Zo ongeveer twee jaar geleden, op 1 december 2017 om precies te zijn, stond ik aan het begin van mijn voorbereidingen voor de Marathon van Barcelona. Een spannende tijd met een onzeker einde. Hoewel ik er alle vertrouwen in had, had ik eigenlijk geen idee waar ik aan begon. Ik wist alleen dat het – enigszins opmerkelijke, maar in mijn ogen haalbare – trainingsschema dat ik volgde, tot eerder bewezen resultaten had geleid. Bij anderen, wat geen garantie was voor mij. Daarbij bleek ik op de dag van de marathon ook nog eens zwanger van Mees, wat ik op die betreffende dag gelukkig nog niet wist.
Hoewel het een hele beproeving was die marathon – nog zwaarder dan ik me herinner, nu ik m’n verslag van destijds weer terug lees – was ik direct na de finish al overtuigd dat het niet m’n laatste marathon zou zijn. Zo getuigt ook de notities die ik destijds maakte rondom training en voeding, met als titel ‘onthouden voor een volgende’.
Dus op naar Parijs!
Nu, twee jaar en een tweede zwangerschap later, sta ik over 5 dagen op precies hetzelfde punt: aan de start van mijn 100-dagen trainingsschema voor de Marathon van Parijs dit keer. Een schema dat kort gezegd inhoudt dat je in (slechts) 100 dagen voor de marathon traint, waarbij je 3 à 4 keer per week loopt (afhankelijk of ik ook volleybal in die week), dagelijks ademhalingsoefeningen doet en niet meer dan 14 kilometer per keer loopt. Door voldoende frequent aan je ademhaling te werken én op een bepaalde hartslag te trainen – die berekend is vanuit je maximale inspanningsvermogen – bouw je voldoende capaciteit op om tijdens de marathon een afstand te lopen die 3 keer zo lang is dan je getraind hebt. Onwerkelijk, maar inmiddels ook bij mij met bewezen resultaat. Voor wie meer wil weten, ook hier schreef ik eerder al eens een blog over.
Hoewel de Marathon van Rotterdam op precies dezelfde dag plaatsvindt (5 april 2020), geef ik toch de voorkeur aan het aangezicht van een (relatief) onbekende stad over de grens. Meer afleiding en vermaak voorafgaand aan de start én onderweg (uiteraard ook voor de meereizende supporter(s)), met daarbij de charme van het internationale deelnemersveld. Dat ik de vorige keer na afloop in een rolstoel door Schiphol werd gereden vanwege de hoeveelheid pijn in m’n benen en heupen, was slechts een memorabele bijkomstigheid 😉
Een kwestie van beginnen
Opnieuw ben ik op een punt aanbeland waarbij de onzekerheid begint op te spelen, omdat ik eigenlijk nog steeds niet geloof dat ik echt al eens zo’n hele marathon gelopen heb. Maar het blijkt zo te zijn, m’n naam en foto’s staan in de boeken.
Wel ben ik er zeker van dat ik dit keer meer ga trainen. Niet qua loopafstand, maar qua m’n lichamelijke gestel. Niet alleen om ervoor te zorgen dat het blessureleed waar ik nu al mee loop verholpen is, maar ook om te voorkomen dat ik met dezelfde hoeveelheid pijn als de vorige keer de tweede helft van de marathon zal moeten zien door te komen. De enige onzekerheid in dit verhaal, of dat op tijd gaat lukken.
Maar mócht dit alles lukken, dan hoop ik mijn tijd in Parijs ook maar een klein beetje te kunnen verbeteren. Daarvoor moet ik eerst nog wel wat kilo’tjes kwijt. Een tijd onder de 4:30 uur zou mooi zijn 🙂
Op naar Parijs!
Mamma Liefde 
Geef een reactie