Wat een tijd! Vijf maanden heerlijk vrij geweest, sinds eind juni kunnen doen en laten wat ikzelf wilde, genoten van de laatste weken van m’n zwangerschap en nu al ruim 3 maanden van kleine Jelle. Ik zou het zo nog een paar maanden vol kunnen houden, vooral ook omdat de dagen voorbij vliegen, de feestdagen eraan komen, ik eindelijk wat tijd voor mijzelf begin te krijgen, ik nog zoveel moet doen wat ik wilde maar niet gedaan heb, maar ook omdat ik het heerlijk vind om hele dagen samen met die kleine te kunnen zijn!
Ik ben alleen geen huismama. Ik heb de uitdaging van m’n werk nodig, contact met collega’s, nieuwe dingen leren en ook weer eens thuis kunnen komen met een leuk verhaal. Ik zal nu, net als veel collega’s, ook wat vaker op de klok kijken of de dag al voorbij is, of ik Jelle al van de crèche mag halen, een dagje thuis moeten blijven omdat hij ziek is (of ikzelf), en boven alles mogen genieten van een heuse part-time dag!
Maar voor het zover is, denk ik nog even terug aan de afgelopen 5 maanden, die m’n leven soort van (tijdelijk) op z’n kop zetten. Je hoort de verhalen, maar kunt je er zelf geen voorstelling van maken. Het is zo’n ver-van-je-bed-show als je het niet zelf meegemaakt hebt. Zwanger worden is al een hele stap nadat je zo lang zoveel vrijheid gewend bent geweest. Maar je wordt ouder en zult er toch een keer aan moeten geloven, als je een kinderwens hebt en de ware tegengekomen bent. Gelukkig verliep mijn zwangerschap redelijk optimaal; nauwelijks kwaaltjes gehad, lang door kunnen sporten en de luxe gehad om middenin de zomer een lange periode vrij te kunnen zijn! Niemand kan je echter voorbereiden hoe het nou écht is om voor het eerst moeder te zijn. Je vriendinnen worden een voor een mama, je hebt af en toe eens het geluk om een baby vast te mogen houden, je leest een blogje en ziet een televisieprogramma hier en daar, maar het cliché is waar dat alles met je eigen kind zoveel anders voelt! Dat je echt zowaar bijna moet huilen als je baby (te lang) huilt, dat je er de eerste weken nog niet aan moet denken om je kleintje een dagje weg te brengen (ook niet naar opa en oma) en ook zeker (misschien iets te vaak) denkt dat alleen jij het beste weet wat goed is voor die kleine. En nog steeds troost ik Jelle het allerliefste zelf, als hij overstuur is..
Hoewel m’n zwangerschap soort van vlekkeloos verliep, gaf dat helaas geen garanties voor de bevalling. Misschien juist omdat ik me nog zo fit voelde en tot de laatste week iets te actief mee deed aan de zwangerfit bootcamp van Mom in Balance, heb ik het moeten bekopen met een iets minder positieve ervaring tijdens de bevalling. Hoewel ingeleid worden met een infuus en binnen 5,5 uur een baby op de wereld zetten ook door deskundigen nog altijd niet als een pretje beoordeeld wordt, zal elke vorm van natuurlijk bevallen de nodige trauma’s met zich meebrengen. Kan niet anders. Ik had zelf alleen gedacht, dat ik er iets beter mee om zou kunnen gaan, dat bleek niet zo. Die roze wolk, die sommigen klaarblijkelijk in de verloskamer zien verschijnen als hun baby op hun buik wordt gelegd, was bij mij dan ook ver te zoeken. Ik zat even elders met m’n hoofd. Ik was dan ook blij dat we nog een nachtje in het ziekenhuis moesten blijven ter observatie, zodat ik nog iets langer de tijd had om deze gebeurtenis te verwerken, voordat ik me echt moest gaan richten op het verzorgen van kleine Jelle. Dat zo’n gebeurtenis überhaupt verwerkt moest worden, kwam ik langzaam maar zeker pas achter. Zelf voelde ik vooral een gevoel van falen, minachting naar mezelf toe dat ik er niet beter mee om had kunnen gaan, maar ook nog lange tijd een soort van ongeloof dat het echt zo heftig was als ik ervaren had.
Gelukkig hadden we bij thuiskomst een schat van een kraamverzorgster. Gemma, een dame op leeftijd, dik in de make-up. Ze had het heerlijk bij ons, geen andere kinderen om te verzorgen, geen ladingen met visite vanwege het later geplande kraamfeest, een opgeruimd en baby-proof huis en een papa en mama die de rust zelve waren. Zelf moesten we eraan wennen om onszelf over te geven aan haar hulp en zorgzaamheid. We konden toch makkelijk zelf even een ontbijtje maken en een kopje koffie zetten? En dat fruit hoefde echt niet speciaal in stukjes gesneden te worden, in een wijnglas met blauwe muisjes erover en nog wat fruit in de bananenschil in de vorm van een bootje ernaast. Gelukkig konden we het na een dag of 2 waarderen en genoten we volop van de zorg. Ze zou zo nog eens terug willen komen bij een volgende, zei Gemma. Toch vond ik het niet zo heel erg dat ze na een weekje het huis verliet, ik keek ernaar uit om lekker alleen (en samen met Dennis) met Jelle te kunnen zijn.
Natuurlijk verliep de tijd erna niet zo gemakkelijk als toen Gemma er nog was.. Geen tijd voor middagdutjes, want Jelle had honger. Geen tijd voor ontbijt, want Jelle had honger. Geen tijd voor een uitgebreide (of korte) douche, want Jelle had honger. Het toilet heb ik in die dagen zelfs te weinig gezien. Ik zat dan ook dagen achtereen in m’n ochtendjas tot ergens laat in de middag op de bank, omdat ik simpelweg geen kant op kon met die kleine op m’n arm. Terwijl ik vooraf toch echt een plan had, ik doe het precies zoals het boekje, want de eerste weken zijn immers cruciaal voor de verdere regelmaat in huis (nou, dat valt dus allemaal wel mee…). Een baby van twee weken die letterlijk hele dagen wakker is, was echter het andere uiterste. Dat het continue honger was die Jelle wakker en onrustig hield, kwamen we natuurlijk later pas achter. M’n borstvoeding liep niet optimaal. Of Jelle had te weinig energie om de melk eruit te krijgen, of het lag aan mij, ik weet het niet. De buurvrouw had medelijden en zag mij met de dag ongelukkiger worden, zelf werd ik radeloos van het krijsen, de blinde paniek bij het verschonen en de overactiviteit van die kleine. Vanaf week 4 besloot ik (ook) te gaan kolven en de laatste voeding van de dag te vervangen door flesvoeding, wat een verademing bleek. De borst had ik nog achter de hand voor als we onderweg waren, we Jelle in slaap wilden krijgen, of de gekolfde melk op zou zijn. Het gaf mij rust, hij was niet meer volledig afhankelijk van mij en bij nood hadden we altijd nog de poedermelk achter de hand.
Gelukkig was daar ook m’n moeder die zo nu en dan een dagje langs kwam om me een eindje op weg te helpen, waardoor ik letterlijk even een stapje opzij kon doen om samen de beste aanpak te bedenken. Zelf kwam ik er na een week of 6 achter dat als ik Jelle een uurtje na de fles in z’n wagen legde en hem even (of langer) hielp om in slaap te komen, hij ook gewoon sliep tot aan z’n volgende voeding waar ik hem zelfs wakker voor moest maken. Zijn overactiviteit was dus vooral oververmoeidheid en zomaar zelf op schoot in slaap vallen deed hij niet, omdat hij het vooral veel te gezellig vond. Wat eigenlijk alleen maar een prima eigenschap is! Ook besloten we z’n wieg op z’n eigen kamer te zetten wat ons meer nachtrust gaf, al heb ik gek genoeg al die tijd niet veel moeite gehad met het ’s nachts eruit moeten voor die kleine. Constant wakker worden van elk klein geluidje breekt je echter wel op.
Vanaf die periode had ik eindelijk wat tijd voor mezelf, kon ik samen met Jelle een dagje naar Amsterdam, zelf genieten van een heerlijke lunch terwijl hij lag te slapen in de wagen. Zo had ik het al die tijd al voor me gezien! Maar stiekem wilde ik natuurlijk ook te snel al teveel en werd Jelle alleen maar onrustiger van mijn onrust. Maarja, probeer dat gevoel maar eens te lijf te gaan..
Nu inmiddels zijn we nog eens 1,5 maand verder. Hebben we een super geslaagd kraamfeest gehad bij Kampeerboerderij Straat-Hof, een picknick op het strand met vrienden toen Jelle 1 maand oud werd, een super fijne vakantie op Ibiza met ons drieën toen Jelle 2 maanden oud was en vorige week een overheerlijke biefstuk bij restaurant Loetje omdat Jelle 3 maanden werd. Zo ga ik graag nog even door om het leven van ons als gezin te vieren!
Helaas loopt – zoals ik m’n blog begon – m’n verlof ten einde.. Heb ik teveel dingen niet gedaan die ik wel had willen doen, maar moet ik er vanaf nu ook mee leven dat alles op z’n tijd komt. Dat er een factor bij is gekomen in m’n leven waar ik ook de nodige tijd aan zal moeten en willen besteden. Maar tegelijkertijd zal ik zeker ook de dingen blijven doen die me maken zoals ik ben en die me hopelijk alleen maar tot een nog leukere moeder vormen 🙂
Mamma Liefde 
Mooie woorden lieve dees!!Jullie zijn een prachtig gezinnetje met lieve Jelle erbij xxx
LikeLike