Vandaag is mama’s verjaardag. We kwamen met de familie bijeen, brandden kaarsjes en deelden herinneringen. Opnieuw deelde ik mijn gedicht, dat ik op 27 december 2020 voor mama schreef, in aangepaste vorm voordroeg tijdens de afscheidsdienst op 11 januari 2021 en nu opnieuw heb aangepast aan de situatie van vandaag.
De woorden raakten verloren, niets bleef over van de rijkheid die ze bezat. Een leeg hoofd, maar toch zoveel zorgen over dat wat er was en dat wat ze ooit had. Terwijl ik haar zoveel wilde zeggen, vond ik de juiste woorden niet. Ontbraken de zinnen om samen te praten, wat overbleef was het verdriet. Dikwijls zie ik haar in mijn dromen, is ze even heel dicht bij mij. Tot zoonlief me 's ochtends wakker maakt, is die droom als een zucht voorbij. Leegte is datgeen wat overblijft, in mijn hoofd, in ons huis en in ons hart. Leegte die altijd voelbaar is, onze toekomst doet verstillen, verwart. Laten we elkaar wat vaker vasthouden, stevig, warm en vertrouwd zoals toen. Een hand op een hand, een hoofd op een schouder, ik zou er alles voor willen doen. Groots is de liefde die voelbaar is, van eenieder die jou liefhad. Het gemis in gedachten te kunnen delen helpt de wonden helen en verzacht. Nog steeds ben ik doodsbang, bang voor de toekomst, de realiteit. Een jaar zonder moeder, zonder partner, zonder zus, zonder oma, laat de tijd maar komen, de tijd die het grootste verdriet verdrijft. ♥♥♥
Mamma Liefde 
Geef een reactie