Waken in het duister

Met het verlies van mama nog zo vers in het geheugen, de zorg, de wanhoop, het afscheid, zit ik hier op kamer 307 van het Diakonessenziekenhuis in Utrecht. 3e verdieping, einde gang links. Het is half 5 in de ochtend en slaap heb ik vandaag nog niet gehad. Hoewel de vermoeidheid begint toe te slaan, probeer ik mijzelf op de been te houden. Eerder vannacht schreef ik een ‘Ode aan zuslief’, als voorbereiding op de uitvaart die komen gaat. Want zuslief is de reden dat ik hier vannacht waak in het duister.

Veel te snel en veel te hard sloeg de kanker bij haar toe. Een oneerlijke strijd in het leven. Na een jaar van chemo’s, bestralingen en nog meer chemo, bleek de kanker zijn eigen weg gevonden te hebben en liet zich niet klein maken. Veel, heel veel uitzaaiingen lieten zich zien, nog geen anderhalve week geleden. De dokter gaf haar een paar maanden, we waren in shock. En nu, iets meer dan een week later, zit ik hier in het holst van de nacht naast een doodzieke zus. Het bleken weken in plaats van maanden, vandaag bijgesteld naar dagen in plaats van weken en nu zijn het wellicht nog slechts uren…

Veel te snel, veel te oneerlijk.

Maanden na mama’s overlijden, heb ik wel eens gezocht naar de symptomen van een naderende dood. Beseffend hoezeer de verpleging bij mama tekort geschoten was, de overduidelijke signalen niet te hebben gezien. Ik wist niet beter, voor mij was het een nieuwe ervaring. Nu ben ik me meer dan ooit bewust van het afscheid dat aanstaande is en zag ik eerder vandaag teveel herkenning, van datgeen wat ik nog geen jaar geleden gelezen had. Zodoende besloot ik hier te zitten, laat ik haar geen moment alleen en krijgt niets mij klein. Hoewel de zwager ernaast ligt en slaapt, zit ik hier te kijken hoe ze ademt. Hoe ze zo nu en dan haar wenkbrauwen fronst, maar ook hoe de ademhaling steeds zwaarder lijkt te gaan. Het slijm in haar keel haar lijkt te verstikken, maar zij dapper doorademt. Muziek luisteren durf ik niet, ik wil horen en daarmee voelen dat ze nog bij ons is.

Het is bizar dat dit het leven is. Dat mensen gedwongen worden om hun dierbaren op enig moment los te moeten laten en vaak ook getuige te moeten zijn van een langzame, maar zekere dood. Een afscheid die je niet voor het uitkiezen hebt. Plotseling, rustig, of veel te snel. Dichtbij of heel ver weg. Een te jonge oma voor mijn eigen kinderen en een veel te jonge zus en moeder, in mijn geval. Beiden getroffen door een zeer agressieve vorm van elk hun eigen ziekteproces. Beiden oneerlijk getroffen, terwijl ze nog zo vol middenin het leven stonden. Als naaste heb je geen enkele keus, dan louter meebewegen op de golven van een veel te ruige zee.

Hoewel ik me zo bewust ben van het verlies dat aanstaande is, ben ik als verdoofd. Blijven de tranen uit en voel ik me sterker dan ooit. Ben ik overtuigd van mijn handelen, maar voel ik me tegelijkertijd klein en machteloos. Ben ik bang voor dat wat komen gaat, want loslaten zal op enig moment de realiteit zijn. Dan zullen hopelijk ook de tranen vloeien, van het verlies van een moeder én een zus. Het verlies van houvast en geborgenheid, het verlies van een verleden én een toekomst. Ik heb haar omringd met alle liefde die ik in mij heb en alles gedaan wat er in mijn macht ligt. Ik kan niet meer dan smeken dat het rustig zal gaan en zij mama op enig moment in de armen sluit.

Rust zacht, lieve zus.

♡♡♡