Waar is de uit-knop van deze dag?

Terwijl het huis een grote puinhoop is, de televisie uit pure noodzaak al de hele dag aan staat en Jelle al 3 uur met een poepluier rond loopt, zit ik met tranen in m’n ogen op de bank.

Ik kan niet meer, ik wil dit niet meer.

Inmiddels drie weken aan het werk. Wat betekent dat ik echt even moet bijkomen op m’n part-time vrijdag. Ik heb hoofdpijn en ben moe van het vele slaaptekort de afgelopen week. M’n nog fragiele buikspieren blijken het lootje gelegd te hebben door het vele tillen de laatste weken – of eigenlijk maanden – en m’n schouders kunnen al langer het gewicht van de draagzak niet meer aan.

Maar ik heb geen andere optie. Mees is nog altijd een onrustige baby en slechte slaper en ik weet zeker dat ik álles geprobeerd heb vandaag: in z’n eigen bed, in ons bed, in de box, in de wagen, in m’n armen. Wakker wegleggen, slapend wegleggen, op z’n zij, op z’n buik, met en zonder slaapzak. Maar de enige plek waar hij écht even doorslaapt is die draagzak.

Acht kilo in die draagzak inmiddels.

Als Mees de enige was, dan zou ik me eraan overgeven en nog heus wel kunnen accepteren dat ik de hele dag met ‘m aan het sjouwen ben van de box naar de wipstoel naar bed in de draagzak naar het speelkleed en weer naar bed en zo nog een keer of 30 per dag. Elk plekje voor een minuut of 10 en weer door.

Maar Jelle is er ook en een peuter van 2,5 heeft aandacht nodig, verdient de aandacht van z’n moeder op een dag als deze. Aandacht die ik niet (voldoende) kan geven. En niet alleen aandacht, hij verdient bijvoorbeeld ook een middagslaapje, want hij is pas 2,5. Maar rustig op bed leggen is praktisch onmogelijk, want met een huilende Mees op de achtergrond komt niemand in slaap. In m’n eentje kom ik precies een paar handen tekort.

Met als gevolg dat Jelle de he-le dag achter me aanloopt. Zeker 200 keer “mama, mama!” roept, het liefst zo luid mogelijk als ook Mees net z’n zoveelste huilbui heeft ingezet. Met z’n meest lawaaierige speelgoed speelt als Mees net in slaap dommelt. Luidruchtig mee naar boven wil als ik Mees op bed probeer te leggen. Niets van dit alles met opzet, want eigenlijk is hij gewoon heel lief en zelfstandig aan het spelen, met soms een kleine vraag om aandacht. Logisch.

Is het moment toch daar dat Mees in slaap is, zit ik net even met Jelle te spelen, gaat de babyfoon alweer af. Nog geen 20 minuten en Mees is alweer wakker. Nóg ruim 2 uur rekken tot de volgende fles… Hoe dan?

Oplossingen zijn er heus.

Op pad gaan, zodat de dag sneller voorbij gaat en Jelle afleiding en vermaak heeft. Na een werkweek met weinig slaap, is dat nou juist iets waar ik te weinig energie voor heb en zou het me zoveel geruster maken als Mees leert om gewoon eens een paar uurtjes in z’n eigen bedje te slapen, in plaats van powernaps zo her en der.

Ik zou hulp kunnen vragen, maar probeer het keer op keer eens een dag zelf te doen, met elke week de illusie dat hij weer een weekje ouder is en het deze week vast wel eens een keer een rustig dagje met z’n drietjes wordt. Dat zou zo onderhand toch wel eens mogelijk moeten zijn? Deze twee draakjes in m’n eentje verzorgen en vermaken op m’n mama-dag.

Blijkbaar niet. Blijkbaar is de kleinste van de twee daar nog niet aan toe en vindt hij de wereld om hem heen zoveel interessanter dan de binnenkant van z’n ogen. Blijkbaar is Jelle inmiddels zo “volwassen” dat hij feilloos weet wanneer het juist níet uitkomt om om aandacht te vragen, maar doet hij dat uiteraard wel. Gelijk heeft ‘ie.

Gelukkig was er wel een lichtpuntje vandaag.

Ík had tijd voor een powernap. Mees noteerde een dagrecord van 3 kwartier slaap in de box. Ik legde me erbij neer dat Jelle de volledige inventaris uit z’n keukentje door de kamer sleepte en deed m’n ogen dicht. Dat voorkomt in elk geval dat ik vanavond om 8 uur alweer uitgeteld op bed lig. Daarmee zélfs tijd heb om het huis weer aan kant te krijgen en wellicht zelfs tijd voor een wijntje of twee 🙂

Én we wandelden vanmiddag vrij relaxed naar de buurtsuper voor boodschappen voor het avondeten. Ook best een overwinning. Al was zelfs dát geen moment voor Mees om even lekker in de wagen in slaap te vallen.

Aan leed komt een einde. Toch?

Terwijl de dag bijna voorbij is, ik eten sta te koken met Mees op m’n buik, die onderhand weer aan een fles toe is, belt vriendlief. Crisis op z’n werk en komt later vandaag. Of ik het nog even een poosje red in m’n eentje? Tuurlijk.

Gek genoeg helpt het soms, om dingen even van je af te schrijven. Zo ook op een dag als deze. En volgende week? Dat zien we volgende week wel weer. Dan is Mees immers alweer een weekje ouder 😉