Jelle (3): “Mamma, wakker worden.” Mamma, Mees is wakker, ga je hem ophalen?” “Mamma, hier heb je een dekentje.”
Ik lig op de bank. Al zeker een uur of langer weg te doezelen, terwijl Jelle al de hele ochtend als een door-nood-gedwongen-te-vroeg-zelfstandig-geworden peuter achter de tv zit. Het is vrijdag, mijn part-time dag. De dag waarop de kinderen thuis zijn en het mijn dag is om te genieten van hun aanwezigheid. Maar ook een dag die in het teken staat van zorgen. Zorgen voor rust & regelmaat, voor eten & drinken, voor voldoende slaap voor kleine Mees en als het even kan een (buiten)activiteit of op z’n minst een kleine wandeling naar de supermarkt.
Of je nu vermoeid bent na een intensieve werkweek, je nog veel werk te doen hebt vanwége die drukke week, je je kiplekker voelt of juist hondsberoerd. Het is in de basis prima te doen zo’n dag en een zegen – niet te vergeten – om lekker bij de kinderen te kunnen zijn, maar het kan al snel teveel worden als je even níet zo lekker in je vel zit of als je weer een zoveelste nacht veel te weinig slaap hebt gehad. En zonder ouders, een zus of vriendinnen die om de hoek wonen, ben je toch vooral op jezelf aangewezen om iets van zo’n dag te maken.
En dat elke vrijdag.
Zo zijn er een heleboel dingen die moeilijk, of soms niet zo leuk zijn aan het ouderschap. Maar het hoort er allemaal bij en over het algemeen slaat de balans aan het eind van de dag weer positief uit. Toch lijkt die balans op de vrijdag te vaak teveel verstoord. Er is namelijk iets wat je met de beste wil van de wereld gewoon niet kunt relativeren en dat is slaaptekort. ‘Slaaponderbreking is een beproefde martelmethode’, heb ik weleens gelezen. Mensen kunnen er gek van worden, en ziek. Het raakt je namelijk in je diepste biologische functies die verantwoordelijk zijn voor je lijf en je verstand. Juist ja.
Voordat je een kind krijgt, weet je heus wel dat er gebroken nachten zullen zijn. Dat staat tenslotte in de boekjes. Daarbij hadden we zelfs al de nodige ervaring met onze oudste. Je denkt opnieuw: “Het zal allemaal wel, zo erg kan het niet zijn. Na drie maanden slapen ze tenslotte door.” Totdat ze dat dus helemaal niet doen. Pas dan ervaar je hoe groot de worsteling is, als je een kind hebt dat maanden lang niet met regelmaat of vaker een nacht doorslaapt, inmiddels zelfs meer dan een jaar niet.
Inmiddels ruim 420 nachten onrust, om precies te zijn.
We probeerden alles: wel een fles in de nacht, geen fles, warme melk, alleen warm water, een papfles vóór de nacht, de nachtfles langzaam afbouwen, later naar bed brengen, vroeger op bed, boekjes lezen, met lampje, zonder licht en ook de 5-minuten-methode, waarbij we Mees 5 minuten lang de longen uit z’n lijf lieten krijsen om vervolgens naar hem toe te gaan alsof we er niets van meegekregen hadden, de speen in z’n mond te stoppen en hem weer een goede nacht te wensen, om vervolgens weer 5 minuten lang tenenkrommend in je badjas in bed te gaan liggen. Dit soms een half uur lang, of langer. Het is ook niet zo dat hij helemaal niet slaapt, want naar bed brengen is geen enkel probleem. Hij wordt alleen wakker. Niet eens, maar vaker dan eens.
Inmiddels kan ik wel als ervaringsdeskundige zeggen dat chronisch moe zijn rare dingen met je doet. Je bent met regelmaat jezelf niet meer, kunt niet veel meer hebben, ziet nergens de lol meer echt van in. Je relatie lijdt eronder en het jonge ouderschap ís sowieso al een behoorlijke krachtoefening voor de liefde. Zie dan de romantiek er maar eens in te houden als je beiden (of ombeurten) op je eindje loopt. Of zie jezelf maar eens ertoe te zetten tot iets als het huishouden, als je weken lang elke avond tegelijkertijd met je kinderen je bed in kruipt. En je werk niet te vergeten, waar je ook geacht wordt om op z’n minst af en toe iets zinnigs te roepen en te laten zien wat je waard bent.
Een voordeel, want dat aandeel aan zinnige uitspraken kan dus alleen nog maar beter worden als het tekort aan slaap voorbij is.
Gelukkig is er nog altijd geen moment waarop ik denk dat het nooit meer over zal gaan, dat we nooit meer een normale nacht zullen slapen. Er is immers geen volwassene die nog 3 keer per nacht om een fles vraagt. Hoewel de nachten nu best een beetje beter gaan – lees: slechts een keer of 3 een paar minuutjes uit bed en met een beetje geluk zo nu en dan uitslapen tot een uur of half 8 – geeft dit uiteraard geen enkele garantie voor de (nabije) toekomst. Wel merk ik dat de energie nu al langzaam weer een beetje terug begint te komen. Dat de woordenwisselingen thuis afnemen en ik vorige week – op die beruchte vrijdag – notabene besloot om een groot deel van de dag het huis op te ruimen en schoon te maken. Een voornemen voor in elk geval een deel van de aankomende vrijdagen, want ook dát geeft voldoening en energie voor de rest van de dag.
Hoe lang Mees nog de baas weet te blijven over onze nachtrust weet niemand. Wel verwacht ik dat het ook daarna nog wel even zal duren om volledig te herstellen van zijn Guantanamo Bay-regime, maar hij gaat vast komen. Het moment waarop mijn hersencellen weer één voor één als kerstlampjes zullen aanknippen en de vrijdag met de jongens een terugkerend feestje wordt. Zolang we zelf de slingers maar ophangen.
Ik durf nu in elk geval met zekerheid te zeggen: morgen is het vrijdag en ik heb er zin in!
Mamma Liefde 
Geef een reactie