Het is vrijdagmiddag half 2. Mees ligt op bed, terwijl Jelle bij de buurkinderen thuis achter de tv zit. De buurjongen is jarig.
Een zeldzaam tafereel, want meestal spelen de buurkinderen bij ons. De vader van de buurkinderen woont vlak naast ons, de moeder een stuk verderop in het dorp. Hun huis is iets kleiner, de tuin bestaat hoofdzakelijk uit tegels en het speelgoed is ongetwijfeld ook over beide huizen verdeeld.
Als schril contrast staat er bij ons een glijbaan, twee schommels, een trampoline, een zandbak en een overdaad aan fietsen, skelters en andere voertuigen in de tuin. Dat de buurkinderen daarom graag bij ons komen spelen, snap ik wel.
Dat is natuurlijk ook prima, goed voor de buurkinderen om elkaar te leren kennen. Leuk voor Jelle, vriendjes om mee te spelen. Het buurmeisje komt straks zelfs bij Jelle in de klas. Daarbij hebben we dat hele circus ook niet voor niks opgetuigd in onze tuin.
Eerst waren het alleen K. en E. die kwamen spelen, wat prima was. Netjes opgevoede kinderen, vader die – tussen zijn eigen Netflix en Formule1 sessies door – zo nu en dan eens komt vragen of het oké is en buurmeisje E. is ook nog eens best een schatje. Aan de onophoudelijke vraag van E. als ze op de schommel zit: “wil je me duwen?” en “mag ik naar de wc?”, kun je dan ook nog wel wennen.
Totdat buurjongen J. in beeld kwam
Eveneens kind van gescheiden ouders, maar dit keer woont moeder bij ons in de straat en vader verderop. Een vader die het iets minder nauw neemt als het gaat om de opvoedregels, terwijl moeders haar uiterste best doet om J. toch enigszins in het gareel te krijgen. En wij sinds kort ook.
J. neemt het zelf – net als z’n vader – namelijk ook niet zo nauw met de opvoedregels. Zo vraagt hij niet of hij mag komen spelen, maar dendert hij ongevraagd de tuin binnen, of zelfs linea recta naar de kamer van Jelle boven. Met of zonder Jelle. Ook loopt hij zompie nat van z’n waterspuit haast bijna zonder pardon de woonkamer in en onlangs was hij zelfs van mening dat hij zelf wel even op zoek kon gaan naar wat te eten bij ons in huis. Is het volgens ons tijd voor hem om naar huis te gaan, omdat wij letterlijk al met z’n vieren aan tafel zitten, dan is J. het daar overduidelijk niet mee eens en gaat hij tegen mij tekeer, alsof ik z’n eigen moeder ben.
“Het is voor ons ook even wennen, dat oppasouder zijn”
IJs, snoep en limonade
Hoewel de vader van K. en E. in de basis dus prima is, is hij wel hofleverancier van ijs, snoep en limonade. Spelen de kinderen bij ons, dan krijgen ze van ons nog wel eens rozijntjes, een appel of een koekje. Gewoon elke uur iets, of iets minder vaak, want dat hoeft van mij niet zo nodig. Dat resulteert echter wel in een situatie waarbij K. en E. om de haverklap even langs huis gaan, om met minder gezonde tussendoortjes terug te komen. Niet eens op een dag, maar elk half uur iets nieuws. Of rond een uur of half 1, als het bij ons gewoon lunchtijd is met boterhammen en een glaasje melk, halen K. en E. liever een zakje snoep van huis om Jelle mee te kunnen verblijden. Gelukkig is Jelle nog wel eens zo verstandig om 4 van de 5 toffee’s eerst maar eens in z’n zak te steken, in plaats van ze allemaal achter elkaar op te eten. Of halverwege het 3e ijsje in 2 dagen te zeggen: “ik hoef niet meer, mama”.
Dan toch liever bij ons in de tuin
Vandaag is het dus de verjaardag van K. Hoewel ze tot 4 keer toe een poging deden om (met al hun visitekinderen) bij ons in de tuin te spelen, door simpelweg naar binnen te banjeren, zei ik dat het me beter leek dat ze bij K. gingen spelen. Het is immers zijn verjaardag. Met als resultaat dat ze nu al 1,5 uur op de bank achter de tv zitten, wat de vader van K. en E. trouwens ook nog even kwam melden. Want dat zou hij zelf ook fijn vinden (hint? ;))
Terwijl ik dit schrijf en stiekem ook even aan het genieten ben van de rust in huis, zitten Jelle en E. alweer buiten op de schommel. Bij ons in de tuin.
En dat is eigenlijk wel prima… Beter zelfs.
Mamma Liefde 
Geef een reactie