Een Ode aan Opa

Sommige mensen hebben de gave om oud te worden, heel oud. Zoals mijn opa, die dit jaar 96 werd. Ik kan alleen maar hopen dat ik iets van die genen bij me draag en net zo gezond oud mag worden als hem.

Opa, een prachtmens.

Al sinds ik klein ben, kom ik graag bij Opa (en Oma). Toen nog een vertrouwde en ook spannende plek, waar veel te beleven was toen ze in mijn beleving nog in een echt Opa&Oma-huis woonden aan de Boerdijk nummer 27 in Nieuwlande. Met brandschone, zijdezachte meubels, een bijkeuken, een tuin die uitkeek op de landerijen, oneindig veel struiken met overheerlijke rode besjes in de tuin voor op brood, een badkamer beneden en zo’n mooie houten trap. Waar we tussen-de-middag een warme maaltijd kregen en ’s avonds juist brood. Waar we op het orgel van opa mochten spelen en waar ze speelgoed hadden dat wij thuis niet hadden. Waar we nauwelijks boven durfden te komen vanwege het vloerkleed op de logeerkamer van een echte opgezette beer. Brr!

We konden er oneindig spelen en als ik uit logeren ging, maakte ik samen met opa vogelhuisjes van hout. De jaren erna maakte mijn opa de meest mooie kunstwerken, zoals prachtig uitgesneden houten dienbladen, onderzetters en kistjes. Het is fijn om te zien dat hij ook nu in het verzorgingstehuis zijn creativiteit kwijt kan en zich tegenwoordig uren kan vermaken met gedetailleerde kleurplaten of schilderen tijdens het wekelijkse creatieve uurtje.

Met de tijd mee

Het blijft niet bij eenvoudig handwerk, Opa gaat graag met de tijd mee. Zo zat hij een jaar of wat geleden al op Twitter, maakte hij onlangs een account aan op Facebook, gebruikt hij Skype om in contact te blijven met de familie in Canada, communiceert hij intensief over de mail en spreekt hij m’n voicemail in als ik z’n belletje mis op mijn verjaardag. Opa heeft een computer, een mobiele telefoon én een tablet. Hoewel hij z’n weg prima weet te vinden met de moderne middelen, lukt orgelspelen helaas al een tijdje niet meer.

96, wat een mijlpaal

Mijn vader komt uit een gezin van 6 jongens, omdat mijn oma zo graag nog een meisje had gehad. Het meisje dat nooit kwam. Toch werd het een prachtig gezin met 6 zonen, die haast sprekend op elkaar lijken. Zelfs Jelle noemde laatst op het verjaardagsfeestje, elke broer van mijn vader ‘Opa’ 🙂 Het verlies van Oma 9 jaar geleden viel Opa zwaar, na een huwelijk van bijna 75 jaar stond hij er ineens alleen voor. Toch vierden we even geleden zijn 96e verjaardag. Ik denk (en hoop des te meer) dat daar nog vele jaren bij gaan komen.

De 96e verjaardag van Opa was een feest dat we inmiddels traditiegetrouw met de hele familie bij mijn oom en tante op de boerderij in Nieuwlande vieren. Die hele familie, dat zijn 60 mensen in totaal, waarvan er 14 in Canada wonen. Een trotse Opa met 17 kleinkinderen en 19 achterkleinkinderen, nummer 20 is inmiddels onderweg. Zelfs naar het nieuwste kleinkind in aantocht, is mijn lieve Opa net zo nieuwsgierig als de allereerste zo’n 14 jaar geleden. Dat is pas een trotse Opa!

In gedachten dichtbij

Het overlijden van Oma deed me veel. Ze was de eerste die dichtbij me stond, waarvan ik het overlijden bewust mee maakte. Niet heel veel langer daarna kwam ook ik er alleen voor te staan en ben ik sinds die tijd onbewust steeds meer waarde gaan hechten aan het contact met Opa. Het is jammer dat Amsterdam en het verzorgingstehuis in Hoogeveen ruim 165 kilometer van elkaar verwijderd zijn. Ik zou zo graag even wat vaker op bezoek willen gaan. Samen met Jelle, wiens tweede naam vernoemd is naar Opa. Salomon.

Hoewel het contact nooit zo intensief zal worden als ik zou willen, ben ik in gedachten altijd dichtbij en hoop ik dat hij nog zo lang bij ons mag blijven, zodat Jelle de overgrootopa waarnaar hij vernoemd is, zich later nog zal kunnen herinneren.