Hoe een eenvoudig autoritje een ware beproeving kan worden

Soms lijkt het leven stil te staan na de komst van zo’n kleintje, maar niets is minder waar. Alles gaat door. Zo hebben we nog een waslijst aan actiepunten voor ons nieuwe huis (die voornamelijk in het teken staan van geld uitgeven) en is de kerst in aantocht nu we Sinterklaas na een tweede lading met cadeau’s, afgelopen zaterdag hebben uitgezwaaid.

Dus besloot ik vandaag toch maar eens op pad te gaan. Kerstboom kopen en boodschappen doen. Niet de meest langdurige en ingewikkelde activiteit, dacht ik zo. Even vergeten hoe dat ook alweer kan verlopen, op pad met een baby van 3 weken oud… Groot voordeel dat ik er nu met een tweede een heel stuk relaxter in sta 🙂

Het eerste probleem waar ik tegenaan liep, was het feit dat de verbindingsstukken – waarmee de maxi-cosi op het onderstel van de wandelwagen gezet kan worden – in de auto lagen die vriendlief vandaag mee had naar z’n werk. Dat werd dus sjouwen met dat zware ding.. Want geloof mij, die baby is met z’n 4,5 kilo nog enigszins te tillen, de combinatie met een maxi-cosi bijna niet..

Gelukkig hoefden we alleen even naar de Leenbakker voor een fotolijstje, waar ik de maxi-cosi in een rustig hoekje parkeerde om zelf even in de nabijgelegen schappen te kunnen rondsnuffelen. Dat ging prima. Check.

Ons tweede doel was de Praxis, voor een kerstboom. We waren inmiddels al even onderweg, dus begon Mees onderhand wat honger te krijgen. Die is namelijk nog niet zo van de regelmaat. Ik stond net goed en wel met een mogelijke kerstboom-kandidaat in m’n hand, of Mees liet blijken dat hij er klaar mee was. Hup, kerstboom terug op de hoop en wij de auto in. Daar zit je dan met baby aan je borst achter het stuur.

Op zich prima, lekker warm en droog in de auto en hij is dan ook zo weer tevreden. In de tijd dat Jelle zo klein was, zou het zweet me inmiddels al lang uitgebroken zijn, maar nu zat ik prima en relaxed daar op de parkeerplaats. Want wat is het ergste dat je kan overkomen..? Het waren vooral de mensen die naast mij parkeerden, die vol medelijden naar me keken. Ik glimlachte maar, want zo erg was het immers niet.

Niet veel later ontkoppelde ik Mees van m’n borst, stopte ‘m terug in de maxi-cosi en besloot de auto pal naast de meneer met z’n kerstbomen te parkeren. Zo kon Mees in de auto blijven en kon ik in enige rust m’n kerstboom-kandidaat in een netje en achterin de auto laten glijden.

Vlak voordat we thuis waren, dacht ik nog even snel boodschapjes te doen bij de dorpssupermarkt. Klein, rustig, daar kon niet veel mis gaan. Hup, maxi-cosi in de winkelwagen en winkelen maar! Ik was bijna bij de uitgang, toen Mees in de rij van de kassa nog even flink van zich liet horen. De jonge jongen achter de kassa, die nog weinig ervaring had zoals hij tegen de vrouw voor mij zei, kon er natuurlijk ook niets aan doen dat hij geen idee had wat dat met een moeder doet, zo’n huilende baby. Het scannen van mijn handjevol boodschappen leek uren te duren en ik wist niet hoe snel ik weer in de auto moest zien te komen, terug naar huis. Dat was nog slechts een minuut of 3 rijden door het dorp.

Gelukkig had ik in een eerdere autorit een week geleden alweer even kunnen oefenen met het rijden met 1 hand. Terwijl Mees m’n pinkje met al z’n kracht haast naar binnen zoog om zichzelf tot kalmeren te sabbelen, stuurde en schakelde ik vakkundig met m’n overgebleven linkerhand (doe dat maar eens als je schakelbak rechts zit) door de nauwe straatjes in het dorp. De opluchting was groot toen ik onze oprit op reed. Thuis.

Ik was verbaasd dat ik in alle hectiek ineens in staat was geweest om rustig te blijven. Wetende dat Mees zo’n huilbui wel zou overleven. Emoties die ik – in tegenstelling tot de babytijd van Jelle – ineens wel met gemak de baas kon blijven. Maar ook het besef dat sommige worstelingen met zo’n kleintje altijd blijven bestaan…