Het is 01.30 uur. In plaats van lekker in bed liggen, zit ik achter m’n laptop met 24Kitchen op de TV. Zo’n programma waar je naar kijkt, als op alle andere kanalen niet veel anders te zien is dan Teleshop, TekstTV en de waarzegsters van AstroTV. Ik kan nog lang zo blijven zitten met m’n glaasje rode wijn onder m’n witte wollen kleedje. Een uurtje langer zelfs vannacht, want om 3 uur gaat de klok een uur vooruit vanwege de wintertijd.
Ik zit de hele avond al zo, want ik ben alleen thuis. Vriendlief heeft een feestje en slaapt bij z’n ouders in het dorp en Jelle bij z’n nichtje. Welliswaar in een ander huis, maar in hetzelfde dorp.
Ik had ervoor kunnen kiezen om lekker vroeg naar bed te gaan vanavond, zodat het snel morgen is, maar gek genoeg lukt dat niet als ik alleen thuis ben. Ik houd er ook niet van om alleen in bed te liggen. Zo’n groot bed, dat je in je eentje warm moet zien te houden, terwijl er door je hoofd spookt hoe het met vriendlief gaat.. Is hij al veilig thuis inmiddels?
Dus houd ik de tijd van in bed liggen zo kort mogelijk en blijf ik zitten op de bank, totdat ik (hopelijk) een berichtje van hem krijg en rustig kan gaan slapen.
Maar zelfs dan, zo’n nacht alleen in een stil, koud en donker huis. Ik hield daar al niet van toen ik jong was en ik laat thuis kwam na een avondje stappen. Alle lichten achter je uit doen en in het donker de trap oplopen, met de kans dat iemand achter je aan loopt, of onder je ben ligt en je bij je benen grijpt. Een onwerkelijke gedachte, die toch elke keer weer terug kwam. Ik rende altijd maar gauw naar boven. Die gedachte komt zelfs nu ik ietsje ouder ben nog wel eens bij me op, moet ik eerlijk bekennen. Maar gelukkig hebben we nu geen trap.
Ook geen kleine dreumes in de kamer naast me vannacht, die af en toe van zich laat horen. Zo’n moment middenin de nacht waarop je liever je bed niet uit gaat, maar het eigenlijk ook niet zo heel erg is om even bij hem te gaan kijken, z’n speen op de tast in het donker voor hem te zoeken, om kort erna met een gerust hart geluidloos weg te kunnen lopen. Wat dus nooit lukt. Z’n gejammer in de vroege ochtend om z’n fles, waarna je weer terug je warme bedje in kruipt en hoopt op nog een uurtje of 2 extra tijd om uit te mogen slapen..
Dat alles zal niet gebeuren. Vannacht niet en morgenochtend niet. Geen nadeel ondervinden van de wintertijd, waar die kleine zich morgenochtend heus niet aan zal houden. Geen vriendlief met kater als ik wakker wordt, om een vers kopje koffie voor te kunnen maken. Gek, hoe je op veel momenten sinds het moeder-zijn verlangt naar een moment terug in de tijd, maar nu ik hier alleen zit, niets anders wil dan die twee fijne mannen om me heen. Dat is immers waar het weekend ooit voor bedoeld was: gezellig samen zijn.
Ik doe heel hard m’n best om me er niet te druk over te maken, af en toe eens een nachtje zonder Jelle te zijn. Super fijn dat anderen de zorg over nemen en alleen maar goed om even tijd voor jezelf (en je relatie) te hebben. Het zal net als vanavond niet altijd even gemakkelijk zijn, maar des te leuker is het wel om ze morgen weer te zien.
Ik denk dat ik toch maar eens naar bed ga. Genieten van een rustige nacht en dat uurtje extra morgenochtend.
Adios!
Mamma Liefde 
Geef een reactie