Misschien wordt het tijd voor een nieuwe hobby

In september gaan we met ons drieën naar Bali, maar da’s nog ver weg. Hoewel we tegenwoordig iets beperkter zijn in onze actieve vakantiemogelijkheden, besloten we na wat wikken en wegen, toch een weekje te gaan kitesurfen in Tarifa. We zouden wel zien hoe dat zou gaan met die kleine Jelle; om-en-om een kite- versus oppassessie, of zoiets.

Tarifa is een klein stadje in het zuidelijkste puntje van Spanje en het windmekka van Europa, zo wordt gezegd. De unieke ligging van Tarifa aan zowel de Middenlandse Zee als de Atlantische Oceaan,  zorgt ervoor dat er vrijwel altijd wind staat.

Vrijwel altijd, is dus niet altijd…

Ik geloof dat de wind en ik niet de beste vrienden zijn. Op de racefiets kan ik die wind wel vervloeken, waardoor diezelfde wind bij het kitesurfen waarschijnlijk denkt “je bekijkt het maar!”. Zo begon het een jaar of 10 geleden al, tijdens een 3-daagse beginnerscursus in Brouwersdam. Nauwelijks tot geen wind te bekennen, waardoor ik niet meer dan de theorie en de basics leerde, in geval van noodsituaties op het water. In mijn geval niet verkeerd om daar wat extra aandacht aan te besteden, aan die noodsituaties. Echter, ook tijdens een kitesurfles in Australië had ik geen wind en tijdens een weekendje beachvolleyballen op Ameland ook niet, nadat ik met veel moeite al m’n kitesurfspullen op de boot had meegenomen. Op Lanzarote had ik last van veel te hoge golven, wat weer een heel ander verhaal is, maar die keer dat ik een week op kitesurfvakantie ging naar Kos, had ik notabene de hele week geen wind. Die twee zomers waarin ik met m’n ouders naar verschillende kitesurfspots in Frankrijk afreisde was er zo goed als geen wind, twee jaar geleden in het Franse Lacanau niet, vorig jaar op de Filippijnen bijna niet. Zoveel pogingen deed ik om die gave sport beter onder de knie te krijgen, maar het lijkt me niet gegund..

Toch kocht ik twee jaar geleden een nieuwe kite, één van 12m², naast degene die ik al had van 10,5m². Hoe groter de kite, hoe minder wind je nodig hebt om te kunnen varen. Leek me wel slim, gezien de eerdere ervaringen die ik had met te weinig wind.

Op naar Tarifa!

Twee keer eerder ging ik met vrienden naar Tarifa, waar we een super relaxte plek gevonden hadden. Een ieniemienie bungalowparkje met 10 houten bungalows, op loopafstand van een van de beste kitesurfspots, 10 km buiten Tarifa. Die twee keer eerder was de wind daar redelijk geweest, voor wat ik me kan herinneren, alleen was ik degene die in die tijd nog een week lang lag te stuntelen in het water..

Met een website als Windguru kun je de voorspellingen qua wind vooraf goed in de gaten houden, waardoor de situatie ‘gelukkig’ geen mega teleurstelling was toen we eenmaal in Tarifa aankwamen. Hoewel onderstaande voorspelling voor deze week er (uiteraard) goed uit zag, was dat voor vorige week wel anders.

Als beginner/licht gevorderde heb je het liefst een wind (speed) van rond de 14-16 knopen (windkracht 4 of 5) met aanlandige wind. Helaas hadden wij vorig weekend te maken met aflandige wind van rond de 30 knopen, met windstoten (gusts) van rond de 35-40 knopen. Ofwel windkracht 7-9! De pro’s zie je natuurlijk volop in het water, maar voor ons waren met name die windvlagen toch net iets te hard en ook die aflandige wind zag ik niet zitten, om niet het risico te lopen dat ik niet meer terug aan land zou kunnen komen. Dan kon ik nog zo goed geoefend hebben op die noodsituaties, 10 jaar geleden…

Lekker op het strand wandelen dan? Ook dat was geen optie, tenzij je graag gezandstraald wilde worden. De Duitse eigenaar van de kitesurfschool had goede hoop dat de wind wat zou afnemen en we de volgende dag wel het water op zouden kunnen, dus lieten we onze contactgegevens achter en zouden we de volgende ochtend de situatie bespreken. Dat die wind iets zou afnemen bleek helaas valse hoop, die wind viel twee dagen later volledig weg. Geen zuchtje..

De Duitser kwam keer op keer met een ingewikkeld verhaal over ‘poniente’  en ‘levante’, iets met dat de wind hier af en aan van sterkte en richting verandert en dat we net deze week wat pech hadden.. en dat het weer dit jaar zich überhaupt gek gedraagt. Terwijl wij op de meest windzekere plek van Europa zaten te wachten op wind, waren de condities in Nederland optimaal bij eveneens temperaturen van rond de 30 graden!

En toen?

Gelukkig was het bungalowparkje met bijbehorende beachbar alleen al fijn om een week te verblijven, ook als we niet konden kitesurfen. Jelle was in z’n nopjes met onze aandacht. Hij speelde in z’n zwembadje op de veranda van de bungalow, we maakten een tocht met de auto langs diverse kustplaatsen, wandelden door Tarifa en genoten van het strand en de relaxte sfeer op de dagen dat er geen wind was.

Kwam het dan toch nog goed?

Net de laatste dag dat we relaxt op het strand de tijd rustig aan ons voorbij lieten gaan, trok de wind tegen het einde van de middag aan. We zaten het tafereel te aanschouwen, toen vanuit het niets het strand ineens vol lag met opgetuigde kites, te wachten tot de wind voldoende aangetrokken was. Ook ik besloot m’n kite te halen, anders zou ik het mezelf achteraf nooit vergeten als ik het op z’n minst niet even geprobeerd had. Terwijl ik stiekem best zenuwachtig was of ik het nog wel zou kunnen, maakte ik m’n spullen gereed. Gelukkig heb je daar op zo’n moment even de tijd voor nodig, zodat je nog even wat moed bij elkaar kunt sprokkelen voordat je echt het water op moet. Om heel eerlijk te zijn vind ik kitesurfen namelijk nog altijd doodeng..

Even later zag je een aantal andere kites van 12m² het water op gaan, dus besloot ook ik het te gaan proberen. Na een paar minuten klooien, stond ik eindelijk op m’n board en vaarde ik weg! Na een minuut of 10 varen was ik helaas wat afgedreven en moest ik over het strand terug lopen, om weer op dezelfde plek het water in te kunnen voor een nieuwe start. Die tweede start kwam er niet, want m’n kite viel tot 3 keer toe uit het niets uit de lucht. De wind die er even was, was blijkbaar net zo snel weer weg. Dat was ook te zien aan de andere kitesurfers om mij heen die een voor een het water uitkwamen.

We waren in dubio om de volgende dag nog wat langer te blijven, voordat we voor onze laatste overnachting richting het vliegveld bij Málaga reden, maar de verwachtingen bleven te onzeker. De Duitser probeerde ons nog over te halen, maar uiteindelijk hebben we een heerlijke laatste dag gehad aan het zwembad bij ons hotel in Torremolinos. Heerlijk fout over de boulevard wandelen tussen alle Hollandse gepensioneerden. Best geinige ervaring was dat 🙂 voor 1 nachtje.

Dat was het dan, een zogenaamd weekje kitesurfen in Tarifa.. Desalniettemin was het een super leuke en relaxte vakantie.

Of we nog een keer terug gaan? Wat mij betreft zeker!