Verhuizen, verbouwen, een kind en een nieuwe baan. Dat kan niet goed gaan.

Het was een tijdje stil op m’n Mammaliefde blog. Met genoeg ideëen voor leuke of grappige verhalen, kwam het er even niet van om m’n gedachten op papier te zetten. Ik had namelijk besloten om m’n leven – dat toch al een tijdje op z’n kop stond door de komst van Jelle – van nog wat meer reuring te voorzien. Na veel wikken en wegen hadden we dan eindelijk besloten om in mijn huisje in Amsterdam te gaan wonen. Voordat dat zover was, moest het huis van Dennis eerst verkocht en mijn eigen huisje verbouwd worden. Alsof dat niet genoeg stress teweeg bracht in combinatie met een kleintje, nam ik ook nog even het impulsieve besluit om opnieuw van baan te veranderen.

Dat laatste had ik beter niet kunnen doen.

Vrienden hebben mij wel eens vaker herinnerd aan het feit dat je in je leven te maken hebt met een soort van pilaren of bouwstenen voor innerlijk evenwicht. Ik geloof dat deze iets te maken hebben met werk, huisvesting en relaties, waarbij het de kunst is om deze 3 pilaren zoveel mogelijk in evenwicht te houden en niet 2 of zelfs 3 pilaren tegelijk aan het wankelen te brengen. Je vergroot daarmee de kans dat je zoveel onrust veroorzaakt in díe factoren die je het gevoel van zekerheid en veiligheid geven, dat je uiteindelijk omvalt.

En zo gebeurde het.

Nu was die hele verbouwing en verhuizing eigenlijk best een aardig proces. Althans, zo voelt dat nu als ik erop terug kijk. De werkelijkheid was geloof ik iets minder rooskleurig, maar ben ik dat alweer aardig vergeten.

Stressfactor # 1: Verkoop van huis en haard

Het begon met de verkoop van ons huis in Leimuiden, wat vooral in teken stond van opruimen, inpakken en verkopen. Dat laatste was gelukkig binnen een week gebeurd.

Nu we terug gingen van 115 m2 naar 58 m2 en veel meubels dubbel hadden, kon niet alles bewaard blijven. Ik heb in die periode veel Hassan’s en Achmed’s aan de telefoon en aan de deur gehad, vanawege de spullen die we via Marktplaats probeerden te verkopen. Hilarisch. Ook hilarisch was het feit dat ik een maand of 3 voordat we zouden gaan verhuizen, al zo voortvarend was geweest om zowel ons bed als de wasmachine en de bank op Marktplaats te zetten. Ze waren zelfs al verkocht, maar moest de koop terugdraaien, omdat we toch geen maand of 2 op plastic stoelen televisie zouden kunnen kijken. Ook voor Jelle was de bank een soort van speelterrein, dus hoe moest dat dan die laatste weken…? Uiteindelijk werd het huis – op de kamer van Jelle na – steeds leger. We sliepen inmiddels op matrassen op de grond, de televisie stond elke week op een ander tafeltje/krukje die op dat moment nog niet verkocht was en de hoeveelheid verhuisdozen nam significant toe.

Stressfactor # 2: Verbouwen en klussen in het nieuwe huis

Tegelijkertijd waren de huurders uit mijn huisje, was in de tussentijd het dubbelglas in alle ramen geplaatst en kon de verbouwing en het klussen van start gaan. Zo werd een muur die de woonkamer van de gang scheidde vakkundig gesloopt, maar bleek de nieuw gecreëerde ruimte geen dag of 6, maar pas een week of 6 later volledig afgewerkt te zijn. Zoals dat gaat, in de bouw. Kwestie van accepteren en doorgaan.

Liefst gingen we in die periode elke avond naar Amsterdam om te klussen, maar liever brachten we Jelle niet elke avond naar De Schoonouders. Dus Jelle mocht mee, maar beperkten we ons tot één avondje klussen per week en minimaal één dag in het weekend. Gelukkig paste Jelle tot aan de verhuizing nog net in de bak van de kinderwagen, voor de nodige middag- en avonddutjes. Prima geregeld. Met een beetje geluk konden we zo de hele avond door klussen, terwijl Jelle heerlijk lag te slapen.

Het reisbedje deed ondertussen dienst als box, ook super handig. Ondertussen waren wij druk bezig om de kamer van Jelle als eerste op orde te krijgen. Precies, zoals z’n kamertje in Leimuiden. Concreet betekende dat, dat we opnieuw met hetzelfde behang aan de slag mochten als een maand of 6 geleden, met de ambitie om het behang net zo strak op de muur te krijgen als toen.

In de weekenden was het ofwel m’n zus die Jelle probeerde te vermaken in een toen nog kaal en leeg huis..

… ofwel Opa en Oma uit Apeldoorn (mijn ouders) die een duo-rol vervulden als klus- en oppasteam. Op een bank die nog ingepakt was tegen het stof en tussen alle gereedschap en klusspullen vonden zij samen meestal wel een geschikt plekje.

Soms hadden we de luxe dat beide klusopa’s kwamen helpen… Dan is zo’n huisje echter al snel letterlijk te klein, kan ik je zeggen.

Jelle raakte in de tussentijd aardig gewend aan al het lawaai van de ene danwel de andere lawaai-opa die z’n boor of zaag tevoorschijn toverde, maar gelukkig was oma vaak in de buurt voor de nodige gehoorbescherming en kalmerende woorden.

Ergens tussendoor werd ook het laminaat geleverd, op een van mijn part-time woensdagen waarop ik ‘even’ heen en weer naar Amsterdam dacht te rijden. Die bezorger die wist wel beter en leverde de pallet met laminaat niet verder dan parkeerplaats. Zo’n pallet-draagapparaat kan immers de stoep niet op.

Dus dat werd sjouwen. 27 dozen laminaat x 18 kilo per stuk was ‘maar’ 500 kilo te sjouwen in totaal!! Gelukkig maakte ik die berekening pas achteraf… Wel een prima workout overigens, nu ook de frequentie van sporten helaas op een laag pitje stond.

Toen het laminaat eenmaal gelegd was – een paar weken later – bleek deze ook nog eens een paar tinten donkerder dan we in de winkel uitgezocht hadden. We dachten nog verhaal te halen bij de Praxis voor korting, maar uiteindelijk bleek dat we in alle hectiek gewoon zelf het verkeerde type online besteld hadden. Als geluk bij een ongeluk vonden we deze vloer uiteindelijk een stuk mooier dan de kleur die we voor ogen hadden.

Stressfactor # 3: Een achteruit hollende gezondheid

Al het klussen in het stof, het feit dat we inmiddels op de grond sliepen in een slaapkamer moet vloerbedekking en ook daar de huisstofmijt in overvloed aanwezig was door het overhoop halen van alle spullen om in te pakken, zorgde ervoor dat ik 24/7 verkouden was. Een maand of 3 lang. Ik kreeg steeds meer last van eczeem in m’n gezicht door de oplopende stress, kreeg tussendoor ook nog even last van een koortslip en was voor de 3e keer deze winter geveld door de griep.

Het zullen vast ook die verrekte hormonen van het moederschap nog steeds wel geweest zijn, die ervoor zorgden dat ik deze hele situatie iets minder makkelijk aan kon.

Stressfactor # 4: Een nieuwe baan

Ja, die nieuwe baan dus. Geen goed idee. Punt.

Stressfactor # 5: De verhuizing

Die verhuizing zelf verliep gelukkig erg soepeltjes, op heel veel laatste uren inpakstress na.. Vriendlief had een iets andere perceptie van de tijd het kost om zo’n heel huis in te pakken voor een verhuizing en dat alleen een schuur leegruimen je al een dag of 4 kost.. En help, waar moest dat allemaal heen in ons veel kleinere huisje in Amsterdam..? Anyway, we hadden veel hulp, dus we waren vlotjes over.

Wat zo’n verhuizing leuk maakt zijn de noodzakelijke uitstapjes naar het bekende geel/blauwe warenhuis. Ik ben daar namelijk dol op, maar daarover in een latere blog wellicht meer. Echter, als je middenin zo’n periode van verhuizen zit, denk je er niet altijd even goed over na dat je nu net een zaterdag uitgekozen had om een lading nieuwe spullen op te halen, omdat we juist op dat moment de verhuisbus tot onze beschikking hadden. Op zaterdag naar de IKEA is doorgaans toch echt een ‘no-go’.

Met Jelle in de maxi-cosi naast ons, vertrokken we in onze Familie Knots-mobiel naar Haarlem. We waren blijkbaar zo lang druk met het bij elkaar zoeken van de benodigde elementen, dat Jelle al toe was aan z’n einde-middag-maaltje. In het restaurant dat – zeker voor kinderen – van alle gemakken is voorzien, gaven we hem tussendoor even de fles, waarna hij in de wagen in slaap viel. Ondertussen gingen wij alle stellingen van het magazijn nog even bij langs. Dat verliep dus eigenlijk best soepeltjes.

Stressfactor # 6: Een nieuwe crèche voor Jelle

In diezelfde periode ging Jelle naar zijn nieuwe crèche in Amsterdam, wat betekent dat je opnieuw voor een kennismakingsgesprek langs moet op een onmogelijk tijdstip en Jelle eerst de tijd moet krijgen om te ‘wennen’ in z’n nieuwe omgeving. Ofwel 3 keer een paar uurtjes naar de crèche, in plaats van een hele dag. Als ouders moet je dat dan maar zien op te lossen met je werk. Ik dus met m’n net nieuwe baan.. Niet handig. Zelf moest ik vooral ook erg wennen aan het feit dat ik de kleinschaligheid en veiligheid van de crèche in het dorp achter me had moeten laten, dat de lokalen hier zoveel kleiner waren, de hoeveelheid huilende baby’s en leidsters die op het eerste oog een stuk afstandelijker leken dan de meiden in het dorp. Ook dat zijn van die gevoelens waar je als moeder onverwacht tegenaan loopt.

En dan komt de genadeklap.

De verhuizing was inmiddels achter de rug, het merendeel van de dozen uitgepakt en de hoeveelheid ruimte – waar ik vooraf aardig over in zat – viel ons onverwacht reuze mee. Het voelde als soort van vakantiewoning, de eerste weken in ons kleine huisje. En nog steeds, meer ruimte dan dit hebben we eigenlijk ook niet nodig. Alle voorzieningen zijn weer op loopafstand, twee parken om de hoek, ontelbaar veel speeltuintjes voor Jelle en ik kan weer heerlijk fietsen elke dag.

Het tot rust komen zorgde er helaas ook voor dat ik voor de zoveelste keer ziek werd. Het begon met een schorre keel na een uit de hand gelopen feestje en eindigde in een voorhoofdsholteontsteking. De hel, dat was verschrikkelijk. Ik dacht wel even op de been te kunnen blijven, maar was uiteindelijk een week of 2 volledig aan bed en bank gekluisterd.

Het was blijkbaar toch teveel geweest allemaal.

Inmiddels staat zo goed als alles op z’n plek en is de rust weder gekeerd. Jelle is, na slechts een enkele onrustige nacht, gewend aan z’n nieuwe kamertje en geniet van al het nieuws wat te zien is om hem heen. Mijn gevoel over de crèche gaat nog met ups en downs, maar zal ook een kwestie zijn van de tijd geven.

Terugkijkend op ons klusavontuur kan ik alleen maar zeggen dat het de stress wel waard is geweest. Het is genieten in Amsterdam, de verbouwing heeft heerlijk veel extra ruimte opgeleverd, we hebben een hoop kennis en kunde bijgespijkerd op klus-gebied en ontdekt dat we het opknappen van zo’n huisje eigenlijk best heel leuk vinden.  Alleen dat besluit van die nieuwe baan, die zou ik de volgende keer even over slaan.