Mijn eerste jaar als mama

Een jaar oud alweer.. wat vliegt de tijd.. of valt dat eigenlijk wel mee? Iedereen zegt het: “ze worden zo snel groot”, maar eerlijk gezegd vind ik dat wel meevallen, heeft het jaar best lang geduurd en wordt het alleen maar leuker nu Jelle wat ouder wordt. Misschien komt dat later, dat moment waarop ik terug verlang naar de tijd dat hij nog zo klein was. Het moment waarop ik me toch zal bedenken: wat werd hij snel groot.

Tijd voor een korte terugblik van een trotse mama.

Lieve Jelle,

Over een paar nachtjes ben je 1 jaar oud. Wat lijkt het lang geleden, de periode waarin ik jou voelde trappelen in mijn dikke buik. Zwanger worden is niet vanzelfsprekend, zoals ik steeds vaker zie bij de mensen om mij heen. Wat mochten wij daarom van geluk spreken dat het bij jouw papa en mama wel ging zoals we gepland hadden, tijdens onze eerste verre reis samen naar de Filippijnen. Hoewel we niet vanaf dag 1 zeker wisten of mama zwanger was, heb ik des te meer genoten van de resterende 8 maanden met jou in mijn buik!

Alles ging goed, mama had slechts minimale kwaaltjes, kon alcoholvrije drankjes steeds beter waarderen, vergat gelukkig al snel de smaak van filet americain, rosbief en biefstuk, sportte nog zoveel ze kon en jij groeide door. Zelfs tot na de uitgerekende datum op 6-8-2016, vond jij het nog steeds maar al te lekker om bij mij in m’n buik te blijven zitten. Papa en mama gingen op de uitgerekende dag zelfs nog even naar de Gay Pride in Amsterdam, waar ik nog zo een paar kilometer over de grachten wandelde met jou in m’n buik.

Tot 4 dagen later, het moment waarop bleek dat ik al een week met ingescheurde vliezen rond bleek te lopen en we met spoed naar het ziekenhuis moesten om ingeleid te worden. Anders dan gepland – zonder ellendig lange periode van voorweëen, oefenweëen en de bijbehorende oefeningen die mama op de vreselijke zwangergym geleerd had – werd jij diezelfde avond om 22 uur, na een bevalling van slechts 5,5 uur, in het ziekenhuis in Leiderdorp geboren.

We moesten nog 24 uur ter observatie in het ziekenhuis blijven, waardoor ik nog even bij kon komen van de toch wel heftige ervaring die ik tijdens jouw geboorte had gehad. Gelukkig maakte dat gevoel, naarmate de uren verstreken, plaats voor heel veel liefde voor jou. Een gevoel dat ik nog niet kende, intense liefde voor je eigen kind. Wat heerlijk en onbeschrijflijk voelt dat!

Inmiddels is die dag bijna een jaar geleden. Een jaar waarin het leven van papa en mama even op z’n kop stond. Vanaf nu zijn we een gezin en hebben het liefste kereltje op aarde het leven geschonken, om voor de rest van ons leven voor te zorgen.

Samen, voor altijd. Als vader en moeder.

Elke dag genieten we meer van jou te zien groeien, hoe je je eigen persoonlijkheid ontwikkelt en een steeds leuker ventje wordt. Hoe je uiteindelijk leerde kruipen, soms heel even los probeert te staan, op je eigen manier danst op muziek, hoe dol je bent op je knuffel, alles aan het ontdekken bent, zelf leert eten, leert praten en de ondeugende streken die je af en toe uit haalt. Ik kan uren naar je kijken als je met het puntje van je tong uit je mond, geconcentreerd zit te spelen en je eigen kunnen leert kennen. We genieten van elk moment!

Natuurlijk kost het energie, veel energie en verlangen papa en mama soms ook weer even terug naar de tijd dat we samen ‘vrij’ waren. Maar voor geen goud zou ik nu nog zonder jou willen! We proberen onze weg te vinden, tijd te maken voor ons ‘eigen’ leven, zoals vrienden, sporten en samen erop uit gaan. Zo lang als het duurt om je weg alleen in deze wereld te vinden, zo lang zal het ook duren om te wennen aan die nieuwe weg, waarover we vanaf nu als gezin door het leven gaan. Ongetwijfeld zal het altijd een zoektocht blijven.

Een zoektocht was het vooral in je voortdurend veranderende voedings- en slaapschema. Wat werkt en wat mag nog niet? De gevoelens die kwamen kijken bij het achterlaten op de creche, het wel en wee bij opa en oma en je eerste nachtje logeren. Het vinden van een nieuw ritme naast het gewone leven dat door ging en het verlangen naar rust en regelmaat. Een weg vinden in mijn eigen drang naar perfectie in het ouderschap, alles willen opschrijven en vastleggen, om maar niets te vergeten.

Komende jaren zullen op een andere manier, net zo intens worden als toen je nog een hulpeloze kleine baby was en papa en mama zoekende waren in hoe we toch in hemelsnaam zo’n klein hummeltje groot moesten brengen. Over 3 dagen ben je officieel een dreumes en ga je de wereld steeds verder ontdekken. Aan ons de taak om jou daarin te helpen, te corrigeren en soms misschien wat te temperen. We zullen je meenemen op mooie reizen, in Europa en naar andere continenten, om je volop te laten beleven wat de wereld te bieden heeft. We zullen je kennis laten maken met alle sporten waar papa en mama zo van houden, maar uiteindelijk ben je vrij om je eigen weg te kiezen.

Ik probeer elke dag van je te genieten, soms is het moeilijk als ik moe ben, m’n dag niet heb of echt even behoefte heb aan een moment voor mezelf. Als je de hele dag aan het jengelen bent, je weer met je eten loopt te gooien, je voor de zoveelste keer met een Lego-blokje het tv-scherm ‘aait’, je drama-queen speelt bij het verschonen, of zoals je tegenwoordig echt boos kan worden als je naar bed moet en uren naast je zitten, liedjes zingen en knuffelen nog niet helpt. Of zoals vanmorgen om half 6, toen je echt niet meer wilde slapen zonder eerst een fles te krijgen.

Maar echt, zelfs dan houd ik onvoorwaardelijk van je! Blijf je vrolijke zelf, met je schaterlach en pretogen waarmee je iedereen om je vinger windt. Groei, bloei en word jezelf, ik kan alleen maar wensen dat je voor altijd gelukkig bent.

Alle liefs,

Mama