Nog precies 50 dagen, dan sta ik aan de start van de marathon van Parijs. Aangezien ik een 100-dagen schema volg, betekent dat dat ik vandaag precies halverwege ben. Gelukkig maar, want ik heb het gevoel dat ik de resterende 50 dagen nog wel even nodig heb.
Iets minder dan 2 jaar geleden strompelde ik – na hetzelfde trainingsschema gevolgd te hebben – over de finish van de ‘Marathon van Barcelona’ en wist ik eigenlijk meteen al dat m’n volgende marathon ongeveer nu zou kunnen gaan plaatsvinden en ook dat dat die van Parijs zou gaan worden. Met een (hopelijk) tweede zwangerschap als excuus, om opnieuw van m’n laatste zwangerschapskilo’s af te kunnen komen. Uiteraard zonder enkele garantie dat die tweede zwangerschap er ook daadwerkelijk zou komen. Maar die kwam, samen met de nodige (overtollige) kilo’s 😉
Blijkbaar zag ik de voorbereiding voor die marathon niet als drempel om weer zoiets absurds te ondernemen als het rennen van 42,2 kilometer, toen ik in september vorig jaar besloot mezelf een stok achter de deur te geven en daadwerkelijk dat startbewijs voor Parijs te kopen. Het zou kunnen dat mijn vaak terugkerende gebrek aan zowel lange- als korte termijn geheugen, me ook dit keer in de steek liet om me voldoende te laten realiseren dat het doorkomen van die 100 dagen best een opgave is. En dat, terwijl ik tijdens de vorige 100 dagen zelfs een paar maanden zonder werk thuis zat en dus alle tijd van de wereld had om de nodige kilometers te lopen.
Dat is dit keer wel anders.
Naast het feit dat ik gemiddeld twee avonden per week volleybal, vrij veel woon-werk-reistijd heb, een nieuwe baan sowieso veel energie kost en ik dan nog zeker 3 keer per week een moment zou moeten zien te vinden om het verplichte rondje hard te lopen, zijn daar ook nog die twee kleine koters én het nodige slechte weer zoals storm Ciara en storm Dennis. Oh, en een vriend die graag aandacht wil, niet te vergeten. Het is inmiddels duidelijk dat dit alles voor de nodige obstakels zorgt.
Want, het klinkt misschien gek, hardlopen is nou niet bepaald mijn hobby. Ook al doe ik het inmiddels een jaar of 12, aan georganiseerde loopevenementen meedoen vind ik super leuk, maar daarvoor trainen is doorgaans iets wat ik liever achterwege laat. Maar dat gaat dus niet, als je van plan bent om een hele marathon te lopen. Die loop je niet even op je basisconditie, je tandvlees en een flinke portie doorzettingsvermogen. Wat me met een halve marathon wellicht nog net zou lukken.
Wat het verder zwaar maakt is het lopen in de winderige polder, tussen de weilanden en het riet. De hoognodige, maar beperkt aanwezige afwisseling qua trainingsrondjes, simpelweg omdat er niet meer opties zijn hier in en rond het dorp. M’n gezin, waar ik – zeker in de weekenden – niet elke keer (letterlijk) voor weg wil lopen. Een drukke baan die het eigenlijk niet toelaat om op m’n thuiswerkdag (en soms zelfs in de avonduren) een rondje te lopen. Maar het belangrijkste toch, een gebrek aan trainingsmotivatie en energie.
Maar goed, feit blijft dat ik wel zal móeten trainen. En feit is ook dat ik tot dusverre nog geen moment spijt heb van m’n besluit.
M’n trainingsschema is vooral om het volleybal heen geregeld, wat op het volgende neerkomt:
- Op maandagavond loop ik de kortste afstand: van 6 kilometer in week 1 oplopend tot 9 kilometer in week 14
- Op dinsdagavond heb ik volleybaltraining, waarmee ik de meest rustige hardlooptraining van m’n schema laat vervallen (ook wel bekend als ‘vogels kijken’)
- Op woensdag werk ik thuis en probeer ik overdag, liefst na een ritje naar de crèche maar voor m’n ontbijt, een van de twee langere afstanden te lopen: van 9 oplopend tot 14 kilometer
- Op vrijdagavond heb ik met regelmaat een volleybalwedstrijd
- Op zaterdag of zondag probeer ik ergens overdag de 2e langere afstand te lopen: van 10 oplopend tot 14 kilometer
Dit resulteert in een totaal van 25 trainingskilometers in week 1 tot 37 kilometer trainen in de zwaarste week (week 13 van 15) + gemiddeld een uur of 4 volleybal per week.
Maar ik begon met de vraag: hoe het nu gaat, na 50 dagen.
Ik zei aan het begin al, dat ik het gevoel heb, de resterende 50 dagen nog even hard nodig te hebben om de finish in Parijs straks te kunnen halen. Twee jaar geleden had ik alle tijd, was ik redelijk gefocust en fanatiek met het schema bezig, liep ik de gewenste 4 keer per week en elk rondje precíes het aantal kilometers dat er voor die dag op de planning stond. Dit keer is het vaak puzzelen en is het vaak de beschikbare tijd en energie die bepaalt hoe ver en óf ik loop, zeker ook in combinatie met de langere afstanden die ik onlangs liep, zoals de Halve marathon van Egmond en de Mini-marathon in Apeldoorn. En zeker ook de laatste week heb ik standaard teveel vermoeide benen, al bij de eerste kilometer.
Toch is het in realiteit helemaal niet zo negatief en problematisch als het voor mijn gevoel lijkt, constateerde ik, toen ik m’n schema zojuist even nader onder de loep nam. In de afgelopen 8 weken liep ik in 17 trainingen namelijk al 182 kilometer en heb ik slechts 4 keer een training overgeslagen om even wat extra rust te nemen. Wat verder heel fijn is, is dat ik inmiddels al een paar kilo kwijt ben en hoop dit de komende 50 dagen voort te zetten, door toch iets vaker voor het ontbijt te gaan lopen. En tot slot heb ik aardige progressie gemaakt qua snelheid, waardoor ik standaard met minder inspanning sneller loop én een week of twee geleden m’n 10 jaar oude PR op de 10EM (16,1km) verbroken heb!
3..2..1..PLEISTER
De grootste uitdaging voor de komende 50 dagen is mezelf op de been houden qua energiehuishouding én motivatie. Toevallig las ik vandaag een artikel over jezelf motiveren om in dit geval vroeg in de ochtend te gaan hardlopen (en daarvoor je bed uit te komen). Niet over nadenken, gewoon direct opstaan. Hoe je dat moet doen? Door jezelf mentaal aan te moedigen en gewoon de pleister eraf te rukken. Zeg tegen jezelf: 3, 2, 1, PLEISTER! En ga dan. Zonder er over na te denken. Gewoon gaan. Net alsof je een pleister eraf rukt. Als je er langzaam over doet, gaat het alleen meer pijn doen, net als een pleister.
Mooie metafoor, ik moest erom glimlachen en zal de komende 7 weken wat vaker denken aan die pijnlijke pleister.
Mamma Liefde 
Geef een reactie