Wat voor anderen gisteren niet meer dan een druilerige maandagochtend in september leek, was voor ons gezinnetje toch iets meer dan een gewone dag. Eindelijk was het moment aangebroken, waarop Dennis en ik soort van bijna gingen trouwen. We tekenden voor een geregistreerd partnerschap. Zoiets wat erbij komt, als je kinderen hebt.
Het was pas 8 uur in de ochtend, toen we richting Roelofarendsveen reden. We werden vergezeld door een prachtige regenboog en vele forensen die op weg waren naar hun werk.
Zelf was ik liever in Amsterdam gebleven, maar de optie om op maandagochtend kosteloos onze relatie te laten verzegelen, was daar te beperkt en de wachtlijsten te lang. We gingen immers bijna op vakantie en met name oma kreeg het al benauwd bij het idee dat ons nalatenschap rondom Jelle niet goed geregeld zou zijn, mocht ons iets overkomen. Daarnaast is Jelle inmiddels al een jaar oud en moeten we onze zaakjes gewoon goed op orde hebben. Trouwen of je partnerschap laten registeren is dan de meest zekere optie. Nu was 9/11 niet de meeste gelukkig datum, maar wel de laatst beschikbare optie op maandagochtend, voor ons vertrek naar Bali komende zaterdag.
Zo zaten we gisteren om 08:30 uur in het gemeentehuis van Roelofarendsveen. Niet alleen, maar samen met onze ouders, want zelfs bij een geregistreerd partnerschap moet je je getuigen meenemen. Ik hoop dan ook dat mijn ouders nog lang getuigen van onze relatie mogen blijven.
Kamer 1 was vrij. Een klein vergaderkamertje, waar we maar net met 7 volwassenen en een dreumes in pasten. Wij aan de ene kant van de tafel, het hele getuigen-committee aan de andere kant. Letterlijk voor een dubbeltje op de eerste rang.
De ambtenaar vertelde dat ze niets ging vertellen, geen uitgebreid levensverhaal, geen beloften die we naar elkaar uit zouden spreken en geen uitgebreide uiteenzetting van onze rechten en plichten als geregistreerd stel, waar juist Dennis op gehoopt had. Daar hadden we immers niet voor betaald. Gelukkig controleerde ze nog wel even onze volledige namen en die van onze getuigen, om er zeker van te zijn dat ze de juiste mensen voor en naast zich had.
We tekenden de akte, ieder op zijn/haar eigen lijntje. Oma per ongeluk op het onderste lijntje, die eigenlijk voor de ambtenaar bedoeld was. Het risico van de vroege maandagochtend, zullen we maar zeggen 😉 Ik hoopte nog dat Jelle z’n krabbeltje mocht zetten op dat laatste lege lijntje, maar ook dat bleek niet tot een van de opties te behoren.
Hetgeen waar we wel voor betaalden, was een partnerschapsboekje. Zo hadden we toch nog iets tastbaars aan deze ochtend overgehouden. Dat de ambtenaar per ongeluk de doopnaam van mijn vader (in plaats van die van de vader van mijn vader) bij de naam van Jelle in het boekje schreef, was dan zeker wel weer bij de prijs inbegrepen…?
We sloten de feestelijkheden af met een koffie en gebak bij de ouders van Dennis thuis. Het was een mooie ochtend en het begin, of eigenlijk een voortzetting, van een lang en gelukkig leven samen met de liefste(n).
Mamma Liefde 
Geef een reactie