Kamperen. Op z’n minst deden we een dappere poging.

Kamperen. Sommigen krijgen al rillingen bij de gedachte. Kamperen met kinderen. Om het nog een stapje uitdagender te maken. Wij deden er een schepje bovenop en gingen kamperen met onze Mees (en Jelle was natuurlijk ook gezellig mee).

Het waren de maanden voorafgaand aan de afgelopen week, waarin ik met niet al teveel vertrouwen uitkeek naar het kampeeravontuur dat in het vooruitzicht lag. Elke nacht waarin ik met Mees op schoot zat, waarin we probeerden hem te kalmeren en zo snel mogelijk weer in slaap te krijgen. Elke nacht waarin ik in de schommelstoel op zijn slaapkamer zat en dacht: “dit straks in een vouwwagen, met Jelle er vlak naast, een veld vol mede-kampeerders, in het holst van de nacht.”

Hoe dan?

Ik legde me neer bij de gedachte, want wat moest ik anders, je wilt je leven niet teveel laten beperken. Alleen vanwege het feit dat je baby het in de nachtelijke uren net zo gezellig vindt om wakker te zijn als overdag.

Wie weet zou de buitenlucht hem goed doen en zou hij er beter op slapen. Misschien zou een andere omgeving hem sowieso al goed doen. Misschien zou ons samenzijn als gezin, voor meer dan de gebruikelijke twee weekenddagen, helpen.

Dus we gingen.

Rond een uur of 2 arriveerden we op de camping. Na het bekende ‘verkenningsrondje’ voor de beste plaats, ging de grote uitdaging niet veel later van start: het opzetten van de vouwwagen. Dat ging eigenlijk verrassend soepel, onder meer doordat ik tijdens de proefopzet bij ons op de parkeerplaats, alle stokken met kleurtjes had gemarkeerd.

Het enige wat het circus vertraagde, waren de kids. Logisch. Hoewel ze zich aardig konden vermaken op het grote bed, in een side-tentje, op het kleed en in de stoel, gaat hun schema qua slaap-, eet- en drinkbehoeftes ook tijdens een urenlange vouwwagen-opzet-sessie gewoon door. Daarnaast is Mees ten alle tijden van mening dat hij altijd nog meer aandacht en vermaak nodig heeft, waardoor ik m’n handen vol had aan dit alles. Ook prima, weten we dat voor de volgende keer.

Toen we om 6 uur eigenlijk nog niet klaar waren, besloten we friet te halen. Het keukentjes stond nog nauwelijks op z’n plek. Jelle was inmiddels ook de gezelligste niet meer, dus eten koken zag ik op dat moment even niet meer zitten.

Toen volgde die gevreesde nacht..

Al met al was het best een prima eerste dag. De vouwwagen – die we van een vrij aparte kerel overgekocht hadden -, was heel en compleet. We leken niets vergeten te zijn en Mees lag op tijd te slapen in ons bed.

De vooruitzichten voor de nacht waren echter minder rooskleurig: het werd maar een graad of 5. Gelukkig had ik – wegens keuzestress – teveel dekens ingepakt, die nu goed van pas kwamen om Mees warm in te stoppen. We hadden een extra slaapzak die nu voor Jelle was en zelf sliep ik bij hoge uitzondering in een lange broek en vest en hield ik zelfs m’n sokken aan, omdat ik wist dat we er de komende nacht nog wel eens of vaker uit zouden moeten.

En zo gebeurde het. Het werd zoals gebruikelijk weer een nacht waarin we in de weer waren met speen, waterkoker en poedermelk. Uiteraard vond Mees ook hier 6 uur een prima tijd om de dag te beginnen. Omdat ook Jelle moest wennen – waardoor Dennis halverwege de nacht besloot om in Jelle’s (kinder)slaapzak te kruipen – begon de dag vroeg met twee kids naast mij in bed en Dennis achter de gordijntjes in het andere bed.

En dan wordt het ook gewoon weer dag.

Na zo’n veel te korte nacht, volgt ook altijd gewoon een dag, weten we
inmiddels. Een dag die al net zo moeizaam verliep als de nacht. Blijkbaar kon Mees z’n draai niet vinden, want niets was goed en nergens kon hij de slaap vatten. Ik kan je vertellen: een volwassene, maar ook een baby met te weinig slaap, wordt er niet gezelliger op. Toen ook Jelle zijn olijke bui aan de wilgen hing, besloten we in de auto te stappen. Uiteindelijk belandden we bij de McDrive voor een McFlurry voor onszelf en hebben de kids ondertussen ruim een uur kunnen bijslapen. Ook daar is een autorit soms nou eenmaal voor nodig.

Dat we dit geen drie dagen meer gingen volhouden, was wel duidelijk. We
besloten De Schoonouders te bellen, in de hoop dat zij Mees voor een nachtje wilden adopteren. Na een minder koude, maar niet minder onrustige nacht, kwamen ze Mees de dag erna in de loop van de middag ophalen.

Ons restte nog 1 nachtje (letterlijk) met z’n drietjes. Samen in bed, want
Jelle vond z’n eigen riante slaapcabine nog niet zo’n succes. Snap ik. Terwijl Jelle de dag ervoor niet veel andere gespreksstof had dan zijn wens om naar het zwembad te gaan, was het eerste wat hij deze ochtend zei: “Ik wil Mees ophalen.” De schat.

We pakten de vouwwagen zo snel als mogelijk in en konden erna tot
overeenstemming komen om toch eerst nog even (een paar uurtjes) naar het zwembad te gaan, voordat we Mees daadwerkelijk gingen ophalen bij De Schoonouders in Leimuiden.

Het was al met al een mooie ervaring. Een goede test voor de langere (en verdere) kampeerreis die deze zomer komen gaat. Dan is Mees alweer een maandje ouder en gaat alles vast beter.

Toch….?