De woorden verloren

Het gedicht dat ik schreef in de twee weken waarin mama Corona had en we niet bij haar mochten zijn. De moed om het aan haar voor te dragen heb ik niet gehad.

De woorden ben je verloren
niets is over van de rijkheid die je bezat.
Een leeg hoofd, maar toch zoveel zorgen
over wat is en dat wat je had.

Als je zoveel zou willen zeggen,
maar je vindt de juiste woorden niet.
Als er geen woorden zijn om samen te praten,
dan blijft over het verdriet.

Nu de dagen korter worden,
maar de nachten extra lang.
Kan ik maar niet begrijpen mama,
waarom jij in de nacht niet slapen kan.

Ik zie je in mijn dromen,
dan ben je heel dichtbij.
Tot zoonlief me 's ochtends wakker maakt,
dan is die droom voorbij.

Ik zou je willen vasthouden,
heel stevig zoals toen.
Mijn hoofd weer op je schouder,
ik zou er alles voor willen doen.

Tegelijkertijd ben ik doodsbang,
bang voor de realiteit.
Niet wetend wat ik aan zal treffen,
want alles wat voorbij ging was de tijd.

♥♥♥