Vanochtend vroeg. Heel vroeg. Iets na zevenen, denk ik. Dennis maakte me wakker, want zonder hem of Jelle die om aandacht roept, slaap ik zonder moeite een gat in de dag. Nu Jelle al een aantal dagen pas rond een uur of half 8 wakker wordt, is die wekker ook wel nodig om de dag überhaupt op tijd te kunnen beginnen.
Om 9 uur had ik een afspraak in het ziekenhuis in Leiden, waar Jelle heen moest voor een echo van zijn heupjes. Leiden lag om de hoek in mijn gedachten, maar zou volgens Dennis nog zeker wel een half uur rijden zijn. Dus op tijd uit bed. De eerste vraag van de dag was dan ook “oké, hoe gaan we dit aanpakken?”. Jelle moest onder de douche, aan een fatsoenlijk bad waren we de dag ervoor niet toegekomen, er moest gegeten worden, ikzelf moest op z’n minst in de kleren en Dennis wilde op tijd op z’n werk zijn. We besloten daarom dat Dennis Jelle mee onder de douche zou nemen, terwijl ik me zonder douchen aankleedde om daarna het verdere ritueel met Jelle over te pakken. Hoewel dat ritueel qua complexiteit wel mee valt – haren wassen, afdrogen, aankleden, fles maken, eten en spullen inpakken – neemt het toch al gauw zo’n 90% van de tijd in die je beschikbaar hebt voordat ik echt de deur uit moest.
Een half uurtje rijden zou het zijn. Ik ben zelf vaak genoeg in veel verschillende ziekenhuizen geweest, dat ik inmiddels weet dat je toch beter maar op tijd kunt vertrekken als je daarheen moet. Parkeren, langs de inschrijfbalie (want Jelle was nog onbekend in dit ziekenhuis) en je weg vinden in een doolhof aan verdiepingen en afdelingen. En ik ben al niet van te laat komen. Kwart over 8 vertrekken, had ik dus bedacht, want Google Maps gaf aan dat er geen vertraging was op de A44.
Het ritueel was inmiddels in volle gang. Jelle was in een prima humeur, ik had aardig snel bedacht welk mooi setje hij vandaag weer aan mocht, de fles is tegenwoordig in een mum van tijd klaar nu we de magnetron gebruiken in plaats van de flessenwarmer en gek genoeg vond Jelle na een halve fles dat hij eigenlijk voorlopig wel genoeg had gehad. Dat scheelde weer wat tijd. Het was inmiddels 8 uur, dus vond ik dat ikzelf nog wel even een snel ontbijtje kon nemen en m’n tanden mocht poetsen, immers twee minuutjes maar… Terwijl Jelle vredig in het wipstoeltje lag te spelen, zette ik het onderstel van de kinderwagen alvast in de auto. Oh, de tas moest natuurlijk nog ingepakt worden voor het geval we lang onderweg zouden zijn en Jelle weer honger zou krijgen. Water opgewarmd in de waterkoker, in de thermosfles, fles koud water mee, poeder en voldoende schone luiers.
So far so good.
Totdat ik zag dat het inmiddels al kwart over 8 geweest was, ik Jelle net in de maxi-cosi wilde zetten toen ik ontdekte dat hij toch nog even z’n luier had volgepoept in de tijd dat hij in het wipstoeltje zat te aanschouwen hoe druk ik was. Dus, die luier moest verschoond worden, en we waren al te laat.. Dan gaat bij mij dus continu een rekenmachientje draaien in m’n hoofd, berekenen hoeveel tijd we nog over hebben of hoeveel we te laat gaan komen. Het zou 24 minuten rijden zijn, ach misschien zou de tijd voor parkeren wel meevallen…
Luier was schoon, Jelle in de auto, en gaan. We reden nog geen 500 meter door het dorp, of we stonden al in de file om de N207 op te draaien. Zo druk had ik het nog nooit gezien op de vroege ochtend! Een minuut of 7 extra kostte het denk i
k, om het dorp uit te komen. Goed en wel op de N207 richting de snelweg ging – je raad het al – de brug vlak voor onze neus dicht. Nog zo’n 8 minuten vertraging erbij! Het was al half geweest, 10 over half al wel denk ik, dus dat gingen we bij lange na niet redden. Met iets meer snelheid reed ik richting Leiden en rond 9 uur het terrein van het LUMC op. Nou is die parkeergarage van het LUMC dus 13 (!!) etages hoog. En raad eens waar een plekje vrij was? Pas op de 12e etage! Over negenen sjeesden we uiteindelijk naar de lift en rende ik met de wagen – door de stromende regen – richting de hoofdingang van het LUMC.
Gelukkig hebben ze de bewegwijzering in de meeste ziekenhuizen tegenwoordig aardig op orde, Radiologie A, 2e etage, route 773 was dus snel gevonden. Rennend door de hoofdingang belde ik nog met de afdeling of het nodig was om me beneden in te schrijven, maar ik kreeg geen gehoor, dus besloot door te lopen naar boven. Ik dacht onderweg al, ze zullen me wel niet geloven als ik zeg “ja mevrouw, sorry maar m’n zoon had last-minute in z’n luier gepoept, er stond een file in het dorp en de brug stond open”. Ik liet het dus maar bij een excuus dat het parkeren zo lang had geduurd. Het was niet erg, we waren snel aan de beurt en alles bleek in orde met de heupjes van Jelle.
Zo stonden we met 20 minuten weer buiten, na een voortraject van zo’n 2 uur.. Ik besloot nog even een koffie te halen in het restaurant van het ziekenhuis om zelf ook even bij te komen van alle hectiek. Het was Jelle blijkbaar ook wat teveel geworden, die viel zittend in slaap op m’n schoot.
Inmiddels zijn we weer thuis en zit ik nog altijd zonder make-up, haren ongekamd en niet gedoucht achter m’n laptop. Jelle doet een middagslaapje, voor het eerst boven op z’n eigen kamer, dat hebben we dan weer wel bereikt 🙂 Hoewel ik vanmorgen vroeg al dacht “hoe moet dit straks als ik weer aan het werk ben?”, denk ik dat we er wel uit komen met ons drieën en al snel een geoliede machine zullen zijn. Zo’n ochtend als deze zal vast nog veel vaker voor gaan komen, maar dat hoort er ook gewoon een beetje bij.
Nu is het tijd voor een boterham en een koffie en als je het zo even van je afschrijft, valt het eigenlijk ook allemaal wel weer mee 🙂
Liefs,
Desirée
Mamma Liefde 
Geef een reactie