Het is maandagochtend 19 november. Over 3 dagen ben ik uitgerekend, maar ik denk zomaar dat ik die datum wel eens niet zou kunnen halen. Na een nacht met onverklaarbaar vochtige dekens, heb ik het vermoeden dat m’n vliezen opnieuw zijn ingescheurd, zonder enig vervolgteken in de vorm van weeën. Het scenario waar ik zo bang voor was. Ik weet het nog als de dag van gisteren, toen ik zwanger was van Jelle; onverwacht naar het ziekenhuis, ingeleid en binnen een veel te korte tijd een kind op de wereld gezet.
Met enige twijfel bel ik dan toch maar de verloskundige. Ik pak m’n vluchtkoffer verder in en een uurtje later zitten oma (die een dagje kwam oppassen), Jelle en ik bij de verloskundigenpraktijk te wachten op het oordeel. Ook de verloskundige heeft – gezien mijn voorgeschiedenis – eenzelfde vermoeden en stuurt ons door naar het ziekenhuis, waar ook vriendlief arriveert. Na enig onderzoek wordt het vermoeden bevestigd.
Vruchtwater. Jakkes.
Wegens kans op infectie, moet de baby binnen 48 uur gehaald worden. Dit keer krijgen we – of met name ik – iets meer tijd om aan dit scenario te wennen, dus melden we ons op ons gemakje pas de volgende ochtend opnieuw in het ziekenhuis om de inleiding te starten. We krijgen Suite 16 toegewende, “Sweet16”, zoals de verpleegster zelf grapte. Het is acht uur wachten, voordat m’n lichaam op de inleiding reageert, waarna opnieuw die gevreesde hel volgt van teveel weeën binnen te korte tijd. Mees wordt na 3,5 uur om 19:48 geboren.
Hallo zoon #2. Vaarwel relaxed leventje.
Gelukkig mogen we nog een nachtje bijkomen in het ziekenhuis. Nog even genieten van de rust en zorg van de alleraardigste verpleegkundigen, voordat we zelf aan de bak moeten. Tegen het einde van de ochtend komen we thuis, waar grote broer Jelle voor het eerst kennis maakt met onze nieuwe aanwinst. Niet lang meer ‘de baby in mama’s buik’, niet langer ‘een plaatje uit een boekje’ of de ‘pop op de crèche’, deze is echt. En gaat nooit meer weg. Wat is hij trots.
Een echt gezin
Als we ’s avonds op de bank zitten met beide jongens naast ons, moeten ook wij toegeven dat dit toch wel even wennen is. Niet langer de situatie van “we hebben een kind”, maar dit voelt serieus anders: “we zijn een gezin”. En dat hebben we geweten, want vanaf dag 1 is het aanpoten, plannen, regelen en samen op de been zien te blijven. Zeker nu Mees niet de meest gemakkelijke baby blijkt en Jelle alle mogelijke grenzen op zoekt, is het gezinsleven meer dan serieus geworden.
Was ik degene die had gezegd dat ik er ooit nog graag een derde bij zou willen?
De trotse broer
Jelle is inmiddels de oude niet meer, dat is duidelijk. Het zal het totaalplaatje aan veranderingen zijn: nieuw huis, nieuwe crèche en een broertje erbij. Hij heeft zich in de afgelopen maand meer ontwikkeld dan in de 2 jaar ervoor, zo lijkt het. Speelde hij “vroeger” nog dagenlang rustig alleen, eist hij nu alle aandacht op. Hij kwebbelt de oren van je hoofd, met constant uitspraken als “mamma, kijk!”, “mee komen, mamma!” en “mamma doen”. Het volume is een tandje of 5 omhoog gegaan, hij telt van 5 tot 10 en zingt al halve liedjes mee. Maar bovenal is hij de trotse grote broer. Mees hoeft maar even te huilen en Jelle zegt: “mamma tillen”. Of liever nog “mamma worst eten”, of in begrijpbaar Nederlands: aan de borst drinken. Hij geeft Mees al net zoveel kusjes als de onbekende buurman op de hoek, wil ‘m zo vaak mogelijk vasthouden en wordt er stil van als Mees verdriet heeft. Dat Mees op dag 1 nog niet samen met Jelle met z’n auto’s kon spelen, daar moest Jelle nog even aan wennen.
Als straks de rust qua baby-perikelen weder gekeerd is, heb ik er alle vertrouwen in dat dat serieuze gezinsleven van ons helemaal goed gaat komen!
Mamma Liefde 
Geef een reactie