De blaadjes vallen van de bomen, de zon staat laag, ik knipper met m’n ogen en ineens is het alweer november. Én is het alweer maanden geleden dat ik serieus een blog geschreven heb! Hoe het komt dat ik zo lang niet geschreven heb? Ideeën waren er genoeg, alleen kwamen de verhalen niet.
Als ik denk aan het afgelopen jaar, dan was het een bijzonder, mooi, vermoeiend en druk jaar. En zoals altijd pakte ik alles aan wat er voorbij kwam. Onder het mom ‘dat doen we even’ deed ik een poging om te genieten van alle dingen die op mijn pad kwamen. Mees werd geboren, Jelle begon aan zijn peuterpuberteit, we verlieten het mooie Amsterdam voor een riant huis in Leimuiden, klussen in het nieuwe huis en de verhuizing, ik had nog niet zo lang (alweer) een nieuwe baan en intussen was ik druk met alles draaiende te houden. En bij alles wilde ik me liefst voor 100, nee 120% inzetten. Want nee zeggen is niet mijn beste vak. Niet omdat ik het niet kan, maar omdat ik alles leuk vind. En ook op bijna een jaar lang gebroken nachten en weinig slaap ging ik vrolijk door.
Hoe zwaar deze periode ook was, lukte het me wel om tussen alle drukte en slapeloze nachten door een nieuwe baan te bemachtigen, wat me veel nieuwe energie en vertrouwen heeft gegeven. Waardoor ik nu wel kan zeggen dat ik de boel sinds maanden eindelijk weer een beetje op de rit heb met mezelf. En dat is mooi en fijn! Zeker voor de mensen om mij heen.
In de cursus Storytelling die ik onlangs op m’n nieuwe werk volgde, werd nogmaals benadrukt dat het menselijk brein een beperkte opslagcapaciteit heeft. Dat verhalen voor luisteraars nodig zijn om een boodschap te laten landen en voor jezelf om een gebeurtenis te kunnen duiden of verwerken.
Genoeg redenen om weer lekker te gaan schrijven. Niet voor anderen, maar vooral voor mezelf. Om m’n hoofd weer wat vaker leeg te maken, bepaalde gebeurtenissen een plek te geven en later nog eens terug te kunnen lezen. Voor wie m’n verhalen toch zo nu en dan eens leest, veel leesplezier!
Liefs, Desirée
Mamma Liefde 
Geef een reactie