Wacht maar…

Al sinds de tijd waarin Jelle nog niet eens geboren was, laat ik zo nu en dan eens vallen dat ik later wel 3 kinderen zou willen. Nog steeds doe ik dat, al ben ik na de eerste natuurlijk wel iets realistischer geworden. Maar toch, de wens om een man en 3 van die lieve koters om me heen te hebben, is er niet minder op geworden. Of dat ook echt praktijk gaat worden, daar kan ik nu alleen nog geen zinnig woord over zeggen..

Dat ík dat niet kan, neemt niet weg dat anderen dat voor mij zouden moeten bepalen. Want sinds ik dat ideaalplaatje voor ogen heb, blijken anderen mij beter te kunnen vertellen dat 3 kids geen goed idee is, met de alom bekende opmerking: “Wacht maar…”. Als signaal dat ik vooral niet te positief moet zijn.

Waarom denkt een ander dat beter voor mij te kunnen bepalen dan ikzelf? Oké, moeders die al 3 of meer kinderen rond hebben lopen misschien. Maar wie bepaalt dat ík daar niet toe in staat ben? Natuurlijk ben ik dat plan na nummer 1 aan het heroverwegen en straks na nummer 2 nog eens. Maar laat mij nu alsjeblieft nog even in mijn eigen ideaalplaatje geloven…

De zoektocht die opvoeden heet

Dat geldt trouwens niet alleen voor mijn wens om 3 kinderen te hebben. Dat geldt eigenlijk voor alles wat met opvoeden te maken heeft, waar jij het als moeder soms nog even wat rooskleuriger inziet dan een ander die al een fase verder is. Maar laat mij lekker genieten van het moment waarin ik nu ben. Het lijkt soms namelijk alsof het niet leuk mág zijn. Misschien wordt het inderdaad allemaal alleen maar erger, misschien niet. Als het zover is, zie ik dat vanzelf wel.

Perfecte ouders bestaan namelijk niet. Iedereen rommelt maar wat aan. Er zijn van die boeken, waarin staat in welke fase je kind zit en wat hij of zij nu al zou moeten kunnen. Aaargh! Uit het raam ermee! Oké, bij een baby is het fijn om soms een verklaring te vinden voor het vaak onverklaarbaar wisselende gedrag dat hij vertoont, maar voor de rest, wat maakt het uit hoe snel jouw kind zich ontwikkelt. Ieder op zijn eigen tempo, want geloof mij; die kinderen houden zich heus niet aan die opvoedboeken. Jonge ouders zijn alleen als de dood om fouten te maken en willen graag dat zijn of haar kind zich volgens de normen ontwikkelt.

Een vriendin zei laatst eens tegen mij: “oh, maar míjn kinderen zitten nóóit achter de tv!” Maar zeg eerlijk: heb jij na een lange werkweek nooit eens zin om je vrije ochtend even rustig te beginnen en even je eigen ding te doen, terwijl je kind zich zichtbaar vermaakt met soms ook nog best educatieve programma’s op tv? En ik ben trouwens niet de enige, ook Jelle vindt zo’n ochtendje rust heerlijk, na een week vol aandacht en drukte op de crèche en bij de oppas. Jelle is alleen nog niet in staat om te vertellen dat hij een poosje televisie kijken zo fijn vindt.

Wacht maar..

Ook ik had een beeld voor ogen. Dacht dat ik het wel even beter dan sommige anderen zou doen, die hele opvoeding. Of op z’n minst had ik het idee dat ik er relaxt in zou staan. Nou geloof mij, ik ben in veel situaties verre van relaxed en zie dan precies de persoon voor me die ik nou net níet had willen zijn. Maarja, who cares. Ik doe ook maar m’n best, net als alle andere moeders. Je weet immers pas écht hoe het is om een kind te hebben, als het zover is. Het slimste wat je kunt doen is afkijken bij ouders van wie jij vindt dat die het goed doen.

Als jonge ouders willen we elkaar geruststellen, goed bedoelde adviezen geven, behoeden voor hetgeen dat komen gaat, want we voelen toch een beetje met de ander mee. Maar denk er eens over na of dat ook anders kan. Als een trotse jonge moeder vertelt dat haar baby na 6 weken doorslaapt, gooi er niet meteen een ‘wacht maar’ achteraan. Daar maak je de ander alleen maar onzeker van, die bij alles gaat denken: “ohjee, het wordt dus nog erger”. Terwijl we juist zo moeten genieten van elke kleine overwinning die jij of je kind bereikt.

De beste tip die ik ooit tegen kwam was: “Liever stof op de kastjes dan ziek in bed”, wat sindsdien mijn leefregel is. Een opgeruimd en schoon huis is super fijn, maar overdag (of wellicht sowieso met kleine kids) gewoon niet haalbaar. Ik doe elke vrije vrijdag m’n best om de boel op z’n minst opgeruimd te krijgen, maar ligt het huis een uur later vol met speelgoed, daar doe je niks aan. Maar dan hebben we wél een leuke dag gehad.

Dus wacht maar.. ik geniet van het hier en nu en zie wel wat komen gaat.