Na mijn bezoek aan de sportarts had ik gisteren een afspraak staan bij het Cardiologie Centrum Amsterdam Zuid voor een echo, een ECG, bloedonderzoek en een fietstest.
Bij binnenkomst voelde ik me wat bekeken, het waren met name mannen op leeftijd die in de wachtkamer zaten. Ik pakte een koffie uit de automaat, maar tijd om die te drinken had ik niet. Binnen twee minuten werd ik gevraagd mee te gaan naar een kamertje voor de echo.
Ik zette m’n koffie neer, terwijl de arts mompelde of ik m’n bovenlijf wilde ontdoen van kleding. Ik twijfelde even of ik het goed gehoord had, want ik hoopte eerst nog iets van toelichting te krijgen op wat er zou gaan gebeuren. Dat gebeurde niet. Ik vroeg of ik m’n sportbeha op z’n minst aan mocht houden, maar ook dat was niet de bedoeling. Enigszins ongemakkelijk ging ik daarna op de behandeltafel zitten, terwijl de arts opnieuw plakkers op m’n rug bevestigde. De arts verzocht me op m’n zij te gaan liggen, plaatste z’n echo-unit daar waar ik gehoopt had dat die beha nog zou zitten, en begon aan de echo. Ik kon meekijken op het scherm, terwijl hij mompelde wat er allemaal te zien was. Het kwam redelijk overeen met dat wat we vroeger tijdens biologie-les geleerd hebben, dus ik hoopte dat dat goed nieuws zou zijn.
Gelukkig bevestigde de meneer in kwestie na afloop dat hij geen bijzonderheden zag en hij ook het vermoeden van het sporthart niet kon bevestigen. Een eerste opluchting.
Ik kleedde me weer aan, pakte m’n bekertje koffie en keerde terug naar de wachtkamer, waar diezelfde mannen op leeftijd me nog altijd aandachtig bestudeerden.. Ik ging zitten, pakte het zakje suiker en.. werd opnieuw opgeroepen om naar een volgend kamertje te gaan. Ik besloot m’n bekertje koffie onaangeroerd terug bij de automaat te zetten.
Dit keer was het een verpleegster die me begeleidde. Ze stelde wat medische vragen, m’n bloeddruk werd gemeten, waarna een altijd ellendige bloedpriksessie begon. Nadat ze me vol had gehangen met kabels die in verbinding stonden met het hart-meet-apparaat, begon de fietstest. Opnieuw merkte ik meer behoefte aan toelichting te hebben dan er gegeven werd. Blijkbaar zijn artsen daar niet zo op getraind, op communiceren met hun patiënten.. verwachtingen managen.. gerust stellen.. Het is immers geen plek waar je dagelijks komt, behandelingen die je dagelijks ondergaat. Gelukkig maar.
De fietstest ging zo lang m’n benen het vol hielden. Ik moest tussen de 60 en 70 (watt?) blijven fietsen. Het trappen werd steeds zwaarder, totdat m’n benen zo ver verzuurd waren dat ik de trappers niet meer snel genoeg rond kreeg. Ik bleek uiteindelijk 171% van m’n target belasting gefietst te hebben. Ook daarmee niets aan de hand dus.
Het laatste onderdeel van m’n bezoek was een gesprek met de cardioloog om de resultaten door te spreken. Er was veel goed: m’n bloeddruk, m’n bloedtest, de echo en m’n inspanning op de fiets. Ik had geen klachten en er waren geen stoornissen tijdens inspanning te zien. Toch zag hij op de ECG dezelfde afwijking als de sportarts gezien had.
Onderstaande. Een lijn zoals in de groene cirkel is zoals het zou moeten: een hoge piek gevolgd door een iets lagere piek. Mijn ECG liet echter ook het omgekeerde zien zoals in de rode cirkel: een hoge piek naar boven gericht gevolgd door een lagere piek naar beneden gericht.
Ofwel een mogelijk ‘abberante verlopende coronair’. Moeilijk woord met advies van mijn zijde: niet op Googlen, alleen daar krijg je namelijk al een acute hartverzakking van..! Iets met kransslagaders en aftakkingen die anders lopen dan de bedoeling is. De afwijking is echter niet zó overduidelijk dat de cardioloog dit met zekerheid kon vaststellen, maar gezien de overige testresultaten, kon hij het ook niet uitsluiten. Met een marathon in het vooruitzicht, adviseerde hij om toch even voor een CT-scan naar het ziekenhuis te gaan. Ik wordt binnen 2 weken gebeld voor een afspraak.
Hoewel de kans klein is dat deze afwijking daadwerkelijk aanwezig is, ben ik er toch niet gerust op. Hartkwalen zitten in de familie en de combinatie met sporten draagt er ook niet aan bij. Ik ben – achteraf gezien – wel blij dat ik besloot die sportmedische keuring te ondergaan en niet straks ergens halverwege de marathon onverwacht het loodje leg. Nee, daar denken we maar even niet aan.
Ik blijf slechts rustig door trainen en duim dat mijn Road to Barcelona niet voortijdig hoef te beëindigen.
To be continued…
Mamma Liefde 
Plaats een reactie