Een Ode aan Zuslief

De nacht van maandag 5 op dinsdag 6 september bracht ik naast zuslief in het ziekenhuis door. De nacht voor de ochtend waarop ze overleed. Die hele nacht zat ik op een stoel, luisterde naar haar ademhaling, keek naar haar en schreef dit gedicht.

Het gedicht dat ik voordroeg tijdens de afscheidsdienst voor zuslief op 14 september 2022.

Uit liefde geboren, uit liefde gevoed,
jou het leven gegeven zonder zorgen.
Een jeugd zo luchthartig, vol vreugde en plezier,
geen angst of verdriet voor de dag van morgen.

Je groeide als vrouw, als moeder, als zus,
gedragen door liefde van ons, van zovelen.
Als dochter zo sterk, een dankbaar bestaan,
jouw liefde ons gegeven, met elkaar mogen delen.

Twee kinderen, één liefde, een prachtig gezin,
jouw trots, jouw alles en nog zoveel meer.
Als moeder, een maatje en gids in het leven,
geduld, rust en aandacht, elke dag steeds weer.

Als zus was jij daar, al woonde je ver weg,
een eigen leven, jij en ik, elk een eigen bestaan.
Twee mensen, zo verschillend, maar van oorsprong hetzelfde,
eigen levens, die met de tijd hadden moeten samengaan.

Jouw liefde was groots, zelfs de bloemen, de planten,
zelfs de aarde, de lucht, het was alles voor jou.
Jij dappere strijder voor een betere aardbol,
jij prachtmens, jij pronkstuk, jij sterke vrouw.

Sterk, maar ook vrolijk, met een eeuwige glimlach,
op werkelijk ál jouw foto's straal jij van plezier.
Een 'positieve instelling' noemde jij het een week geleden,
een week geleden nog en nu niet meer hier.

Je genoot van het leven, liefst middenin de natuur,
al wandelend, op de schaats of samen op het water.
Die tijd, rust en aandacht was jou zo dierbaar,
het was je gegund, nu, maar allerliefst ook later...

Het verlies van mama was nauwelijks te dragen,
jouw zorgen, jouw toewijding, overmand door verdriet.
Voor ons was je sterk, voor je kinderen, je partner,
zolang als nodig, ook nadat mama ons leven verliet.

Als gebroken gezin tastten wij in het duister,
en ineens kwam daar ook jouw ziekte nog bij.
Tijd voor rouw en verdriet stopte jij in een doosje,
maar op míjn pad, míjn zoektocht, was jij alles voor mij.

Deze dagen ervaarde ik hoe krachtig jij bent,
jij je groot hield voor ons om nog langer bij ons te zijn.
Moedig wenste jij om waardig afscheid te nemen,
tijd door te brengen met de kinderen, ondanks die pijn.

Dat een ziekte jou moest treffen is een last die wij dragen,
dat een ziekte ook voor jou zo te snel eindig moest zijn.
Ik wens jou een weerzien, ergens waar wij niet kennen,
geef mama een dikke knuffel, dat vind ze vast fijn.

Met jouw liefde gaan wij verder, zonder jou, maar met elkaar,
verder weg dan ooit tevoren, maar in gedachten dichterbij.
Met jouw liefde houden wij elkaar vast, elkaar staande in de strijd,
Lieve zus, wat een mooi moedig mens ben jij! 

♥♥♥