Ik kan wel zeggen dat ik niet de beste moeder ben als het gaat om het verantwoord eten of leren eten van onze kleine Jelle. Nu zijn de meningen tegenwoordig verdeeld in wat ‘verantwoord’ is, maar het gaat in elk geval niet zoals ik het aan het begin van mijn moederschap voor ogen had.
Nu hoeft het van mij niet allemaal volgens het boekje te lopen, of persé op de manier zoals ik vooraf bedacht had, maar ik verbaas me er soms wel over hoe ver ik af kan wijken van de manier waarop ik dacht sommige dingen aan te gaan pakken..
Verantwoorde voeding
Zo dacht ik dus ook heus zelf het merendeel van het eten voor Jelle te gaan bereiden. In de eerste weken denk je, die potjes zijn makkelijk als ze klein zijn, als ze maar een klein hapje per keer eten en je je handen al vol hebt aan alle andere taken die bij zo’n pasgeborene komen kijken. Zoals veel slapen, vaak drinken, veel schone luiers, etcetera. Voor een activiteit als een avondmaaltijd(je), wat aan het begin nog weinig voorstelt, ging ik dan ook snel voor gemak: eten uit een potje, door sommigen ook wel kunstvoeding genoemd. Nu worden potjes babyvoeding gemaakt door fabrikanten die aan allerlei strenge eisen moeten voldoen, maar ik geloof wel dat vers bereid eten ten alle tijden gezonder is.
Ik had dan ook al vrij snel zo’n luxe blender/stoomapparaat van Philips gekocht. Kleine moeite: eten erin, stomen, omdraaien, pureren en klaar! Vermoed ik… want dat apparaat staat dus nog steeds ongebruikt op de plank en heb ik nog steeds geen idee hoe hij nou eigenlijk echt werkt.
Net als het boek ‘Opperdepop’ van de Albert Heijn. Lijkt me nog steeds een super handig en waardevol boek, vol met recepten voor de allerkleinsten tot en met een paar jaar, maar ook die heb ik nog niet tot nauwelijks aangeraakt. Want in het weekend in de keuken staan om een lading eten in het vooruit te maken, daar heb ik me nog niet toe kunnen zetten.
De bakjes die ik erbij kocht om het eten in porties in te kunnen vriezen, heb ik gelukkig wel een paar keer gebruikt. Met name om het eten van m’n moeder in te vriezen. Zij was – ik zou willen zeggen ‘zoals moeders zijn’ – wél zo slim om te bedenken een aardappeltje of twee meer te schillen en met wat extra worteltjes te pureren voor een voedzaam hapje ergens de dagen erna.
Nu ben je natuurlijk sowieso enorm zoekende de eerste maanden: wat mag die kleine wel en wat nog niet. Van zomaar even wat klaarmaken, of mee-eten met de pot, is dan ook geen sprake. Uiteindelijk bleef ik dan ook grootleverancier aan de glasbak, met de vele potjes aan fruithapjes en avondmaaltijden die er in een week tijd doorheen gingen.
Zelf leren eten
Sommigen zweren erbij om een baby zo vroeg mogelijk zelf te laten ‘eten’, liefst al vanaf een maand of 6. Dit alles met een mega-knoeiboel tot gevolg. Elke dag. Op die leeftijd is de motoriek nog niet zodanig ontwikkeld, lijkt mij, dat ze ook maar enigszins in staat zijn om een gevulde lepel van bord tot mond te kunnen transporten. Dus ben je uiteindelijk een keer zoveel tijd kwijt, voordat ze zelfstandig kunnen eten.
Het bleek ook dat wij daar niet zo van zijn, van die dagelijkse knoeiboel. En wat maakt het uit, als hij een half jaartje later pas ‘zelfstandig’ wordt? Dus hebben wij Jelle het eerste jaar trouw elke dag met een lepel zijn avondeten toegediend. Prima.
Op Instagram volg ik een moeder, die mama is van een tweeling (2014) én een drieling (2016). Hilarisch en super mooi om die foto’s van haar twee- en drieling voorbij te zien komen, het toppunt van efficiëntie in opvoeding wat mij betreft. Want wat kun je anders, met 5 kinderen onder de 3 jaar.
Zo zag ik ook dat zij voor haar drieling een soort van hondenbak gebruikte bij het eten. Het bleek een kom met bijbehorende lepels van het merk NumNum. Een beginnerskom met anti-slip bodem en een toelopende binnenkant waarmee het eten altijd op dezelfde plek ligt, met bijbehorende pre-spoons die nooit verkeerd-om vastgehouden kunnen worden en waar het eten als het ware aan blijft plakken.
Ideaal! Als we er eerder mee waren begonnen, althans… Jelle was inmiddels op een leeftijd dat hij meer vast voedsel mocht eten, wat niet zomaar meer aan die lepel kon blijven plakken. Met potjes leek hij inmiddels redelijk klaar te zijn, dus besloten we het eten in porties in de kom te doen, hem de lepel in de hand te geven en alsnog ondertussen zelf met een gewone lepel het eten bij hem naar binnen te schuiven.
Dat leek te werken. Jelle had het gevoel dat hij zelf iets kon betekenen in zijn eigen avondmaaltijd, de kom bleek ideaal als herkenbaar element waarin hij voortaan al zijn eten krijgt (ook de stukjes boterham en fruit) en met zo nu en dan wat hulp van zijn handen, begon hij steeds zelfstandiger eten. Prima. Leren eten hoe dan ook in fases blijven gaan, waarbij je de handen-fase beter niet kunt negeren.
Knoeiboel ten top
Dat Jelle al even niet zo blij was als we – in nood – toch weer een potje tevoorschijn toverden, was inmiddels wel duidelijk. Zo ook vanavond, toen ik alleen thuis was en toch even gemakkelijk wilde doen. Nu hij uitgevonden heeft dat hij ook met zijn handen mag en kan eten, ging hij los. Handenvol eten gingen z’n mond in.. Eten uit een potje is echter een stuk vloeibaarder dan een bord zelf gemaakte pasta met saus, stamppot of elk ander soort voedsel dat ik zelf voor ‘m klaar zou maken. Met een enorme knoeiboel als gevolg. De saus zat werkelijk overal, tot op z’n voorhoofd en in z’n haar.
Dat was het dan, het allerlaatste potje ‘kunstvoeding’, wat mij betreft.
En groot gelijk heb je, Jelle!
Ps. dat servies van NumNum kan ik desalniettemin van harte aanbevelen! Maar begin ermee als het voedsel nog iets meer vloeibaar is, dus toch rond die leeftijd van 6-8 maanden. Zodat ze tegen de tijd dat het eten vaster wordt, genoeg ervaring hebben om over te stappen op een gewone lepel.
Succes! 🙂
Mamma Liefde 
Geef een reactie