Het is alweer even geleden, vrijdag 12 januari om precies te zijn. Ruim een maand nadat ik te horen had gekregen dat er een mogelijke afwijking aan m’n hart geconstateerd was, vertrok ik vroeg in de ochtend op m’n fietsje naar het VUmc.
Er zou een CT-scan van m’n hart gemaakt worden. Niet zoveel om over in te zetten, leek mij. Ik had al eens eerder een CT-scan gehad, evenals een MRI en meerdere echo’s. Het zou allemaal wel meevallen, dacht ik. Zonder koffie en met een lege maag nam ik plaats in de wachtkamer, ik had me zelfs moeten onthouden van viagra deze ochtend, haha! Een middel dat je hartslag blijkbaar ook negatief beïnvloedt.
Bij binnenkomst zei de co-assistente al grappend: “Wat ben jij jong en wat doe je hier?”. Aangezien de gemiddelde leeftijd net als bij de cardioloog ook hier boven de 50 ligt, was ze verbaasd dat ze iemand uit geboortejaar 1981 voor zich had staan. Ze hoopte vooral heel erg dat het allemaal wel goed zou komen met mij.
Vond ik lief.
Ik had geprobeerd het rustig aan te doen deze ochtend en fietste op een drafje naar Amsterdam Zuid, maar blijkbaar zorgde de spanning ervoor dat m’n hartslag toch een heel stuk hoger was dan toegestaan voor de scan, met als resultaat dat ik 3 bètablokkers mocht slikken. Met een infuus aan m’n arm, en een wazig hoofd van de pillen, mocht ik een uurtje wachten in de wachtkamer.
Ook verpleegster Evelien die me na 50 minuten wachten kwam halen, toen de 3 bètablokkers ervoor gezorgd hadden dat m’n hartslag van 84 naar 54 gedaald was, was een opvallend vriendelijk en behulpzaam meisje. Hoewel het toegediende contrastvloeistof in combinatie met m’n wazige toestand en het infuus, ervoor zorgde dat de hele ervaring toch iets tegenviel, maakte de behulpzaamheid van Evelien een hoop goed.
Een weekje wachten voor de uitslag bij de cardioloog..
Op vrijdagochtend 19 januari, vlak voordat we naar de wintersport zouden vertrekken, stond om 07:45 uur een afspraak bij de cardioloog gepland voor de uitslag van de CT-scan. In alle vroegte zaten vriendlief, kleine Jelle en ik op de fiets. Eenmaal aangekomen bij het Cardiologisch Centrum hoefden we maar even te wachten, totdat we aan de beurt waren.
De cardioloog kwam met het verlossende woord, dat er niets te zien was op de CT. De afwijking die ze eerder bij de ECG geconstateerd hadden was er blijkbaar, maar geen verklaring voor te vinden. Wat een opluchting! We planden een controle-afspraak voor in het jaar 2020 en we gingen weer huiswaarts.
Die marathon in Barcelona ga ik dus gewoon lopen! YES!
Mamma Liefde 
Geef een reactie