Van zo hard mogelijk lopen naar rustig vogels kijken

Het verbaast mij hoe ik elke keer weer in gevecht ben met mezelf. Ik weet dat hardlopen goed voor me is, dat ik geniet van wat ik onderweg tegen kom, maar nog meer geniet van het voldane gevoel achteraf. En toch ontbreekt het vaak aan motivatie en heb ik enorm veel last van m’n eigen uitstel-gedrag. Gelukkig leerde ik vogels kijken…

Hoe het ooit begon..

Volgens mij was 2007 het jaar waarin ik begon met hardlopen. Uit die tijd dateert in elk geval het eerste lijstje met afstanden en tijden die ik in Excel bij hield, bij gebrek aan een fancy app als Looptijden.nl of Strava, die ik pas veel later ging gebruiken.

In de maand juni, aan het begin van de zomer begon ik met zo’n 5 kilometer trainen, maar kon ook zo bij 2,3 kilometer stoppen, als ik geen zin meer had. Mijn strategie van ‘leren’ hardlopen was gewoon gaan lopen en hopen dat je het zo lang mogelijk volhoudt. Geen poespas met intervaltraining of ademhalingsoefeningen, gewoon op z’n jan-boeren-fluitjes.

Volgens m’n lijstje in Excel trainde ik die eerste maanden (minimaal) wekelijks en liep ik na 4 maanden een eerste 10 kilometerloop in een tijd van 51 minuten en 25 seconden. Wat best snel was, bedenk ik me nu. In november 2007 liep ik samen met een vriendin de 7Heuvelenloop. Zij met een stopwatch in haar hand en ik flink zenuwachtig, weet ik nog.

Het probleem was dat ik alleen maar verder en harder wilde lopen. Niets van rustig opbouwen en luisteren naar je lichaam…

Het lijkt erop dat ik na die 7Heuvelenloop, de handdoek alweer in de ring gooide. Ik woonde in die tijd op IJburg, wat destijds niet de meest inspirerende omgeving was om hard te lopen, zeker niet gedurende de wintermaanden. Het eiland was net in opbouw, waardoor m’n motivatie al snel daalde naar het absolute nul-punt.

De Dam tot Damloop van 2010 was de eerste wedstrijdloop waarbij ik weer in actie kwam met m’n collega’s van TNS NIPO. Nog steeds wilde ik alleen maar harder en bij elke wedstrijd m’n PR proberen te verbreken, die op de 10 kilometer uiteindelijk op zo’n 50 minuten is blijven hangen.

Dat ik alleen maar harder wilde en daarmee eigenlijk altijd boven m’n kunnen liep, maakte het hardlopen er niet prettiger op. Ik ging dan ook steeds minder (lees: niet meer) trainen en liep alleen nog – gemiddeld 2 keer per maand – een wedstrijdloopje om m’n conditie op pijl te houden.

Ik had slechts één associatie met hardlopen: afzien.

De kater gaf inzicht

Het omslagpunt kwam toen ik op 7 oktober 2012 aan de Hoge Veluweloop mee deed. Ik weet nog dat ik met een fikse kater in de trein richting m’n ouders ging en me voorgenomen had om dan maar ‘zo langzaam mogelijk’ te gaan lopen. Had ik toch nog een doel voor ogen. Ik genoot van de frisse natuur, m’n ouders die achter me fietsten op hun vouwfietsje, soms liep ik zelfs even achteruit omdat het kon en danste bijna over het parcours richting de finish. Ik finishte uiteindelijk in een tijd van 01:04:22, maar was dolblij dat ik ontdekt had dat ik met rustig lopen ineens wél weer plezier kon hebben in het hardlopen.

Sindsdien zijn m’n looptijden drastisch achteruit gegaan en ben ik zeker nooit meer in de buurt van m’n PR gekomen, maar dat is prima. M’n lichaam is blij dat ik mezelf niet meer zo tot het uiterste dwing waar ik niet voor getraind ben.

Vogels kijken

Toch blijft het soms knagen, dat gevoel dat je toch weer harder wilt. Want de meeste hardloopfanaten om mij heen lopen harder dan ik. Ik kan dan heel hard roepen “been there, done that”, maar daarmee kan ik mezelf niet blijven motiveren.

Inmiddels heb ik geleerd om vogels te kijken. Niet dat je met een kompas en een verrekijker op zoek gaat naar lepelaars. Vogels kijken is heel rustig hardlopen. En door 1 x per week heel rustig hard te lopen ga je vanzelf harder lopen. Daarbij stemt het vrolijk en is het goed voor de concentratie. Het is de bedoeling dat je zo langzaam loopt, dat je nog steeds wat langer kunt uitademen.

Vogels kijken is mijn favoriete training geworden.

Het is even wennen als je als een slome slak door het park sjokt. Iedere keer als ik word ingehaald heb ik de neiging om ze na te schreeuwen: ‘ik kan heus wel harder hoor, maar dat mag vandaag niet’. Gisteren merkte ik dat zelfs het vogels kijken steeds sneller gaat, dat ik met dezelfde inspanning sneller en verder kan lopen en het eigenlijk best prettig is dat als je even moet wachten bij het stoplicht, je totaal niet buiten adem bent 🙂

Vogels kijken dus, een aanrader wat mij betreft!

Loopse!