Eigenlijk best gek, dat je er in de basis vanuit gaat dat een tweede zwangerschap net zo zal verlopen als de eerste. Alsof je er automatisch op vertrouwt dat jouw lichaam in elke gelijksoortige, ingrijpende situatie, even gemakkelijk met die veranderingen omgaat. Veranderingen zoals het maken van een baby, een heus mens, met alles erop en eraan.
Hallo! Dat is nogal wat!
Nu dat niet zo blijkt te zijn, nu m’n lichaam ineens protesteert – wat niet gek is met een rond hobbelende, tegendraadse peuter van 2 jaar – ben ik van slag. Ga ik aan mezelf twijfelen, of het allemaal wel echt zo erg is. Of ik niet gewoon door moet gaan, alsof er niets met m’n lijf aan de hand is en die mega buik er gewoon bij hoort. Net zoals tijdens m’n eerste zwangerschap, voor zover ik me dat kan herinneren. Geen kwaaltje aan de lucht.
En uiteindelijk is het ook niet eens zó erg. Iets met harde buiken, vermoeidheid, kortademigheid en hartkloppingen. Meer niet. Ik weet zeker dat een hoop vrouwen een stuk meer en ernstigere klachten ervaart tijdens de periode van 9 maanden. Maar ik heb ook geleerd dat je niet al je klachten met het ergst-mogelijke-scenario hoeft te vergelijken, omdat jouw klachten daarmee vergeleken eigenlijk nooit iets voorstellen en je jezelf daardoor altijd wegcijfert in hetgeen je overkomt. Want immers, de klachten zijn wel van dusdanige aard dat er voor mij besloten werd om m’n werkdagen wat in te korten en een stapje rustiger aan te doen.
Prima, als dat het is.
Maar nee, er kwam nog wat bij. De kleine ligt namelijk in een stuit. Voor de ‘baby-leken’ onder ons, dan ligt de baby dus nog met het hoofd naar boven in plaats van naar beneden. Da’s niet de houding waarin hij het zichzelf het meest makkelijk zou kunnen maken om straks naar buiten te komen. Niet dat dat ‘naar buiten komen’ überhaupt zomaar zo makkelijk gaat, geloof mij, maar het draagt als het goed is wel bij aan een iets minder lange lijdensweg.
Gelukkig heb ik nog een week of 4 te gaan, totdat het 4 weken voor de uitgerekende datum is en je voor de keus wordt gesteld om al dan niet te laten ingrijpen. Wat zoiets inhoudt als een verloskundige die met man en macht gaat proberen de baby van buitenaf, handmatig gedraaid te krijgen. Niet persé een pretje. Of iets met acupunctuur, maar daar geloof ik niet zo in.
Nu schijnt het zo te zijn dat het merendeel van dit soort eigenwijze baby’s ergens tussen week 32 en 36 alsnog tot het besef komen dat een laatste keer koppeltje duikelen in mama’s buik iets comfortabeler ligt dan alsmaar met je hoofd tegen mamma’s ribbenkast aan te bonken.
Toch houdt het je bezig, probeer je ‘m af en toe een zetje te geven van buitenaf. Een stuitligging is namelijk wel een van de redenen dat er besloten kan worden om voor een keizersnede te gaan. En dat is iets waar je als moeder het liefste niet voor gaat. Ik niet, in elk geval.
Let’s hope for the best!
Mamma Liefde 
Geef een reactie