Ontroerd door een hoopje poep

Wat een reis was dat… Jelle zindelijk krijgen. Niet dat we er al zijn, maar de grootste mijlpalen zijn wat mij betreft bereikt.

Vorig jaar zomer met de vouwwagen in Frankrijk, toen Jelle 3 jaar werd, deden we een eerste serieuze poging. Ik weet het, in ‘de boeken’ staat tussen de 18 en 20 maanden is meest ideaal, als ze de nee-fase nog niet gehad hebben, maar toen zaten we in fases als verhuizingen en een baby en ben je even druk met andere dingen. En wij zijn niet zo van ‘de boeken’. Daarnaast wordt ook wel gezegd dat je vooral moet wachten tot je kind er klaar voor is en dat was toen nog niet.

Hij niet en wij zeker niet.

Dus werd het de zomer waarin hij 3 jaar werd en wij twee kinderen in de luiers langzamerhand meer dan zat werden. Bij de dagelijkse kidsclub knutselde ik een koddige beloningsposter waar boven stond: ‘Joepie! Een plasje of een poepie!’ Bij elke 3 stickers mocht Jelle een cadeau uitzoeken, al was het überhaupt vinden van stickers in een Franse Hypermarché al een beloning op zich.

Die beloningsposter bracht echter niet zoveel teweeg. Jelle zag het vooral als mooi moment om voor langere tijd op de iPad te mogen. Hij behaalde de eerste paar stickers, maar daar bleef het bij. Wij hadden ondertussen spijt dat we zo’n onding als een potje mee op vakantie hadden genomen. Zo’n item dat te groot en teveel is, met een dusdanige vorm dat het hoe dan ook nergens fatsoenlijk tussen de bagage past.

• 

• 

De koddige poster heeft daarna zeker nog een jaar bij ons thuis op de wc gehangen, zonder enig resultaat. We kwelden vooral onszelf ermee door er bij elke wc-beurt naar te moeten kijken, tot de conclusie komend dat we opnieuw een week gefaald hadden. Wat we om eerlijk te zijn grotendeels aan onszelf te danken hadden, want met een om-veel-aandacht-vragende baby in het gezin, schoven we deze zindelijkheidsklus liever nog even voor ons uit. Daarbij kwam de winter en is het sowieso een lastig verhaal om een peuter zonder luier in een net opgeknapt huis rond te laten lopen, als de kans zeer aanwezig is dat deze al dan niet per ongeluk eens iets laat lopen.

Jelle werd 3,5. De tijd begon te dringen..

Langzaam aan brachten we het gevreesde onderwerp weer ter sprake en ook de crèche en de oma’s bleven dappere pogingen doen. Totdat Jelle zich er alleen maar meer tegen ging verzetten, bleef herhalen dat hij het eng vond. En een cadeautje? Die kreeg hij al vaak genoeg, dus ook dat hielp niet meer.. Uiteindelijk besloten we dat het beter was om het onderwerp weer even te laten rusten voor een paar maanden.

Inmiddels zijn we twee maanden aan huis gekluisterd mét mooi weer en nadert het moment waarop Jelle naar school gaat. Je probeert de druk niet op te voeren, dat helpt niet. Maar anderzijds, je moet wel.. Dus doe je het ook. En op zich ging dat redelijk de afgelopen 2 weken, zonder luier in de tuin spelen, zo nu en dan een plas op het potje, maar ook zo nu en dan een onderbroek vol met… poep!

En toen werd het 1 mei. Zo’n 3 maanden voor Jelle z’n 4e verjaardag.

Vandaag dus, vrijdag. Mijn dag om met de jongens te zijn. Al 7 weken niet veel anders dan een beetje in en om het huis rommelen. Vanmorgen was er echter regen, heel veel regen en mocht Jelle iets langer achter de tv blijven hangen. Net terug van 3 nachten logeren bij opa en oma, dus ook voor mij weer even wennen, die drukte in huis. In goed overleg besloten Jelle en ik om vandaag gewoon weer een dag zonder luier te doen, want plassen op het potje ging ook de afgelopen dagen bij opa en oma prima. Poepen daarentegen…

Toevallig vroeg vriendlief gisterenavond: “heb je nog hoop?”, waarop ik antwoordde dat de zomer er nog aan kwam en we niet veel keus hadden. En tuurlijk, moeders houden áltijd hoop.

Zo brak er vanmorgen een nieuwe dag aan, voor weer een nieuwe poging. Jelle zat al een tijdje achter de tv, Mees lag op bed voor z’n middagslaapje, toen Jelle zei dat hij moest plassen en vroeg of ik het potje bij de tv wilde zetten. Prima, ik pakte het potje en zei voor de vorm, voor de zoveelste keer: “doe je de poep straks ook op het potje?”. Jelle mompelde wat.

Niet veel later liet Jelle trots z’n plas zien. Enigszins teleurgesteld dat de gele substantie in het groene IKEA-potje minder goed uit de verf kwam, dan in de hagelwitte pot bij oma, maar ik gaf hem desalniettemin een groot compliment. Even later was ik in de garage aan het klussen, toen ik hoorde: “mam, kom eens kijken?!”. Ik liep de tuin door de woonkamer in, terwijl de bekende bijna-4-jarige-poep-geur me tegemoet kwam (ik kan je zeggen, hoe ouder ze worden, hoe meer ze stinken). De tranen sprongen in m’n ogen, omdat ik werd verrast door een gevoel van blijdschap en trots.

Terwijl Jelle rustig met z’n plakbillen van het potje omhoog kwam en wij samen achterom in het potje keken naar zijn vangst… de geur me steeds meer bedwelmde… maar het me allemaal niks kon schelen. Want wat was ik blij dat déze enorme hoop niet in zijn luier was beland! En wat was ik trots dat Jelle zichzelf blijkbaar moed in had gepraat om zelf op het potje te gaan zitten, op het moment dat deze enorme poep eraan zat te komen en hij het rijk voor hem alleen had. Hij legde nog even iets uit over glijbanen in z’n buik, over eten in z’n mond, de poep die erdoor gegleden was en zomaar in het potje was beland. Prima. Ik was toch al dol op glijbanen.

We pakten het moment om nog even een uitgebreide fotoshoot te doen, samen met deze prachtige hoop. Als bewijs voor iedereen die dit fenomenale moment heeft moeten missen. Even later liep Jelle naar de achterdeur, deed hem open en zei “even wat frisse lucht”. Ik besloot dat ik niet veel anders wilde, dan daarmee in te stemmen 😉