Ik ben doorgaans dol op lunchen buiten de deur. Vaak in een meer of minder bekend café in Amsterdam, maar soms ook ter onderbreking van een dagje shoppen, of aansluitend of voorafgaand aan een afspraak ergens in het land. Liefst in goed gezelschap van bijvoorbeeld zus, vriend, moeder of een goede vriendin, maar ook alleen kan ik zo’n activiteit erg waarderen.
Niet persé omdat de rijk belegde broodjes zoveel lekkerder zijn dan thuis, maar wel vanwege de koffie, waar je op zo’n moment even bewust uitgebreid van kunt genieten. Bij voorkeur gevolgd door een kopje thee met verse munt of gember. Uit lunchen is ook fijn vanwege de krant die op dat soort locaties vaak voor het grijpen ligt. Ik heb al eens vaker een abonnement genomen op de ene keer het Parool, dan weer het NRC, elke dag of alleen een dubbeldikke editie in het weekend.. Nooit kon ik de rust vinden om hem echt eens aandachtig te lezen. In een café met een koffie lukt dat beter, al blijft het ook dan vaak bij doorbladeren en het vluchtig lezen van een klein artikeltje hier en daar. Echter, het idee dat je een poging doet om de tijd ervoor te nemen, geeft mij alleen al een goed gevoel.
Het was dan ook niet gek dat ik na de komst van kleine Jelle al snel de drang kreeg om de deur uit te gaan. Het was immers hoog zomer, ik was vrij, voelde me goed en had alle tijd om uitgebreid op een zonnig terras te gaan zitten. Aangezien een dorp als Leimuiden welgeteld 1 gezellig terras heeft waar je een beetje fatsoenlijk kunt lunchen, en de reuring van voorbij wandelende mensen, trams en gezellige drukte om je heen ver te zoeken is, was mijn drang om een paar uurtjes naar Amsterdam te gaan groot.
Nu had een klein hummeltje als Jelle destijds was, daar natuurlijk niet direct zoveel zin in als ik en deed de onrust die ik daardoor voelde hem ook geen goed. Jelle was de eerste weken nog niet zodanig in z’n hum dat ik hem zomaar even een half uurtje in de auto kon zetten of ervan uit kon gaan dat hij een paar uurtjes rustig zou slapen in de wagen. Ook kon ik niet bepalen dat ik hem niet elk half uur opnieuw aan de borst zou hoeven te leggen en Jelle zich niets aan zou trekken van de drukte om zich heen. Dat uit lunchen gaan, kwam er dus nog niet zo snel van.
Gelukkig keerde het tij na een paar weken en kwam er een periode waarin ik relatief rustige uitstapjes heb beleefd. Zo dacht ik dit afgelopen maandag, op een van mijn laatste verlofdagen, ook wel even te kunnen regelen. De ramen in mijn huisje in Amsterdam moesten ingemeten worden in verband met het plaatsen van dubbelglas, dus kon ik na afloop nog fijn even een momentje voor mezelf creëren bij mijn favoriete café om de hoek. De meneer van het glas ging rond een uur of half 12 weg, Jelle sliep inmiddels in de wagen, dus wandelde ik naar Café Radijs om de hoek. Ik installeerde mezelf in een hoekje, zodat de kinderwagen niet teveel in de weg zou staan en ik in alle rust van een koffie, broodje en krantje kon genieten.
Ik had m’n koffie nog niet besteld of Jelle werd onrustig. Een speen alleen hielp niet, dus haalde ik ‘m uit de wagen om hem stil te krijgen. Dat lukte voor even, want ik had nog geen slok van m’n overheerlijke ‘latte macchiato’ genomen, of hij begon weer te huilen. Even staan dan maar, dat helpt vaak. Dat geeft je vaak toch de gelegenheid om die kleine iets meer te sussen door hem langzaam op en neer te ‘hobbelen’ op je arm. Café Radijs is maar een klein buurtcafé en je wilt de overige gasten natuurlijk ook niet teveel van last zijn. Ook zij komen er immers vooral voor een momentje rust met een laptop of een krantje, zoals ik dat zelf deze dag ook zo graag nog even had gedaan.
Ondertussen besloot ik een tosti te bestellen, die ik – als het nodig zou zijn – iets gemakkelijker met één hand zou kunnen eten dan een complex broodje met toebehoren. Tegen de tijd dat de tosti arriveerde, had ik al een paar keer geprobeerd om rustig te gaan zitten en Jelle een keer of drie terug in de wagen proberen te leggen, omdat ik zeker wist dat het ‘slechts’ de moeheid was die hem uit z’n humeur had gehaald. Dit alles helaas zonder succes. Het was niet alleen het feit dat Jelle uit z’n hum was, wat mij in een ongemakkelijke positie bracht, maar ook het feit dat ik opnieuw zonder make-up en in een slobbertrui m’n dag noodgedwongen veel te gehaast begonnen was en nu in die hoedanigheid, letterlijk (zwetend) middenin de spotlight stond. Dat alles terwijl ik nog zo zelfverzekerd het café binnen gestapt was, notabene een compliment kreeg dat ik dat maar even deed met zo’n kleintje, en nu toch in de klassieke ‘onrust-veroorzakende-baby-situatie’ terecht was gekomen.
Uiteindelijk heb ik noodgedwongen staande de (volgens mij overheerlijke) tosti verorberd en de inmiddels meer koude dan warme latte macchiato naar binnen gewerkt. Geen krant aangeraakt en verre van genoten van de mensen en de reuring om me heen. Toen ik eenmaal – nog zwetend en zonder jas – buiten stond, legde ik Jelle opnieuw in de wagen en besloot hij zo ineens dat die wagen toch wel een fijn plekje voor hem was…! Jaja, nu wel.
Ach, als alles zo soepeltjes zou verlopen als ik vaak voor ogen heb, zou het leven vast en zeker snel saai worden. Het is soms toch ook gewoon een mooie uitdaging om jezelf zonder kleerscheuren door de dag met zo’n kleintje heen te manoeuvreren. En Jelle, die arme schat, die mag best af en toe eens protesteren tijdens het soms hectische leven van z’n moeder. En ik, ik zoek de volgende keer een café met een sta-tafel, wel zo gemakkelijk!
Note: Als ik niet zo druk met die kleine was geweest, had ik vast en zeker een leuke(re) foto ter illustratie van de situatie kunnen maken, maar daar kwam het zo even niet van..
Mamma Liefde 
Geef een reactie