Aan de fijne tijd op Nusa Lembognan kwam een einde. Wat prima was, want stiekem vond ik de reisdagen op Bali het allerleukste. Op naar een nieuwe bestemming, niet weten wat komen gaat. Het avontuur van onderweg zijn en hopen dat je op de juiste plek terecht komt.
Toch vond ik het reizen op Bali niet zó leuk als tijdens ons avontuur op de Filipijnen, 2 jaar geleden. Veel meer opties dan een taxi nemen, hadden we eigenlijk niet. Geen volgepakte busjes, jeepney’s, touringcars, wankele banka-bootjes of tricycles. Maar misschien was dat maar beter, nu we Jelle bij ons hadden. Hoewel we slechts een koffer, een backpack en 1 rugtas mee hadden voor ons drieën, zorgden Jelle zelf en de buggy toch voor 2 stuks extra ‘bagage’ om mee te sjouwen. Niet ideaal als je met regelmaat van vervoersmiddelen moet wisselen.
Gelukkig zorgde ons uitstapje naar het eiland Nusa Lembognan voor een aangename afwisseling in ons vervoer, namelijk de veerboot. Een snelle waar je nog zeeziek van kon worden ook, genoeg belevenis dus. De boottocht terug naar Sanur verliep prettig. Er gingen dit keer een stuk minder passagiers mee en Jelle viel al gauw in slaap, nadat hij voor vertrek alle passagiers al even persoonlijk gedag was komen zeggen met zijn wandeling door het gangpad.
Bij aankomst op het strand stond er een chauffeur voor ons klaar, die ons naar Uluwatu bracht. Een uurtje rijden, of iets meer omdat wij de chauffeur moesten vertellen waar ons resort Sapphire Cliff Villa lag, wat wijzelf eigenlijk ook niet precies wisten. We bleken een soort van villa geboekt te hebben met zeezicht. Een huisje van twee verdiepingen met beneden een riante woonkamer met een open wenteltrap naar boven, waar een balkon leidde naar een grote slaapkamer met aangrenzende badkamer. Met een beetje tussen de bomen door kijken, zag je de zee inderdaad liggen. Aangezien Jelle dol is op traplopen, konden wij niet anders dan voortdurend achter hem aan de trap op en af lopen, omdat deze te gevaarlijk was voor Jelle om alleen te beklimmen. Ook het balkon boven had een verre-van-kidsproof balustrade, waar Jelle met gemak doorheen kon klimmen om zich vervolgens een paar meter naar beneden te laten vallen. En al die ruimte, die hadden we dus niet nodig. We besloten te vragen naar een andere accommodatie. Gelukkig was er nog een ‘gewone’ kamer vrij. Een soort van 2-onder-1-kap bungalow met eigen terras en slechts een klein trapje naar het grasveld. Verder geen gevaarlijke situaties. Fijn. Behalve dat Jelle zich eenmaal voorover van het bed naar beneden stortte, met een flinke bloedneus als gevolg, waren hier veder geen gevaren. Ohja, en we konden de afstandsbediening van de airco niet vinden. De jongen van de receptie erbij gehaald, met ons drieën de kamer grondig doorzocht, totdat Dennis hem in de prullenbak terug vond. Ik heb een klein vermoeden welke kleine deugniet de veroorzaker daarvan was….
Het resort was verder niet heel bijzonder. De spectaculaire cliffs die wij verwacht hadden, waren vanuit het resort niet te zien. Er was een aardig zwembad, maar het restaurant en ook het personeel liet te wensen over. Jelle was dol op een ieniemienie riksja en een uit-fietsonderdelen-gefabriceerde lamp, waar hij zich uren mee kon vermaken. Gelukkig konden we bij de receptie voor weinig geld (zo’n 5 euro per dag) een prima scooter huren, om ons plezier elders op te gaan zoeken.
Vrienden van ons, die we in Ubud al gezien hadden, waren nu ook in Uluwatu. Wel aan de andere kant van de stad, zo’n 20 km bij ons vandaan. De eerstvolgende dag besloten we met z’n allen een leuk strand op te zoeken. Na een (teleurstellend) bezoekje aan de Uluwatu tempel (wij met de scooter, zij met de taxi), gingen we naar Uluwatu beach. Dit bleek echter niet meer dan een verscholen strand tussen de rotsen. Weinig zon en geen ideale plek voor Jelle. Na wat rondlopen en zoeken, gekruip tussen rotsen door en veel trappen beklimmen, besloten we uiteindelijk om verkoeling te zoeken bij het zwembad van ons eigen resort. We hadden een heerlijke middag.
De tweede dag in Uluwatu zijn we naar een ander strand gereden, welke uiteindelijk om de hoek van ons resort bleek te liggen. Wel zo’n 175 treden naar beneden, maar dat staat gelijk aan 2,5 km hardlopen, stond op een bordje bovenaan de trap 😉 We huurden een bedje en maakten een wandeling over het strand. Een mooi moment om in slaap te vallen dacht Jelle, dus kon ik hem de hele weg terug over het strand al slapende terug naar onze bedjes tillen. Terwijl Jelle nog een uurtje lag te slapen in de schaduw, waanden wij ons met onze slippers het water in, om tussen de grote stenen door op de enkele plekjes zand van het heerlijke blauwe zeewater te genieten.
Aan het einde van de middag besloten we nog even bij Single Fin langs te gaan. Een bar waar op vrijdag alle hippe toeristen samen komen om onder het genot van live-muziek van een mooie zonsondergang te genieten.
Uluwatu staat bekend als het golfsurf-walhalla van Bali. Leuk om even naar te kijken, maar zelf hadden we daar niet zoveel aan. Het was niet ons plan om te gaan leren golfsurfen. Waar we wel enorm van genoten hebben op Uluwatu was het eten bij Suka Espresso. Een soort van backpackers-tentje met overheerlijk eten (ook voor Jelle), goddelijke smoothies, knalpaarse vruchten, kinderstoelen en genoeg ruimte voor Jelle om rond te wandelen. Onze favoriete plek.
De laatste dag in Uluwatu zijn we naar Dreamland Beach geweest, een strand dichtbij het resort van Carolien en Niels. Een strand met de hoogste golven, maar ook met de meeste Aziaten die daar met busladingen vol voor een dagje heen gingen en uitgebreid de tijd namen voor fotosessies, hilarische taferelen. Jelle vond opnieuw een vriendinnetje om mee te spelen in het zand, terwijl wij de golven probeerden te bedwingen, die serieus hoog en krachtig waren. We sloten de middag af in het zwembad, op het dak van het hotel van Niels en Carolien, waarna wij met z’n drieën met de scooter terug gingen naar ons resort. Een rit van zo’n 20 minuten. Onderweg deden we wat boodschapjes voor onze vlucht naar Dubai diezelfde avond en aten we opnieuw bij Suka espresso.
Onze vlucht vertrok pas om 00:05 die avond, maar we besloten al rond 19 uur naar het vliegveld te gaan. Bij ons resort waren we alleen maar druk om Jelle in de gaten te houden, zodat hij zich niet onverwacht in het zwembad zou storten. Hopelijk kon hij op het vliegveld nog een dutje doen, voordat de vlucht van opnieuw mogelijk 9 slopende uren vertrok…
Mamma Liefde 
Geef een reactie