Het was de dag waarop Jelle precies 3 maanden oud werd, toen hij voor de eerste keer naar de kapper ging. Absoluut niet nodig denk ik nu achteraf, want het enige plukje haar dat waard was om eventueel geknipt te worden, zat in z’n nek. Vriendlief was echter van mening dat het de hoogste tijd was voor een eerste knipbeurt en eigenlijk vond ikzelf dat rare plukje in z’n nek ook ietwat misstaan bij z’n verdere zo schattige koppie.
We woonden in die tijd nog in Leimuiden, dus was de kapster een kennis uit het dorp die een eigen – super knus – kapperszaakje in haar schuurtje in de tuin had. Vriendlief (die zelf ook geknipt moest worden) nam plaats op de stoel, Jelle bovenop schoot. Het scheelde dat Jelle nog niet zo beweeglijk was in die tijd, dus was die knipbeurt zo gepiept.
De keren daarop was dat wel anders
Ik denk dat het een paar maanden later was, we woonden toen al in Amsterdam, toen ik opnieuw besloot de kapper te bezoeken. In de winkelstraat bij ons om de hoek zijn talloze kapperszaakjes te vinden, vaak gerund door mannen die de Nederlandse taal iets minder machtig zijn. Ik koos degene uit waar een heuse auto-knip-stoel in de etalage stond, ik dacht dat Jelle zich daar wel in zou kunnen vermaken. Niet dus. Toen de tondeuse aan ging raakte hij zo overstuur, dat we hem uiteindelijk bij mij op schoot in bedwang moesten houden, om ook maar enigszins wat haar te kunnen verwijderen. De beste jongen deed z’n uiterste best om de kronkelende Jelle een mooi kapsel te bezorgen. Badend in het zweet verliet ik niet veel later de kapperszaak.
Zou het zo zijn dat de meeste jongens in die leeftijd niet voor niets iets langer haar en geen netjes in model geknipt kapsel hebben..?
Een paar maanden later probeerde ik het opnieuw bij dezelfde kapperszaak. De meneer herkende ons meteen, maar opnieuw was het geen succes. Ook mijn vader – die vroeger ook altijd mijn haar knipte – deed een dappere poging, maar kwam niet veel verder dan het bijknippen van wat puntjes hier en daar.
Herkansing bij de kinderkapper
Rond kerst besloot ik naar Knotsknetter te gaan, een kinderwinkeltje aan de andere kant van de straat waar je op woensdag en zaterdag terecht kunt bij de kinderkapper. Een super lieve dame die, gewapend met koekjes, speelgoed en Netflix filmpjes, ook een dappere poging deed. Hoewel haar tondeuse nauwelijks hoorbaar was, bleef Jelle verre van een groot fan. Met opnieuw een zwetende mamma, bedolven onder het pas geknipte haar van haar zoontje, tot gevolg. Ik liet Jelle nog maar even in de speelhoek spelen om bij te komen van de schrik.
Zal de aanhouder uiteindelijk toch winnen?
Gisteren was het weer tijd om te gaan, vonden we. Jelle een paar maanden ouder, wellicht zou het nu beter gaan. Vol goede moed gingen Jelle en ik op pad. We waren aan de late kant, dus vergat ik mijn geheime wapens: Jelle’s speen, knuffel Flappie en wat lekkere koekjes. Jelle leek dit keer iets minder bang voor de tondeuse, maar had vooral geen zin om rustig bij mij op schoot te zitten met al dat gedoe aan z’n hoofd. Hij vond die rare kleden die we om hadden maar niets en liefst wilde hij spelen, samen met de andere kinderen die op hun beurt wachtten in de speelhoek. Met opnieuw koekjes, een filmpje en een speelgoed bus, wisten we hem net lang genoeg “in bedwang” te houden om een enigszins fatsoenlijk kapsel te bereiken. Ik opnieuw onder de haren, maar dit keer zonder oververhitting, omdat ik me mentaal iets beter voorbereid had.
Ik vermoed dat het voorlopig nog geen gezellig uitje gaat worden, de bezoekjes aan de kapper. Terwijl vriendlief in de tussenliggende maanden vaker de Turkse kapperszaak aan de overkant bezoekt, gaat Jelle af en toe mee om vanuit de mooie auto-knip-stoel in de etalage naar de voorbij razende bussen en trams te kijken. Wellicht komt er een dag, waarop hij met veel plezier plaatsneemt en het hele kapper-gebeuren met plezier over zich heen laat komen..
Mamma Liefde 
Geef een reactie