Na toch de nodige zorgen, was het zover vanmorgen: Mees ging voor het eerst een paar uurtjes wennen op de crèche. Hoewel ik bij voorbaat al medelijden had met de leidsters, gezien het onrustige karakter van Mees, was die gebeurtenis an sich nog niet zo spannend. Het is immers de tweede, waarbij het ‘loslaten’ een keer of 10 gemakkelijker gaat dan bij de eerste.
Mijn grootste zorg had eerder te maken met de vraag hoe we dit gezin op een dusdanige manier draaiende gaan krijgen, dat ik straks als m’n verlof erop zit, weer met goed fatsoen aan het werk kan. In de tijd voordat Mees geboren werd, belande ik met 1 kind vaak al zonder make-up, gepoetste tanden of ontbijt achter m’n bureau. Hoe gaan we dat in hemelsnaam met 2 van deze draakjes bolwerken?
Zodoende was ik naast mijn zorgen over de gemoedstoestand van Mees, al dagen in m’n hoofd bezig met een lijstje van wat ik allemaal mee moest nemen naar de crèche: een fles, melkpoeder, een warme slaapzak, schone kleren, speen, Aerosleep matras voor het buikslapen en een hoeslaken. Uiteindelijk besloot ik vanmorgen zelfs nog even een ‘Handleiding voor Mees’ op een A4’tje te schrijven, om de leidsters tot hulp te zijn.
Gelukkig is er dan zoiets als een ‘wendag’.
Ik geloof echt dat die er niet alleen voor Mees is om te wennen aan de crèche, maar vooral ook voor de ouders en de rest van het gezin om te wennen aan de nieuwe situatie. Het lijkt heel wat zo’n ‘wendag’, maar in realiteit is het slechts een ochtend, 3 uurtjes. Zodra je goed en wel thuis bent, kun je al weer terug om ‘m op te halen.
06:00 uur Mees is wakker. Vroeger dan andere dagen heeft hij geen zin meer in z’n speen en eist z’n fles. Waar hij andere dagen na deze fles nog even rustig in slaap valt tot een uur of 9, gebeurde dat vandaag uiteraard niet. Gevolg was dat ook ik niet nog even verder kon slapen om deze dag op z’n minst uitgerust te kunnen beginnen. Maar nog belangrijker: geen handen vrij om mezelf rustig aan te kleden en ervoor te zorgen dat de rest van de familie gereed is, voordat ik Mees direct vanuit z’n bed de maxi-cosi in had willen transporteren.
Top! Het eerste deel van het plan was alvast mislukt.
07:30 uur Nog weinig gaande. Zelfs op een dag als vandaag presteren vriendlief en ik het om toch nog even tot het uiterste moment in bed te blijven liggen (of zitten, in mijn geval). Eerder opstaan zit, zolang het nog niet écht noodzakelijk is, nog niet in ons systeem. Als Jelle niet veel later wakker wordt, moet het circus dan toch maar gaan draaien. Ik hijs Jelle direct vanuit z’n bed in de kleren, terwijl Mees voor in elk geval een paar minuten tevreden in ons grote bed blijft liggen. Snel trek ikzelf wat kleren uit de kast, terwijl vriendlief Jelle mee naar beneden neemt voor zijn nog altijd zeer geliefde ochtendfles en tevens ontbijt.
Dat is alvast 1.
08:15 uur Zelf heb ik inmiddels een bak yoghurt met crüesli in recordtijd naar binnen gewerkt, terwijl ik minuten lang in dubio ben welk vervoersmiddel meest praktisch zou zijn. Ik leg het dilemma voor aan Jelle: “gaan we lopend, met de fiets om met de auto?” vraag ik. Die vraag blijkt weinig op te leveren, want als het aan Jelle ligt, gaan we liever helemaal niet.
08:25 uur Ik zie dat het regent, kak! Dat lost wel m’n vervoersdilemma op, we gaan met de auto. Ik leg Mees alvast in de maxi-cosi. Iets wat hij meestal niet erg tof vindt, dus ik hoop dat hij zich even gedeisd houdt. Het valt me uiteindelijk mee hoe makkelijk Jelle zich in z’n laarzen en jas laat hijsen, hij helpt zelfs nog even mee om Mees stil te krijgen – die inmiddels krijsend ligt te wachten -, door hem zorgzaam doch hardhandig een speen in z’n mond te duwen.
En dat is 2.
08:35 uur We zitten in de auto, halleluja! Mees nog altijd overstuur in de maxi-cosi naast me, Jelle met een te grote muts half voor z’n ogen in z’n stoeltje achterin en de tas met spulletjes op de achterbank. Check. Het is amper 5 minuten rijden, dus niet veel later parkeer ik m’n auto zo dicht mogelijk bij de ingang van de crèche.
Mees met maxi-cosi uit de auto (die nog altijd verbaal laat blijken niet happy te zijn met de hele situatie), Jelle met tegenzin uit z’n stoeltje gehesen en die tas. Niet vergeten. Het regent nog steeds en we moeten nog een stukje lopen. Jelle heeft inmiddels besloten om niet voor het pad naar de crèche maar de weg terug naar huis te kiezen. Aaargh! Ik til de veel te zware maxi-cosi op, zet de tas er bovenop waardoor het toch al beperkte zicht voor Mees verdwenen is en grijp Jelle bij z’n capuchon. Met hangen en wurgen, op een manier die ik als moeder zeker anders had gedaan – als ik de handen vrij had gehad, de koude wind niet om onze oren suisde en de regen zich deze winter wat minder vaak zou hebben laten zien – belanden we enkele tientallen meters later, dan toch bij het hek van de crèche.
08:45 uur We hebben het gehaald, hoera! We zijn binnen, op tijd. Of in elk geval, op tijd voor vandaag. Over anderhalve week, als we ‘voor het eggie’ moeten en zowel vriendlief als ik een dag op kantoor in het vooruitzicht hebben, zal dit circus hier toch zeker een uur eerder moeten staan. Maar da’s voor latere zorg, we zijn immers nog aan het ‘wennen’. Niet vergeten!
09:15 uur Ik ben weer thuis, hoera! Met de ‘Handleiding voor Mees’ nog in m’n jaszak. Dat ik er vervolgens de halve ochtend over gedaan heb om te beslissen hoe ik deze kostbare ‘vrije’ tijd het beste kon benutten, is maar bijzaak. Ik besloot een deel van de tijd in het algemene belang te steken en een deel van de tijd aan mezelf.
12:00 uur Met een nog rood hoofd van de inspanning op de racefiets, loop ik de crèche binnen om Mees weer op te halen. Hij zit semi-tevreden in een soort van automatisch-schommelende schommelstoel. Ze hebben een intensieve ochtend met ‘m gehad en ze begrijpt dat ik er soms wat doorheen zit, zegt de leidster, waarna Mees meteen laat blijken nu ook klaar te zijn met schommelen. Het lijkt alsof de leidster Mees uit medelijden voor mij nog wat langer bij zich houdt, maar ik besluit hem toch maar mee te nemen. Ook zij hebben immers tijd nodig om te wennen.
Ik kijk er nu al naar uit om de wendag van volgende week voor alle wennende partijen nog iets gemoedelijker te laten verlopen 🙂
Mamma Liefde 
Geef een reactie