1000 kusjes voor jou

Lieve Mees,

Je bent vandaag een half jaar. Zes maanden. Normaal sta ik niet stil bij dingen die een paar maanden duren, maar bij jou wel. Soms denk ik terug aan ons leven voor jouw bestaan, maar wil m’n tijd daar niet langer aan besteden. Want toen was jij er niet en ik wil niet meer zonder jou. Een half jaar. Geen mijlpaal voor taart en oma’s, maar wel een prima gelegenheid om eens de balans op te maken. Voor 1000 kusjes en liefst nog meer.

Want eindelijk heb ik het gevoel dat ik een beetje begin te ontdekken wie je bent. Dat je meer bent dan een baby die het onverklaarbaar moeilijk heeft, oververmoeid is, ontroostbaar huilt en eindeloos ontevreden is. Eindelijk kan ik m’n zorgen een beetje loslaten en genieten van jouw bestaan. Hoewel de nachten voor papa en mama vaak nog een kwestie van overleven zijn, gaat het al zoveel beter. Zoveel beter dan even geleden. Zoveel beter dan het hele eerste half jaar van jouw bestaan.

1000 kusjes wil ik je geven om het goed te maken. Om de zorgen die mama om jou had en om de mensen om ons heen. 1000 kusjes omdat mama er zelf fysiek en mentaal bijna aan onderdoor ging en daardoor heus niet altijd de leukste mama voor je was. 1000 kusjes, omdat je er zo lang zo slecht uit zag, lieve Mees. Vermoeid en verslagen. We probeerden zoveel en niets was de oplossing. Leek het ene probleem verholpen, diende het volgende probleem zich aan. Je was zo klein, zo kwetsbaar. En wij waren op.

En natuurlijk weet je als moeder, als mens, dat dit soort dingen eindig zijn. Dat er betere tijden komen en de situatie heus niet voor altijd zo zal zijn. Maar zie die tijd dat het niet zo goed gaat, maar eens door te komen. Waarbij je ook je relatie, je werk, het contact met je vrienden en familie op de rit probeert te houden. Ik kan je zeggen, ik wist af en toe even níet meer hoe dat moest.

Maar allerliefste Mees, nu is het tijd voor 1000 kusjes. Elke dag. Je groeit en bloeit steeds meer, met je prachtige ogen die eindelijk wijd open staan en je heerlijke schaterlach! Je bent een grote ontdekker, dol op alle aandacht, onvermoeibaar en hard bezig om je eigen plekje in ons gezin te veroveren naast die grote, lieve broer van je. Die zo geduldig was, zichtbaar trots, zorgzaam en ongetwijfeld nooit meer zonder je kan.

En dat, terwijl je – nu ik dit blog schrijf – toch weer als een kleine koala in de draagzak op m’n buik hangt. De enige plek waar ik je in je nog korte leven, uren, dagen, zelfs weken achtereen gedragen heb, omdat dat de enige plek was waar je rustig werd en eindelijk even sliep. Maar nu is het oké. Nu kan ik genieten van het feit dat je een poosje zo lekker dichtbij me bent. Is je voorhoofd binnen kus-bereik voor die 1000 kusjes. Elke dag. Kijken je mooie blauwe ogen me aan, alsof je wilt zeggen: mam, het is goed zo.

Ik kan in woorden niet uitdrukken hoeveel ik van je houd en hoe opgelucht ik ben dat de tijd die geweest is, achter ons ligt. De zorgen, de letterlijke last op m’n schouders, de tranen die zelfs nu af en toe toch zo ineens weer de overhand nemen, die oneindige vermoeidheid. Ik neem het voor lief. Want niets wil ik liever dan…

1000 kusjes voor jou.

Alle liefs, je mama