Bootje varen, brommertje rijden en visjes kijken op Nusa Lembognan

Bij een bezoek aan Bali kun je de Gili’s bijna niet overslaan. Een groepje van 3 bounty-achtige eilandjes voor de kust van Lombok. Toch waren wij in twijfel, omdat we vernomen hadden dat deze eilandjes tegenwoordig een stuk minder idyllisch zijn dan voorheen door een grote toename van het toerisme en ook de bootreis erheen zou mogelijk te ruig zijn voor onze kleine Jelle.

De GGD in Amsterdam gaf uiteindelijk de doorslag. Omdat de kans op malaria in Lombok vele malen groter is dan op Bali, zou Jelle malariatabletten moeten slikken als wij naar de Gili’s zouden willen. Dat hadden we er uiteraard niet voor over.

Een alternatief is het eiland Nusa Lembognan, rechtsonder voor de kust van Bali. Iets groter, iets dichterbij, maar zeker ook erg mooi. Ze rijden er niet uitsluitend met de fiets en paard en wagen, zoals op de Gili’s, de stranden zijn er net iets minder paradijselijk, maar het is zeer zeker een waardig alternatief.

Met de fastboot naar de overkant

Tijdens de rit van Ubud naar Sanur, dacht Mr. Ed ons ook nog even kaartjes voor de overtocht per boot naar Nusa te kunnen verkopen. We hadden ons er totaal nog niet in verdiept, dus geloofden we hem ook niet zomaar op z’n bruine ogen dat de ‘special price’ die hij ons bood – omdat hij zogenaamde connecties had met de bootmaatschappij – de beste prijs zou zijn. Zo bleek ook achteraf. Bij ons Little Tree guesthouse konden we tickets kopen die zeker een keer zo goedkoop waren als de prijs die Mr. Ed ons bood. Waarop hij op z’n Mr. Ed’s zei:

“Are you Sirius?”

Hij deed nog een poging om z’n prijs te verlagen, maar kwam niet in de buurt van de prijs die we inmiddels al betaald hadden. Ik zei dat hij dit keer echt te duur was, de rest van onze reis door Bali heb ik niets meer van Mr. Ed vernomen.

We vaarden met een fast boot, waar 4 grote buitenboordmotoren achter hingen. Bij het wachten voor vertrek kreeg Jelle wederom alle aandacht van de jongens die voor de boot werkten en namen ze ruim te tijd voor een uitgebreide fotoshoot.

Eenmaal op de boot wilde Jelle natuurlijk weer de showman uithangen door z’n wandelkunsten te vertonen in het gangpad, maar viel even later – wellicht was het toch wat te spannend – op schoot in slaap. Zelf heb ik met zulk soort tochten nog weleens de neiging om zeeziek te worden, dus hield ik me ondertussen met niet veel meer bezig dan het turen naar de horizon. Een half uurtje later arriveerden we voor de kust van Nusa Lembognan.

Wel, niet of toch wel naar Linda Beach resort

Al voordat we naar Bali gingen, waren we op zoek gegaan naar een accommodatie. We wilde liefst iets direct aan het strand en bij voorkeur een bungalow of ander schattig huisje. We konden maar niets geschikts vinden. Om voor de zekerheid toch iets achter de hand te hebben boekten we een kamer bij Linda Beach resort, maar zowel door de naam als door enkele foto’s vol met fout gekleurde lichtslingers die op Booking.com stonden, waren we toch in twijfel of dit iets voor ons was. We annuleerden hem nog voordat we naar Bali vertrokken en de gratis annuleertermijn verstreken was.

Op Bali zelf besteedden we uiteraard weer tot vervelends toe veel tijd aan het vinden van een betere locatie, maar niets leek goed genoeg, of werd afgekraakt door de resencies. Een dag of 2 voor aankomst op Nusa kozen we alsnog voor Linda Beach resort, wat uiteindelijk toch de beste keus bleek in vergelijking met alle andere accommodaties die we daar zagen.

Het resort lag direct aan het strand met een infinity pool van waaruit je uitkeek over zee. Er stonden tafeltjes op het strand en gekleurde zitzakken met vrolijke parasols, heerlijk om ’s ochtends te ontbijten, ’s avonds te eten of lekker te hangen met een drankje. We hadden een kamer direct aan het begin van de binnentuin, die zelfs wat weg had van een bungalow.

Het meest genoot ik van het feit dat we – in tegenstelling tot onze accommodatie in Sanur – Jelle hier redelijk vrij konden laten rondlopen. Veel ruimte, geen huisdieren, geen gelijkvloers zwembad, geen steile trappen en veel personeel die ook een oogje in het zeil hielden. Een verademing!

Snorkelen en rondje eiland

In de 3 dagen (4 nachten) waarop we op Nusa Lembognan verbleven, hebben we onder meer met z’n drieën op de scooter in een middag het eiland rond gereden. Links rijden was even wennen, maar gaat prima als je het maar vaak genoeg voor jezelf herhaalt, bij elke afslag en kruising: “links, links, links”. We vonden een heerlijke plek om te lunchen op Nusa Penida, een eilandje zuidelijk van Nusa Lembognan, bereikbaar via een Yellow Bridge. Het resort had een zoutwater zwembad, goed voor het kwetsbare huidje van Jelle en mij.

Omdat wij doorgaans wel van de actieve vakanties zijn, wilden we ook nu toch wel graag mee op een snorkeltrip. Ik was wat huiverig, met Jelle een paar uur op een boot, maar ging toch maar eens informeren of dat tot de opties behoorde. De kapitein werd gebeld en stemde in met de aanwezigheid van Jelle in ons gezelschap. Nog steeds was ik er niet gerust op, droomde ik er die nacht zelfs over, maar heb het toch maar laten gebeuren. Wat versnaperingen en speeltjes mee aan boord en we zien wel hoe het gaat.

Het bleek uiteindelijk een relatief ruime boot, waarbij Jelle niet zomaar over de rand kon klimmen. Ook gingen er veel meiden mee op de trip, waar Jelle nog even mee probeerde aan te pappen, voordat de boot door een stel laatkomers een half uur te laat vertrok.

We stopten bij 3 verschillende snorkel-spots. Bij de eerste spot, de mangrove aan de Noord-kant van het eiland, was ik als eerste met snorkeluitrusting het water in gegaan en volgden Dennis en Jelle niet veel later, waarbij Jelle olijk in z’n opblaastijger in het water lag te dobberen. Ideaal! Zo konden Dennis en ik om beurten onder water, of op Jelle passen. Het was er niet bijzonder mooi, maar er waren wel veel mooie vissen te zien, zeker ook toen de kapitein wat brood in het water gooide waar de vissen in grote getalen op af kwamen.

Na een redelijk ruige tocht over de golven, waarbij we hem toch even knepen of we niet om zouden slaan, kwamen we bij de tweede snorkel-spot. Dennis ging dit keer als eerste het water in, terwijl Jelle nog wat beduusd van de ruige tocht, dicht tegen mij aangekropen zat. Wij bleven lekker op de boot zitten, zeker toen Dennis het water uit kwam en zei dat de temperatuur verre van aangenaam was en het enige moois wat hij onder water gezien had een lichtgevende krop sla was 😳

They saved the best for last, want bij de laatste spot zagen we een reusachtige Manta Ray (pijlstaartrog) zwemmen. Helaas was onze boot niet de enige die daar aangemeerd lag en waren er zo’n 50 snorkelaars die tegelijkertijd achter de manta aan zwommen om hem van zo dichtbij als mogelijk te kunnen zien. De kapitein riep vanaf de boot waar de manga heen zwom, terwijl je de hele groep snorkelaars als een gek erachteraan zag gaan. Een grappig tafereel, maar vooral super indrukwekkend om zo’n beest van zo dichtbij te zien. Meer dan wat foto’s van Google hebben we helaas niet…

Chillen en cocktails

De rest van de tijd op Nusa Lembognan hebben we eigenlijk niet al teveel gedaan, wat heerlijk was. Chillen in het zwembad, cocktails drinken, eten en vooral Jelle de tijd geven om te doen waar hij zin in had. Hoe fijn het er was, toch hadden we het na 4 dagen wel gezien op Nusa en vertrokken we naar onze laatste bestemming op Bali: Uluwatu.