Je komt er niet onderuit, dat je zo’n 12 tot 20 kilo aan komt tijdens een zwangerschap, sommigen bereiken zelfs de 30 kilo. Zelf zat ik zo rond de 17 kilo, geloof ik, waarmee ik nog net niet over de grens van de 100 kilo ging.. Nu was ik voorafgaand aan mijn zwangerschap redelijk ‘allergisch’ voor overtollig vet. Bij enig teken van groeiende zwembandjes – het ophopende vet over de rand van je broek – zette ik het ‘m al op een dieet. Of nouja, dieet… Ik lette voor een dag of twee op m’n eten. En blijkbaar was dat altijd voldoende.
Het is dan ook aan te raden om ‘even’ een knop om te zetten als je zwanger bent, als je de kilo’s langzaam maar zeker ziet (en vooral voelt) aankomen, maar er geen grip meer op hebt. Ze zijn in eerste instantie natuurlijk vooral zichtbaar aan de voorkant, bij de groei van je buik. Echter, als je je broeken op een gegeven moment niet eens meer over je bovenbenen heen krijgt, weet je dat die extra kilo’s zich niet alleen beperken tot de zone rondom je buik. Gelukkig kun je ervan uit gaan dat een groot deel verdwijnt als de kleine er weer uit is en hoop je dat met een klein beetje inspanning de rest van de kilo’s ook wel zal verdwijnen.
Nu ben ik doorgaans niet vies van een beetje sporten, of eigenlijk moet ik mezelf vaak eerder tegen houden, om ook voldoende tijd voor andere zaken over te houden. Zo was dat eigenlijk niet anders tijdens m’n zwangerschap. Ik bleef volleyballen tot ik een maand of 5 zwanger was en speelde de volledige 4 sets tijdens onze laatste – beslissende – wedstrijd eind april. Ergens begin juni, bij 6,5 maand zwangerschap, liep ik nog een hardloopwedstrijd van 5 kilometer. Al was het om en om een kilometer hardlopen en een kilometer ‘powerwalken’ (soort van nordic walken zonder stokken). Super leuk waren de reacties van het publiek langs de kant tijdens de kilometers die ik rennend aflegde: “respect!” en “zie daar, die is gewoon zwanger!”. Een week of twee later deed ik met m’n moeder mee aan een wandeltocht en wandelden we 2 dagen zo’n 7,5 kilometer per dag door de omgeving van de Loosdrechts Plassen. De dag voor m’n bevalling – zo bleek later – fietste ik nog 15 kilometer op m’n stadsfietsje naar de verloskundige in het naastgelegen dorp.
In de tussentijd was ik ook gestart met bootcamp voor zwangeren via ‘Mom in Balance‘. Een organisatie die bootcamps organiseert voor aanstaande moeders (Zwangerfit), moeders die net bevallen zijn (Back in Shape) en moeders die al even moeder zijn (Mom in Shape). Als zwangere train je samen met de moeders die tussen de 6 en 12 weken geleden bevallen zijn, omdat je redelijk dezelfde spiergroepen wel of juist niet meer of nog niet mag trainen. De moeders die al even moeder zijn hebben in principe geen beperkingen en trainen dus in een apart groep. Hoewel ik geen fan ben van bootcamps (voelt voor mij als een uur warming-up, waar ik voorafgaand aan het volleyballen liever al niet meer dan 10 minuten aan besteed), vond ik het tijdens m’n zwangerschap eigenlijk wel prettig en gezellig. Je leert wat je wel en niet mag doen qua sportieve inspanning, je kunt je ervaringen en eventuele kwaaltjes delen (al merk je dat de meesten die aan een dergelijke bootcamp meedoen, blijkbaar ook hun zwangerschap redelijk makkelijk door komen), je raakt gemotiveerd als je zelf nog geen 30 weken zwanger bent en iemand van 40 of zelfs 41 weken nog fanatiek ziet meetrainen en het voelt sowieso lekker om tot het einde van je zwangerschap actief bezig te kunnen zijn.
Dat een fit lichaam bijdraagt aan een vlotte bevalling en een spoedig herstel, geloof ik ook wel. Al kan ik daar op basis van n=1 ervaring natuurlijk niet echt een betrouwbaar oordeel over geven. Ik denk dat het een week of 2 na m’n bevalling was, toen ik het idee kreeg dat ik eigenlijk alles wel weer aan kon. Lichamelijk gezien. Het was hoog zomer, dus maakte ik steeds vaker een wandeling met de wandelwagen, waarbij ik de afstand bij hield met de app Strava en zo mezelf uitdaagde om steeds iets verder te gaan. Jammer dat Jelle er niet altijd evenveel zin in had en ik een wandelrondje van 10 kilometer moest afbreken en een bekende uit het dorp ons met de auto naar huis bracht. Op 10 september, precies 4 weken na de bevalling, besloot ik alvast eens baantjes te gaan zwemmen. Wat trouwens ook m’n allereerste activiteit en uitje zonder Jelle was.
Natuurlijk ging het heus allemaal niet zo soepeltjes als ik het zo lijkt. Ik had best nog een tijdje last van m’n liezen, m’n benen waren zwaar en ik had een conditie van een naaktslak..
Na 6 weken besloot ik de bootcamp van Mom in Balance weer op te pakken, nu als ‘Back-in-Shaper’. Het was leuk om de dames van voor m’n bevalling weer te zien. Sommigen waren nog steeds zwanger, anderen waren al even eerder bevallen en inmiddels een groep verder. Ik wilde vooral zo snel mogelijk van die extra kilo’s af, had ik mezelf voorgenomen
en wilde liefst ook zo snel mogelijk m’n vertrouwde sporten weer oppakken. Dat je met 1 keer bootcampen in de week geen strakke buik krijgt, wist ik natuurlijk wel. Ik was daarom ook echt voornemens om zeker een keer of 3 extra in de week thuis wat oefeningen te doen. Echt. Ik had de ‘seven-minutes’ app gedownload en een melding in m’n agenda gezet die me elke dag even zou herinneren dat ik m’n oefeningen moest doen. Een melding die ik uiteindelijk elke dag consequent bleek te negeren..
Kom ik dan echt nog wel van die extra kilo’s af..?
Inmiddels was ik na 6 weken ook op controle bij de verloskundige geweest. Die controleerde m’n diastase (opening van de buikspieren) en zei dat ik alles wel weer mocht doen. Ik zei, “Alles? Dat betekent in mijn geval: (beach)volleyballen, hardlopen, wielrennen, etc”. Oké, met hardlopen moest ik nog even wachten. Twee weken later besloot ik dat ik rustig aan wel weer mee kon trainen met de volleybalvereniging in het dorp. Ook dat was even wennen, omdat ik een keer of 10 trager was dan ik gewend was, die conditie dus nog lang niet op pijl was en daarmee ook m’n oude niveau nog ver te zoeken. Tijdens ons weekje vakantie op Ibiza, vlak voordat ik weer aan het werk moest, vervolgde ik mijn goede voornemens. Ik bracht een bezoekje of twee aan de sportschool op het all-inclusie resort, we wandelden naar het dorp op en neer en namen zelfs tennisles!
Toen ik een week of 8 na de bevalling rustig aan het hardlopen mocht oppakken tijdens de bootcamp van Mom in Balance, ging ik ook buiten de bootcamps om weer rustig aan wat meer kilometers maken en had alweer diverse (nauwelijks haalbare) doelen gesteld: de Zevenheuvelenloop in November en de Halve van Egmond in Januari. Natuurlijk heb ik uiteindelijk geen van beide gedaan, al was dat niet in de eerste plaats omdat ik er zelf nog niet klaar voor was.
En die dagelijkse work-out, hoe zat het daar ook alweer mee?
De plannen om snel van die zwangerschapskilo’s af te komen waren er dus heus. Nog steeds trek ik het liefst wat vaker per week de hardloopschoenen aan, maar het komt er gewoonweg niet van. Want immers, je kunt niet zomaar de deur uit met een baby. Door-de-weeks volleybal ik al een keer of (soms) teveel en in het weekend blijf ik liever gezellig thuis bij de mannen, dan dat ik de regen en de kou trotseer. Maar weet je, dan duurt het maar wat langer, voordat die kilo’s weg zijn en ik echt al m’n broeken van voor m’n zwangerschap weer aan kan. Als het maar voor de zomer is.. Blijkbaar kan ik me toch neerleggen bij datgeen, waar ik voor m’n zwangerschap nog zo’n hekel aan had. Gewoon, omdat je weet wat je ervoor terug gekregen hebt en de weg die je afgelegd hebt om tot daar te komen. Maar dat ze er ooit af gaan, of eigenlijk dit jaar nog, dat weet ik zeker. 100%.
Sommigen beweren dat je nooit helemaal de oude wordt qua figuur, maar ik geloof er nog steeds in dat alle kilo’s van een zwangerschap eraf kunnen. Je moet er alleen wel echt zelf wat voor doen. En dat is meer dan een plan in je hoofd en een reminder in je agenda 😉
Mamma Liefde 