Ook Pasen is niets zonder jou..

Gekleurde eieren op een wit gedekte tafel, de verf door de barsten van de eischaal gelekt. Warme zelfgebakken broodjes, haasjes met bittere zwartgeblakerde krentenneusjes. Ook dit jaar op het laatste moment toch net nog even aangebrand in de oven. Zelfgebakken scones met citroenspread en rijk gevuld krentenbrood. Bitter sap van de grapefruit, scrambled eggs, uitzonderlijk luxe vleeswaren en vers gesneden fruit. Een olijk gedekte paastafel, kuikentjes en paasversiering van een jaar of 30 oud. Zo had het ook dit jaar moeten zijn. Maar zo was het niet.

Want mama is er niet meer.

Ik kan ze dromen, de jaren dat het met Pasen zo fijn was. Zonder twijfel over hoe mama ook dit jaar de zorgzame moeder en oma zou zijn geweest. Ik zou het net zo kunnen doen, zoals zij het gedaan zou hebben, maar het lukt me niet. Ik wil het niet. Ik kan het niet. Nu niet, misschien later, of misschien ook wel nooit niet.

“Het gat is niet zomaar op te vullen”, zoals m’n vader treffend zei. We moeten nieuwe wegen zoeken en ons best doen om ook op die nieuwe wegen vreugde en plezier te gaan ervaren. Alleen en met elkaar. Als man zonder partner, als kinderen zonder moeder, als kleinkinderen zonder oma. Wat juist op dagen als deze, zo ontzettend moeilijk is. Haar zorgzaamheid was immens en het gemis daardoor zo veel te groot.

En hoewel ik een luisterende oor mis, een antwoord op al mijn vragen, een rots in mijn soms veel te sterke branding, is mijn grootste verdriet, mijn kinderen te zien zonder mijn mama, hun oma. Wetend hoeveel ze nog voor hun had kunnen betekenen, hoeveel liefde en warmte ze nog had kunnen geven, hoe zorgzaam ze had kunnen zijn.

Ik mis de vanzelfsprekendheid van ons gezin. Ik mis het toekomstbeeld wat ik met mijn ouders voor ogen had. Ook al weet je nooit hoe lang dat duurt, maar een jaar of 15 had nog zomaar gekund. Ik mis de gewone dingen van het leven, de berichtjes, de belletjes, de bezoekjes, de spelletjes, de kaartjes, de cadeautjes, de zorgeloze logeerpartijtjes, die er niet meer zijn.

En net zo intens mis ik ook de gezelligheid met feestdagen als deze. Je moet nog veel meer dan anders zelf de slingers ophangen, terwijl alle energie voor dat feestje ontbreekt. Het lijkt haast gemaakt, een verplichting. Want je gunt je kinderen dezelfde ingrediënten als waarmee jij het in jouw jeugd zo fijn hebt gehad, maar het gemis is nog te groot, het verdriet nog teveel aanwezig.

Toch moet je een nieuwe manier vinden om om te gaan met de vanzelfsprekendheid van het leven. De gewone dingen die we voor lief nemen. Dat zo iemand verliezen, waarna alles anders is, zomaar kan gebeuren.

Je een weg moet vinden om door te gaan..

en zo,
gaan de dagen
voort en voort

als jij stil staat
als jouw wereld
niet is zoals het hoort

als die wereld
onbeschrijflijk mist
als wij stil zijn

en doorgaan en moeten
alsof de wind het begrijpt
alsof het medeleven en pijn

in dagen verdwijnen
maar het gaat niet weg
nooit meer

en zo
zijn wij samen
en zo zal keer op keer

in elk seizoen
in elke zonnestraal
haar liefde stralen

en zo,
zullen wij, met al ons kunnen
haar naam herhalen...