Er zijn van die fases, elke moeder kent ze wel, waarbij je denkt: “help, wanneer gaat dit ooit weer over”.
Zo leken de verandering voor Jelle de afgelopen tijd wat veel te zijn geworden. Van de baby- naar de peutergroep op de crèche, mamma die een steeds dikkere buik kreeg, een huis dat steeds leger werd en een nieuw huis waar hij ineens met regelmaat mee naartoe moest.
Zodoende besloot Jelle dat hij liever bij papa en mama in het grote bed, dan in z’n eigen bed wilde slapen. Elke avond was het hetzelfde liedje. Met veel stampei probeerden we hem in z’n eigen bed te krijgen, waarbij hij maar bleef zeggen: “grote bed!”. Een gevoel van medelijden neemt dan al snel de overhand, waardoor je toch overstag gaat. En zeg nou zelf, zo’n heerlijk kussen en kingsize dekbed, dicht tegen mamma aan, slaapt toch veel beter!
De eerste dagen konden we hem nog overhevelen naar z’n eigen bedje als wij naar bed gingen, maar op een gegeven moment sliep hij blijkbaar zo licht dat hij die actie door had. Met als gevolg dat hij de hele nacht bij ons in bed lag.
Na een week of anderhalf waren we die nachten toch aardig beu en besloten we door te zetten. M’n moeder bracht mijn oude kinderdekbed mee, waarmee we samen met een klein kussen ook het ledikant van Jelle tot een heerlijk bedje omtoverden. We legden 4 grote tuinkussens bij Jelle op z’n kamer en gingen elke avond naast hem op de grond liggen totdat hij sliep. Geen pretje met de kou, al helemaal niet met mijn groeiende buik, maar het was het proberen waard.
En warempel! Na nog geen 5 nachten was het klaar. Konden we na het lezen van een boekje weer als vanouds de kamer uitlopen waarna Jelle tevreden in slaap viel. Zo tevreden dat hij zelfs de ochtenden tot soms wel half 9 doorslaapt en na z’n middagslaapje liefst helemaal z’n bed niet meer uit komt.
Zo zie je maar, aan elke fase komt uiteindelijk toch een einde!
Mamma Liefde 
Geef een reactie