Er ligt een vakkundig gesloopte treinbaan op de grond, 3 half afgemaakte puzzels, een dozijn autootjes, een voetbal en nog heel veel meer. Super Wings speelt op de achtergrond, de ochtend loopt ten einde, terwijl Jelle nog altijd in z’n pyjama gekluisterd achter de tv zit. Het lijkt vandaag op een gemiddelde weekenddag, maar wel een weekend dat voor ons gevoel al 56 dagen duurt, zonder het gevoel dat het weekend is. Want een chaos als deze, is er dus al 56 dagen. Elke dag.
Geen weekend van rustig bijkomen na een drukke werkweek, geen gezellig samenzijn na een groot deel van de week onze eigen weg te hebben bewandeld, geen weekend na een week waarin anderen de zorg- en opvoedtaken even overnamen. Het zoveelste weekend na 56 dagen 24/7 met z’n vieren in één huis. Verplicht thuis, vanwege het cononavirus.
Wat begon als een fijn vooruitzicht….
Het was begin maart, toen we met de familie in Oostenrijk op wintersport waren. Zonder enige angst of twijfel vertrokken we, terwijl er gedurende de week steeds meer nieuws rondom het coronavirus naar buiten kwam. Supermarkten die geplunderd werden, maatregelen rondom (gedeeltelijk) thuiswerken en openbare voorzieningen die de deuren sloten. We zaten in een soort van bubbel, veilig en ver weg van de realiteit, zo voelde het althans. Totdat we twee dagen voor vertrek hoorden dat het gehele skigebied die zondag zou gaan sluiten. In realiteit zaten we juist op steenworp afstand van – zo bleek later – één van de grootste epicentra van Europa en ging zelfs het hele land per 16 maart op slot.
Op zondag 15 maart reden we huiswaarts met voor mij een periode van veel thuiswerken in het vooruitzicht. Heerlijk! Totdat we thuiskwamen, het zondagavond werd en het nieuws kwam dat de horeca én de scholen zouden sluiten… Pats! De bubbel van ‘heerlijk thuiswerken’ spatte uiteen en veranderde in een lichte paniekaanval. Want geen kinderopvang, dat betekende álle dagen, voor ik weet niet hoe lang, met onze twee jongens thuis. Terwijl we na een week wintersport eigenlijk juist blij waren weer aan het werk te kunnen.
Het zou wel meevallen, toch?
Ook ik dacht aan het begin “het zal in Nederland allemaal zo’n vaart niet lopen en over een klein poosje is dit voorbij”. Zo begonnen we ook aan onze eerste week thuis. Zelf had ik die week veel, heel veel hoofdpijn (misschien toch Corona?), dus aan werken kwam ik niet echt toe. De opa’s en oma’s kwamen zoals gewoonlijk twee dagen oppassen en veel werk had ik toen gelukkig toch nog niet te doen.
Week twee stond vooral in het teken van bijslapen en uitslapen. Het oppassen deden we naast de opa’s en oma’s, om-en-om in blokken van 3 uur. Elke avond heel vroeg naar bed, maar ook steeds meer het gevoel dat het eigenlijk wel prima was zo. Geen wekker, geen hectiek qua ochtendroutine, geen uren reistijd, geen gehaast met kinderen ophalen, eten koken en om 8 uur uitgeteld op de bank. We kwamen, na zo’n 1,5 jaar buffelen met om-aandacht-hunkerende kleine Mees (plús een zichzelf-ontdekkende peuter), eindelijk tot rust.
De derde week sloeg de positieve vibe een beetje om. De drukte qua werk nam als een sneltrein toe, we konden maar weinig sporten (om de hectiek even te kunnen ontsnappen en voor de nodige positieve energie), de jongens zaten steeds meer achter de buis gekluisterd en Jelle werd steeds opstandiger. Voor onszelf werkte het 3-uurs-blokken-oppasschema eigenlijk niet langer en opa en oma uit Apeldoorn besloten voorlopig even aan de veilige kant van het land te blijven.
Tijd voor verandering.
Tijd voor een schema waarbij we halve dagen oppasdienst hadden en tijd voor een dagschema voor Jelle met een beetje meer regelmaat. De restricties rondom Corona werden uitgebreid tot eind april, dus we hadden nog even te gaan.
Het schema had dagelijks verplichte en facultatieve activiteiten en Jelle kon zien wie van ons twee op welk moment van de dag voor hulp, vragen en vermaak aanspreekbaar was, danwel op zolder zat te werken. Dat dagschema gaf even verlichting. Wij hadden soort van houvast, waardoor we ons (lees: ik) minder lieten verleiden om de jongens fijn achter de tv te laten zitten en ook Jelle keek met regelmaat even wat er op het programma stond. Eerst (zelf!) aankleden, voordat we naar beneden gaan. Eerst twee boterhammen (aan tafel!) eten, voordat de tv aan gaat. Überhaupt twee boterhammen eten, voordat we vragen naar een koekje. Ik tekende er een visje bij, toen we als soort van ritueel elke vrijdag verse vis van de markt als lunch aten. De dagen gingen sneller en prettiger voorbij, ik kreeg energie om met de jongens op de fiets naar het naastgelegen dorp te fietsen en de halve oppasdagen waren soort van overzichtelijk en meer behapbaar.
Uiteraard werkte het (maar) voor een week of twee. Maar geeft niet, betekende toch dat we weer twee weken soort van ongeschonden doorgekomen waren. Want we hadden natuurlijk geen idee hoe lang het nog zou gaan duren. Zo is het voornemen om een moment op de dag te gaan knutselen slechts een keer of 3 gelukt en staat de bak met lege eierdozen en wc-rollen al wekenlang onaangetast op tafel. Het ‘zelf aankleden’ is alweer verleden tijd, überhaupt het aankleden voordat je naar beneden gaat, maar het belangrijkste hebben we misschien wel bereikt: het vaste pot-momentje (om 11, 14 en 17 uur) is niet veel later veranderd in een serieuze, maar effectieve, poging tot zindelijkheid!
Verder waren we vooral gezegend met het mooie weer, met de net aangeschafte trampoline en de plantenbak die we omtoverden tot een meters lange zandbak. Speelden de jongens uren lang buiten in onze eigen speeltuin, zijn er nieuwe vriendjes gemaakt met de buurkinderen, heeft Jelle leren fietsen zonder zijwieltjes, kan Mees zelfstandig de trap op en af en hebben vriendlief en ik (met vlagen) een modus gevonden om het sporten weer wat actiever op te pakken.
Als de vrede maar bewaard blijft
En weet je, op een gegeven moment is er nog maar 1 ding belangrijk: ongeschonden deze vreemde tijd door zien te komen. Niet alleen met de kinderen, maar ook als partners. Want ga er maar eens aan staan als stel: twee jonge kinderen, beide een drukke baan en een wisselend energieniveau en daarnaast nog je eigen behoeftes qua sport en wat tijd om gewoon even iets anders te kunnen doen. Alleen. Zonder (voor mij) je familie, je vrienden en fijne collega’s. Onzekerheid over wat er kan en mag en wanneer, je weg zien te vinden in het ‘nieuwe normaal’. Wat zou het in een tijd als deze zóveel makkelijker zijn als je alleen met jezelf of als stel met elkaar te doen hebt.
Dan blijft er maar 1 modus over: overleven. En ik kan je zeggen, dat gaat verrassend goed! Want wat hebben we ondanks of juist dankzij de coronaregels leuke dingen met elkaar gedaan. Natuurlijk spelen we alsnog de halve dag politieagentje, zijn we zelf degenen die de hele dag door de chaos in huis opruimen en entertainen we de kinderen wellicht lang niet zoveel als we zouden moeten doen. Maar hé, die andere ouders doen ook maar wat. En ik denk, weet eigenlijk wel zeker, dat we alleen maar beter en sterker als gezin deze strijd uitkomen! En uiteindelijk ben ik vooral dankbaar voor het feit dat we beiden nog een baan hebben, geen grote zorgen hebben over verloren uitgaven en iedereen in onze omgeving (nog) gezond is.
Het nieuwe normaal
Morgen is het 11 mei en gaan de kinderdagverblijven weer open. Een opluchting enerzijds, omdat ik het de jongens zó gun om weer met andere kinderen te zijn, te spelen, knutselen en meer structuur. Omdat wij dan eindelijk weer aan hele dagen werk én een beetje tijd voor onszelf toe komen, maar ook het einde van een bijzondere tijd samen als gezin. Zoveel als Jelle de afgelopen 2 maanden gegroeid is, maar ook hoe onwijs veel we van die kleine Mees genoten hebben.
Het was gezellig, ‘memorabel’, maar nu wel tijd om ieder weer onze eigen weg te gaan. Tijd om langzamerhand weer terug te gaan naar het oude, of het ‘nieuwe normaal’. Whatever. Veel dank aan de opa en oma die ons – waar mogelijk – met de nodige oppasuurtjes ondersteund hebben. Hopen dat ook de andere opa en oma snel weer onderdeel uit kunnen maken van deze mallemolen, want die mis en gun ik het nog het allermeest.
Mamma Liefde 
Geef een reactie