Hadden wij over het algemeen altijd een superslaper, ineens is onze dreumes ook veranderd in een nachtbraker…
Vorig weekend waren we voor het eerst een weekendje op pad zonder Jelle, met vrienden naar de Ardennen. Jelle sliep bij mijn ouders in Apeldoorn, ook voor het eerst alleen. Hij had al wel eens eerder een nachtje elders geslapen, maar vaak sliepen wij daar dan ook, of haalden we Jelle de volgende morgen al vroeg weer op. Nu was Jelle voor het eerst voor langere tijd zonder ons, van vrijdagmorgen tot en met zondagavond.
Hoewel je die kleine natuurlijk wel mist, kwamen wij het weekend prima door. Dat bleek voor Jelle wel anders. Zo stond hij binnen een uur nadat wij weg waren, al bij de achterdeur te kijken of we er alweer aankwamen. Toen mijn ouders op zondagmiddag naar familie gingen, verwachtte Jelle dat wij daar ook zouden zijn en zeker had hij niet verwacht dat hij na dat familiebezoekje weer terug naar het huis van mijn ouders zou gaan, waar wij opnieuw niet bleken te zijn..
Daar kwam nog bij dat Jelle afgelopen zaterdag voor het eerst in z’n leven echt verkouden en ziekjes werd. Ik kan me voorstellen dat alleen dat al een hele impact heeft op zo’n kleintje, die nooit eerder in z’n leven meegemaakt heeft dat hij niet fatsoenlijk kan ademen en er onophoudelijk snot uit z’n neusje komt. DIt alles resulteerde in een weekend lang bij opa en oma op schoot liggen, slapen op de bank en onafscheidelijk zijn van zijn speen en zijn geliefde knuffel Flappie.
En zo gaat het nu eigenlijk al de hele week.
De verkoudheid is nog altijd niet over en eigenlijk zit hij het liefst 24/7 aan ons vastgeplakt. Zelfs op de crèche merkten ze dat dit niet de Jelle is die ze kennen.
Overdag is zo’n zielig hummeltje natuurlijk best prima om erbij te hebben, al heb ik het overdag-geen-speen-en-knuffel regime daarvoor even los moeten laten om te voorkomen dat hij de hele dag jammerend door het huis loopt. Het koken van avondeten is een uitdaging met zo’n dreumes die om-aandacht-schreeuwend aan je benen hangt. Al wil hij vooral heel graag zien wat er óp het aanrecht gebeurt en uitproberen of hij nu wél zelfstandig het lampje van de afzuigkap aan en uit kan doen. Want knopjes zijn tegenwoordig helemaal de bom!
Het zijn vooral de nachten.
Wat heb ik te doen met ouders van wie hun kinderen vaker dan een weekje niet doorslapen. En wat radeloos kun je zijn als die kleine na een uurtje zingen, boekjes lezen of gewoon stil op een stoel naast z’n bedje zitten nog niet helpt. Als je op je tenen zo geluidloos mogelijk de kamer uit probeert te lopen, maar die kleine bij het kleinste kraakje alweer rechtop in z’n bedje staat. Het lijkt alsof hij niet langer zonder ons wil zijn en schreeuwt om aandacht op het moment dat hij zich alleen gelaten voelt.
Zal het weekendje dat wij hem alleen achter lieten dan toch zo’n impact op hem hebben gemaakt?
Om die reden heeft hij zo goed als de hele week, grote delen van de nacht bij ons in bed gelegen. Iets wat normaliter in principe een no-go is. Het komt er dan namelijk op neer dat ik 10 cm deken over houd en tegen de muur aangeplakt lig, Jelle om de zoveel minuten rechtop gaat zitten of bovenop je kruipt en van enig intiem contact tussen mij en Dennis al helemaal geen sprake meer is. De verleiding is echter groot, als blijkt dat na – tot 3 keer toe – een half uur liedjes zingen in het holst van de nacht, hij direct als een blok in slaapt valt zo gauw als zijn hoofd het matras van ons eigen bed raakt..
Misschien is het een vorm van verlatingsangst waar hij weer even overheen moet komen, misschien is het een van de vele ‘fases’, of misschien is z’n slaappatroon daadwerkelijk aan het veranderen.
Vannacht was gelukkig weer bijna als vanouds, sliep hij vrij makkelijk in, werd hij rond 7 uur wakker voor de fles en kwam hij pas rond half 8 bij mij in bed liggen om samen nog even wat langer door te slapen nadat papa naar z’n werk ging.
Fingers crossed dat de verlatingsangst verleden tijd is en onze superslaper zijn ritme weer gevonden heeft.
Mamma Liefde 
Geef een reactie