Verstand op nul en verder op de automatische piloot

Over hoe een centimeter of 2 beenlengte het verschil kan maken tussen slapen of een nachtje doorhalen…

Hoewel ik een paar maanden voor vertrek al de nodige tijd besteed had aan het Googlen naar ‘vliegen met een baby’, had ik het hele Bali-verhaal in de maanden erna redelijk links laten liggen. Blijkbaar had ik even andere dingen aan m’n hoofd..
Een week of twee voor vertrek besloten we toch alvast wat accommodaties te boeken, omdat we dit keer vooral geen zin hadden om terplekke – om de zoveel dagen – een paar uur kostbare tijd te moeten besteden aan het zoeken van een nieuwe accommodatie voor de volgende bestemming. Zeker ook niet met een baby van 13 maanden mee op reis.

Zodoende ontstond de voorpret, die duurde tot het moment van vertrekken dichterbij kwam. We waren er blijkbaar niet helemaal gerust op dat de reis vlekkeloos zou verlopen en hadden onze (voor)pret even in de ijskast gezet, totdat we op onze eerste bestemming zouden arriveren.

Eerst die gevreesde vlucht maar eens zien te overleven.

Zelf vind je zo’n lange vlucht al vermoeiend, kun je nooit echt lekker slapen op zo’n vliegtuigstoel, krijg je op de meest onmogelijke tijden een niet altijd even smakelijke maaltijd voorgeschoteld en moet je nog maar afwachten wie je straks op de stoel voor, naast en achter je treft. Laat staan dat je er gerust op bent, als er een onberekenbare factor als een baby mee op reis gaat, die je allesbehalve zelf volledig onder controle kunt houden.

De reis van Amsterdam naar Dubai

We waren op tijd op Schiphol voor onze vlucht van 21:50 uur en konden in alle rust gebruik maken van de diverse kinderfaciliteiten die Schiphol te bieden heeft (inclusief een milkshake voor papa en mama bij de Mc Donald’s 😉).

We hadden bewust voor een avondvlucht gekozen en ook twee stoelen vooraan met een bassinet (babybedje), zodat Jelle hopelijk snel in slaap zou vallen na vertrek. Dat de lengte en het gewicht van de baby van invloed waren op het wel of niet mogen gebruiken van het babybedje, evenals de bereidwilligheid van de stewardessen, was mij uit blogs van andere ouders wel bekend geworden. In een Airbus 380, waar wij mee vlogen, zijn de bedjes echter groter dan gemiddeld en hoopten we dat Jelle nog net aan de criteria van max. 74 cm en 10 kg voldeed.

We hadden er alle vertrouwen in.

Nadat we met een leugentje om eigen bestwil zeiden dat Jelle 12 maanden oud en 10 kilo zwaar was, hing de steward voor ons het bedje op. Ik legde Jelle erin, terwijl hij relaxed z’n fles aan het leegdrinken was. Jelle lag meteen prinsheerlijk in z’n mandje, maar de steward was in twijfel. Z’n hoofdje lag tegen de stof aan de bovenkant en z’n beentjes een beetje gebogen. Niks mis mee, geen baby die gestrekt ligt te slapen. De steward vond het er blijkbaar verre van comfortabel uit zien voor Jelle en besloot de purser erbij te halen, die meteen oordeelde dat Jelle te lang was. Het waren strikte regels waar ze aan moesten voldoen, zei hij. Baby’s moeten hun benen kunnen strekken in het geval van een calamiteit… 😳 Terwijl je bij het sein ‘riemen vast’ je de baby juist uit z’n mandje haalt en als we onverwacht zouden neerstorten, zou het levensreddend zijn als hij op het laatste moment nog even gestrekt in dat bakje zou kunnen liggen?!? Ik snap dat ze ergens grenzen moeten stellen, maar deze beredenering was redelijk uit de lucht gegrepen.

We probeerden de beide (vermoedelijk kinderloze) heren over te halen, maar het mocht niet baten. Ze hadden zich immers aan strikte regels te houden, dus werd het bakje weer verwijderd. Gevolg was dat Jelle niet ging slapen, want die begreep dit hele vliegverhaal natuurlijk niet. Als hij zou moeten slapen, waar was dan z’n bed, waarom was de tv en het licht nog aan en wat deden al die mensen in zijn slaapkamer? Hij was nog nooit eerder in z’n leven zittend in slaap gevallen, bij mensen op schoot of überhaupt ergens anders dan in een bed of de maxi-cosi.

Rustig filmpjes kijken is nog niet aan Jelle besteed en ook op het speelgoed dat we mee hadden is zo’n hummeltje natuurlijk snel uitgekeken. Nu kan Jelle zich doorgaans prima alleen vermaken, maar wel als hij de ruimte krijgt en iets om te ontdekken. We hadden ‘m los kunnen laten, maar dan was hij binnen no-time de trap omhoog geklommen en gaan lopen pronken met z’n wandelkunsten bij de verwende reizigers van de Business Class. Zodoende zat er niets anders op dan keer op keer achter hem aan te lopen en z’n wandeltocht te beperken tot het keukentje vlak voor ons, waar ook de stewardessen – die hem overigens super schattig vonden – de nacht doorbrachten. We hoopten nog dat de betreffende steward spijt zou krijgen en ons alsnog een bedje zou aanbieden. Dat gebeurde niet en ook opnieuw ernaar vragen hielp niet. Dat we desnoods het risico voor eigen rekening zouden nemen, hielp niet.
Zo ging de onrustige nacht eindeloos door. We probeerden Jelle nog even voor onze voeten op de grond in slaap te krijgen op wat dekentjes en kussens, we maakten een tentje, hij mocht op mijn stoel terwijl ik op de grond zat, maar ook dat weigerde hij te accepteren. Zo bleef hij zich los wurmen om aan de wandel te gaan, om-en-om gingen we er achteraan. Tot een uur of 3, toen ik opnieuw met hem in het keukentje stond en hij plotseling op m’n armen in slaap viel. Voor een uurtje, want om half 5 landden we op Dubai.. 😬

De reis van Dubai naar Bali

Op het vliegveld van Dubai kun je gratis gebruik maken van Emirates-rode buggy’s. Dat kwam goed uit, want een buggy was voor Jelle wél een prima plek om nog even verder te slapen. Eindelijk. Twee uur later (half 9 lokale tijd) vertrok onze volgende vlucht van 9 uur naar Bali. Fingers crossed dat we dit keer wel een bedje zouden krijgen.

Naast ons zat een stel met eveneens een baby van ongeveer Jelle’s leeftijd. Zij kregen al snel na het opstijgen een bedje, waar het meisje rustig slapend in werd gelegd. Ook wij vroegen opnieuw naar een bedje, die kort daarna voor ons werd opgehangen. Dit keer wachtten we even met Jelle erin leggen, maar even later lag ook hij er heerlijk in te slapen! Eindelijk, ook tijd voor ons om een oogje dicht te doen!

De laatste uurtjes van deze lange vlucht waren nog even een kwestie van op de automatische piloot. Zowel wij als onze buren waren niet al te fit door het nachtelijke avontuur dat we achter ons hadden en Jelle bleef oneindig beweeglijk. Hij en het meisje naast ons wisselden elkaar af met slaapjes, opstandig gedrag en zoete speelmomenten. Om 22 uur landden we eindelijk op Bali!

Geen film gezien dit keer, niets meegekregen van het luxe entertainmentsysteem van een Airbus, de sterrenhemel waaronder je ongetwijfeld heerlijk slaapt, of de stoelen de vast heel comfortabel hebben gelegen.. Gelukkig waren we deze slopende reis op de dag na aankomst al vergeten en kon het echte avontuur waar we zo naar uitgekeken hadden beginnen. En trouwens, ik zou het zo weer doen!