Het moederschap maakt kwetsbaar

Je weet het, althans je hoort het… een kind verandert alles. Maar je gelooft het niet, want het zal toch niet zó anders zijn? Uiteindelijk was ik immers al 35 jaar mezelf, al was ook die gedaante aan verandering onderhevig door het soms wat turbulente leven dat ik leidde.

Maar het is echt zo. Want nooit eerder voelde ik me zo kwetsbaar als sinds ik Jelle op de wereld heb gezet. Een moederliefde die onbeschrijflijk is en die me tegelijkertijd zo kwetsbaar maakt. Kwetsbaar in de gevoelens voor mezelf, voor anderen, een mug die ik kan opblazen tot een olifant, een gevoel van ‘zen zijn’ en acceptatie dat ik zo vaak zoek, maar nog altijd moeilijk kan vinden. En mezelf zo vaak afvraag: ben ik de enige..?

Want wat doe je als je je kind met tranen bij de crèche achter moet laten, omdat de plicht van het werk roept? Als je hem achter laat in een omgeving die in jouw ogen niet optimaal is? Hoe vaak voel je je als jonge moeder niet bezorgd om de kleinste gevaren die om elke hoek loeren, om de “schade” die je die kleine in jouw gevoel aan doet als hij niet op tijd op bed ligt, om het wel en wee op elke andere plek dan thuis?

Maar allermeest kwetsbaar voel ik me nog in m’n eigen welzijn. Elke dag staat in het teken van plannen, plannen en nog meer plannen. De dag van vandaag, de dag van morgen, komend weekend en volgende week. Jelle op tijd op de crèche, wat eten we vanavond, staat het eten op tijd op tafel, tussendoor aan het werk wat niet onbelangrijk is en dan nog alle taken die thuis wachten, maar er vaak bij blijven liggen omdat de vele uren eraan voorafgaand al zo hectisch waren. Plannen wat mee moet en wat niet, plannen voor de oppas, plannen voor komend weekend omdat ik altijd graag iets leuks met het gezin wil doen, plannen wanneer ik tijd voor mezelf neem en plannen wanneer ik de mensen om me heen zie die ook belangrijk voor me zijn.

En ookal is er genoeg ruimte voor me-time naast de zorg voor Jelle en aandacht voor vriendlief, komt er dan weer een schuldgevoel boven drijven. Schuldig voelen dat ik het huis verlaat, Jelle al mamma-roepend achterlaat, maar vooral ook het allerliefst gewoon thuis bij m’n twee mannen wil zijn. Waar ik vervolgens weer kwetsbaar ben voor een schuldgevoel richting mezelf omdat ik eenvoudigweg vaak niet in staat ben om die me-time, die ik soms echt even nodig heb, mezelf te gunnen.

Wat ik dan nog niet eens benoemd heb is m’n kwetsbaarheid voor vermoeidheid. 24/7. Waarbij ik niet het gevoel heb dat m’n energieniveau ooit weer de oude zal worden.. Ook daarin moet ik leren om iets vaker voor mezelf te kiezen en juist die dingen te doen die me energie geven in plaats van kosten. Ik weet het heus wel, maar in praktijk blijk ik dan toch te kwetsbaar voor tegenovergestelde gevoelens die de overhand nemen.

Gelukkig ben ik ook meer dan kwetsbaar voor het gevoel van geluk. Gelukkig omdat dat prachtige kereltje van ons is, geluk omdat ik de allerleukste vader voor Jelle ontmoet heb en gelukkig als ik zie hoe die kleine met de dag leuker wordt. Geluk met lieve ouders en schoonouders die altijd voor ons klaarstaan. Dat gevoel van kwetsbaarheid in al m’n doen en laten, daar ga ik heus wel eens een plekje voor vinden als de tijd er rijp voor is. En anders niet, dan zal het er wel bij horen vanaf nu.