Lieve Sint, mag het een beetje anders volgend jaar?

Ooit was het mooi en magisch

Ik kan putten uit een berg fijne herinneringen aan de Sinterklaastijd vroeger bij ons thuis: de spanning van het ‘lootjes trekken’ (toen nog handgeschreven papiertjes), avonden lang op mijn zolderkamer knutselen aan de mooiste surprises met het cassettebandje van Bert & Ernie en Sinterklaas op repeat en die altijd terugkerende last-minute dichtstress. De spanning van cadeautjes ’s ochtends in je schoen, papa die gek genoeg nooit thuis was als er op de deur gebonkt werd en het jaarlijkse gourmet-festijn op Pakjesavond.

Fijne herinneringen, maar nu voelt dat anders. Het zal aan mijn leeftijd liggen en het feit dat je als ouder een hele andere belevenis van dingen hebt dan als kind, maar toch lijkt het tegenwoordig allemaal een heel stuk minder magisch. Hoewel je je kinderen eenzelfde rugtas vol mooie herinneringen gunt, denk ik steeds vaker: waar zijn we allemaal mee bezig? Los van de gekte van verlanglijstjes en cadeautjes kopen (of liever gezegd: stad en land af rijden om – op een allerminst duurzame manier – de duurzame cadeautjes van Marktplaats op te halen), doel ik op de hele kermis er omheen, die de kinderen meer leed brengt dan goed lijkt te doen.

Huilende kinderen en boze ouders

Het begon met het dagelijkse Sinterklaasjournaal. We hadden redelijke controle over het schermgebruik bij onze jongens, waar televisie kijken ná het eten er plotseling en ongewild bij kwam. Niet alleen het Sinterklaasjournaal zelf, er volgt namelijk een hele rits aan interessante kindertelevisie rond dat tijdstip. Van Freek Vonk tot Waku Waku, Super Surprise, Klokhuis en het Jeugdjournaal. Best educatief, maar ze hoeven van mij echt niet tot aan bedtijd aan de buis gekluisterd te zijn. Met als gevolg, élke avond strijd om de televisie die uit moet, net als het leuk voor ze begint te worden.

En dat journaal zelf, wat doen ze de kinderen aan dit jaar? Van een gearresteerde verslaggever, tot een gezonken stoomboot, chaos in het Grote Pietenhuis en het Grote Boek van Sinterklaas dat zoekgeraakt is. Niet alleen het boek, zelfs álle pakjes raakten kwijt. Als overmaat van ramp werden ook de streepjescodes van de zakken gewassen, dus áls de pakjes al teruggevonden worden, welk cadeautje moet dan naar wie? Met als gevolg een hoop kinderen overstuur en boze ouders, voor een verhaal dat notabene uit de duim gezogen is. En alsof dat nog niet het ergste is, ook de ouders – die het toch al druk zat hebben in deze tijd van het jaar – worden via het journaal verzocht om in actie te komen. Er moeten medailles voor de Pieten gemaakt worden, podcasts geluisterd worden, pakjes gezocht worden en ik weet niet wat de Sinterklaas nog meer van ons verlangt. Naast het feit dat je als ouder al een maand lang moet zien bij te blijven om met de verzonnen verhaallijn mee te kunnen doen.

Sint is hier, Sint is daar, Sint is overal

Hoewel er ook op school over gesproken wordt, zou je die televisie na etenstijd in theorie nog uit kunnen laten, om dit deel van het leed te voorkomen. Maar helaas is dat niet alles. Want het blijft natuurlijk niet bij een dagelijkse update via het Sinterklaasjournaal. Zo hadden we die landelijke intocht, met het vliegtuig dit jaar, vanwege die gezonken boot. Opnieuw half Nederland in rep en roer, want zo’n privéjet, dat kan in deze tijd toch niet!? Niet alleen die privéjet zorgde voor opschudding, ook de groep tegenstanders van die ooit zo geliefde Zwarte Piet, leidt elk jaar tot steeds meer gedonder en geweld. Moet ‘ie zwart, gevlekt of zelfs in kleur? Na het verbannen van de de roe, het veranderen van z’n huidskleur en aanpassingen in de traditionele liedjes, volgt ongetwijfeld z’n outfit, de zak en wie weet ook het strooigoed, want is dat nou wel zo goed? Dus vraag ik me af, waar zijn we nog mee bezig?

Na de landelijke intocht, kwam de Sint niet veel later ook aan in ons dorp. Hij nodigde de kinderen rond kinderbedtijd (!?) uit voor een partijtje bij de voetbal, hij reed tijdens de schaatsles rondjes mee over het ijs en komende maandag bezoekt hij per helikopter (!?) ook nog de school. Ohja, daar was hij eerder deze week al, met een hoop rommel in het toch al onrustige klaslokaal tot gevolg. Mees deed het gelukkig weinig. Die stapte over de rommel heen en ging net als elke andere dag gewoon aan het werk.

Was dat het dan? Nee, nog niet, want wat dacht je van die schoen? Iets waar je denkt enige controle over te hebben. Maar naast dat schoentje thuis, zetten ze hem ook op school, in de supermarkt én bij oma. Met een liedje via een video-verbinding, want zo flexibel is de Sint tegenwoordig. Die krijgt blijkbaar álles mee. Dat schoentje had ook op veel andere plekken nog gezet kunnen worden, net als het meedoen aan allerhande kleurwedstrijden waar je als ouder alert op moet zijn, maar daar deden wij dit jaar niet eens aan mee. Wel maakte ik een aftelkalender met elke dag een sticker, om op z’n minst wat overzicht te creëren in dit overweldigende aanbod aan gekkigheid.

Terug naar echte gezelligheid en magie

Hoewel onze jongens in de auto het liefst het hele jaar door naar Bert & Ernie en Sinterklaas luisteren, lijken zij zich aardig door deze tijd heen te slaan. Kleine Mees neemt het sowieso allemaal nog niet zo serieus en misschien doen wij binnen de muren van ons eigen huis niet al te actief mee met dit Sinterklaasgedruis. Maar tegelijkertijd zie ik veel kinderen om ons heen letterlijk omvallen door de spanning en de hectiek, die inmiddels al een maand gaande is vanaf de aankomst tot de dag dat Sinterklaas straks weer naar Spanje vertrekt. Ze worden überhaupt niet naar school gebracht, eerder opgehaald omdat het ze teveel is geworden, of ze slapen ’s nachts niet. En je kind behoeden voor dit hele gebeuren, dat gaat simpelweg niet, de Sint is overal.

Als je het mij vraagt, mag dat hele Sinterklaasfeest langzamerhand verdwijnen en richten we ons op de kerst. En dan niet eenzelfde – nog minder uitlegbaar – toneelstukje rondom een Kerstman met vliegende rendieren, maar een heerlijke kerstavond, met uitzicht op met sneeuw bedekte daken, de open haard aan, een wijntje met kaasjes erbij, onesie en sloffen voor één avond uit de kast, fijne kerstmuziek op de achtergrond en een – in de dagen voorafgaand opgestapelde – berg pakjes uitpakken rondom een mooi versierde boom.

Dát lijk mij pas magie…