Zou het dan toch een (misschien wel terechte) vraag om aandacht zijn?

Terwijl de weken waarin ik zwanger ben stilletjes voorbij gaan, gaat ook het leven er omheen ongemerkt door. Die buik is inmiddels overduidelijk aanwezig, maar m’n gedachten bij die buik misschien nog niet altijd helemaal. Nu ik noodgedwongen minder ga werken, omdat de buik z’n tol begint te eisen, vraag ik me af: zal het de baby zijn die terecht om de nodige aandacht begint te vragen?

Zo anders deze tweede, dan toen ik voor het eerst zwanger was. Natuurlijk weet ik wel dat ik zwanger ben. Ik heb sinds dag 1 opnieuw de meeste intensieve dromen, sneller last van rusteloze benen en kramp, duizelig bij te snel opstaan door een lage bloeddruk, ben intens moe en heb last van alle gênante zwangerschapskwaaltjes. Kan niet missen. Maar ik had niet verwacht dat zwanger zijn een tweede keer zo anders zou zijn. Deze keer gaat het leven gewoon door. Ik breng Jelle naar de crèche, doe boodschappen, ga naar m’n werk, spreek af met vrienden, ga op bezoek bij familie, zoek inspiratie voor ons nieuwe huis en oh ja, ik ben dus ook zwanger.

Deze baby lijkt nu al zo veel minder aandacht te krijgen dan Jelle in die eerste maanden. Toen ik zwanger was van hem kon ik hele dagen doorbrengen met mijn buik, het groeiproces van week tot week op de voet volgen, alle rust nemen die nodig was en me bezig houden met de vele regeldingen die erbij komen kijken als je voor het eerst mama wordt. Alsof het leven dat ik al zo lang voor ogen had eindelijk binnen handbereik was. Maar het leven waarnaar ik toen zo uitkeek, is het leven dat ik nu leef. Dat besef ik maar al te goed, elke dag als Jelle – al papa roepend – voor het raam zit te wachten totdat vriendlief thuis komt van z’n werk. Op deze baby wacht straks al een prachtig thuis om zalig in op te groeien. Het huis met de appelbomen, een tuin en een eigen slaapkamer, maar bovenal een papa en mama die al weten wat ze te wachten staat én een liefhebbende grote broer.

Nu het einde nadert…

Ergens in de eerste maanden adviseerde een vriendin mij om op z’n minst elke avond in bed even bewust met m’n buik en die groeiende baby bezig te zijn. De drukte van alledag achter me laten en me bewust worden van het feit dat er nog zo’n lief hummeltje aan zit te komen. Aandacht geven aan dat hummeltje. Dat deed ik en zeker ook de kwaaltjes hielpen mij er elke dag aan herinneren dat ons gezin binnen niet al te lange tijd niet langer uit 3 personen zou bestaan. Toch vermoed ik dat die aandacht niet voldoende is geweest, nu m’n buik haast onmenselijke proporties begint aan te nemen, de baby de gehele dag van zich laat horen door te schoppen, veel te bewegen en z’n billen keer op keer in de strijd te gooien, met enorme bulten op m’n buik als gevolg. Ik vermoed dat hij iets duidelijk wil maken in de trand van “nu is het mijn beurt”.

Waar ik normaal gewend ben om door te denderen bij kleine en grotere kwaaltjes, me weinig aan te trekken van fysieke ongemakken, is er nu een baby in het spel. Het leven van een baby zelfs, nu het er zelfs even op leek dat hummeltje te vroeg naar buiten wilde komen. Hoogste tijd dus om het een tandje rustiger aan te doen en m’n drang om door te gaan even opzij te zetten. Gelukkig zien de mensen om mij heen hetzelfde gebeuren en heb ik zelfs de ruimte (of eigenlijk het verzoek) gekregen om m’n werkdagen iets in te korten.

Hopelijk ga ik hiermee de laatste 10 weken gewoon vol maken en komt hummeltje pas op het moment dat we er echt klaar voor zijn.