Wat als het allemaal even níet meer gaat?

Het lijkt allemaal zo mooi, een baby. Die befaamde ‘roze wolk’, heerlijk een paar maandjes vrij tijdens je verlof, oneindig veel knuffelen, zoiets moois als borstvoeding geven, de vele kaartjes en cadeau’s, genieten van de kleine handjes en teentjes, de eerste lach en elke willekeurige ontwikkeling die je baby doormaakt. In bad doen, flesje geven en al die schattige kleertjes die hij eindelijk aan kan. Oneindig veel verliefde foto’s maken van die kleine, selfies met je baby en jullie nieuwe gezin.

Een tijd om van te genieten. Heerlijk.

Maar wat als het níet zo gaat…?

Wat als die roze wolk nooit verschijnt en alsmaar grijs blijft? Als die o zo gezonde borstvoeding je tot waanzin drijft, omdat je baby 24/7 aan je borst wil sabbelen? Al doe je het maar voor jezelf, om te voorkomen dat hij nóg langer huilt. En tegelijkertijd geen fles accepteert en je dus geen andere keus hebt? Als hij elk wakker moment onrustig en overstuur is en dat hele “genieten” niet aan bod komt? Of erger nog, hij vanwege zijn oververmoeidheid overdag eigenlijk überhaupt nauwelijks tot niet slaapt. Maar ook nooit even rustig alleen wil zijn in de box, de wipstoel of allerliefst in bed, maar daarvoor in de plaats álle tijd en aandacht van jou opeist? Als de enige voor hem acceptabele slaapplaats de draagzak is, die je toch al kwetsbare schouder eigenlijk niet meer dragen kan? Als je zelf zo vermoeid bent dat je niet eens meer kunt praten en lachen met en om je eigen baby? En wat… als je verlof een periode van overleven is en je pas tijd hebt om bij te komen als je weer aan het werk moet?

En stel nou, dat er ook nog een peuter in huis rond loopt die middenin z’n peuterpubertijd zit en aandacht verdient. Want we waren net verhuisd, een nieuwe crèche en die baby dus. Genoeg verandering voor zo’n klein wezentje. Maar jij niet meer kunt dan elk moment zeggen “strakjes”, “even wachten”, “ik ben nog even bezig”? Die je niet zelf in bed kunt stoppen, omdat je de hele dag met die baby loopt. Niet kunt troosten als het nodig is, niet mee kunt spelen, kunt knuffelen en niet eens tot de orde kunt roepen als hij weer eens niet aan tafel wil zitten? Je constant de hulp van anderen in moet schakelen, omdat je het simpelweg alleen niet aan kunt met je eigen twee kinderen?

Hoe dan?

De vraag die zo vaak gesteld wordt tegenwoordig, maar waar in een situatie als deze niemand een antwoord op blijkt te hebben. De osteopaat niet. De lactatiekundige niet. De huisarts niet. Het consultatiebureau niet. Je eigen ouders niet. Het internet niet. Niemand niet.

Gelukkig mag ik inmiddels weer sporten, een voor mij belangrijke bron van energie. Gelukkig is er een werkgever die mee beweegt. Gelukkig zijn er ouders, schoonouders en vrienden die af en toe een handje komen helpen. Hulp voor een paar uurtjes of zelfs een dag is fijn, maar uiteindelijk is er niemand die jouw zorgen als moeder weg kan nemen. Die kan zeggen “kom maar hier, ik los het wel op”.

En dat hele “genieten”, is dat nou echt zo belangrijk?

Het kan de druk van sociale media zijn, of de huidige generatie, maar alles lijkt in het teken te moeten staan van het grote “genieten”. Zo ook het “genieten” van je baby, je verlof en de kostbare tijd samen.

Ik kan je in elk geval zeggen, ik geniet even een poosje niet. Vandaag niet, gisteren niet en de afgelopen 8 weken niet. Zo oud als Mees nu is. Dat klinkt misschien hard, maar is ook een kwestie van de juiste mindset. Uiteindelijk is dat verlof er ook om je baby op gang te helpen. En dat gaat bij de ene baby gemakkelijker dan bij de ander. Dat genieten, dat komt later wel een keer. Als kleine Mees eraan toe is. En dat is nu blijkbaar nog niet.

Prima. Mamma houdt evenveel van je. Echt waar.

♡