Het gedicht dat ik voordroeg tijdens de afscheidsdienst voor mama op 11 januari 2021. Een aangepaste versie van het gedicht dat ik twee weken eerder op 27 december voor mamma schreef, maar nooit aan haar heb kunnen laten horen.
De woorden raakten verloren, niets bleef over van de rijkheid die je bezat. Een leeg hoofd, maar toch zoveel zorgen over dat wat er was en dat wat je ooit had. Terwijl ik je zoveel wilde zeggen, vond ik de juiste woorden niet. Ontbraken de zinnen om samen te praten, wat overbleef was het verdriet. Dikwijls zag ik je in mijn dromen, was je even heel dicht bij mij. Tot zoonlief me 's ochtends wakker maakte, was die droom als een zucht voorbij. Leegte was datgeen wat overbleef, in jouw hoofd, in ons huis en in ons hart. Leegte die altijd voelbaar is, onze toekomst doet verstillen, verwart. Laat me je nog heel even vasthouden, stevig, warm en vertrouwd zoals toen. Mijn hand op jouw hand, mijn hoofd op je schouder, ik zou er alles voor willen doen. Groots is de liefde die voelbaar is, van eenieder die jou liefhad. Het gemis in gedachten te kunnen delen helpt de wonden helen en verzacht. Tegelijkertijd ben ik doodsbang, bang voor de toekomst, de realiteit. Afscheid van een moeder, een partner, een oma, laat de tijd maar komen, de tijd die verdriet verbijt. ♥♥♥
Mamma Liefde 
Geef een reactie