Er was een periode in mijn leven, waarin ik zo’n 1,5 jaar een soort van nomaden bestaan leefde in Amsterdam. Ik sleepte letterlijk met m’n koffers over straat en bijna elke maand ‘woonde’ ik in een ander huisje. Ik paste op katten en op huizen tijdens vakantieperiodes van vrienden of collega’s en soms huurde ik zelf een kamer voor korte of langere tijd. Aangezien ik een verleden heb waarbij ik met regelmaat een huisarts of ziekenhuis bezocht voor de meest uiteenlopende redenen, besloot ik dat het logistiek gezien meest handig was als ik voor een huisarts– en tandartspraktijk aan de Herengracht koos. In het centrum van Amsterdam, dus vanuit alle toekomstige woonadressen goed bereikbaar. Zo dacht ik.
Al een tijdje heeft Jelle last van jeuk. En dan vooral op z’n achterhoofd. Hij krabte tot bloedens toe, dus besloten we hem een mutsje op te doen tijdens z’n slaap. Inmiddels gaat dat beter, maar heeft hij (met vlagen) ook de nodige rode plekken op z’n slaap en z’n voorhoofd. Omdat ikzelf vroeger als baby erg veel last heb gehad van eczeem, maar ook omdat onder andere de jeuk hem wat veel uit z’n slaap houdt ’s nachts, besloot ik gisteren toch maar eens langs de huisarts te gaan. Want gisteren was ik vrij en dus de enige dag waarop ik deze week tijd had om zo’n ritje op en neer naar Amsterdam te maken. Samen met Jelle.
Ik belde gisterenmorgen vroeg om een afspraak te maken. Dat kon wel even tussendoor, om 13:40 uur. Ik vroeg nog vriendelijk of het ook later in de middag kon in verband met het middagslaapje van Jelle, maar dat kon niet. Ik merkte dat mijn verzoek niet echt op prijs werd gesteld, ik mocht blij zijn dat er zo last-minute überhaupt plek was.. Sowieso duurde het even voordat de afspraak stond, omdat de dame aan de andere kant van de lijn wat moeite bleek te hebben met cijfers en ik de geboortedatum van Jelle een keer of 5 moest herhalen voordat ze hem uiteindelijk in het systeem gevonden had. Buiten dat had ze waarschijnlijk zelf geen kinderen, of hadden juist die haar zo zuur gemaakt, want ze bleek de logische combinatie baby versus slapen niet helemaal te begrijpen.
Gelukkig lag Jelle al vanaf half 11 op bed en werd hij pas rond half 1 wakker, zo had hij alsnog een vervroegde middagslaap gehad. Het zou een half uurtje rijden zijn naar het centrum van Amsterdam, maar ik wist van een vorige keer dat ik beter iets meer tijd kon inruimen voor het vinden van een parkeerplaats. Dat laatste bleek geen overbodige luxe! Hoewel we al rond 13:10 de Herengracht op reden, hadden we op het tijdstip van de afspraak om 13:40 – ofwel een half uur later!! – nog steeds geen parkeerplaats. We waren al een aantal keren de gracht aan beide kanten op en neer gereden, evenals de zijstraatjes en de parallel lopende grachten. Het wachten op uitladende bestelbusjes, voetgangers en andere onverwachte obstakels kost de nodige tijd, maar ook het feit dat sommige grachten gerenoveerd zijn en daarmee de hoeveelheid parkeerplaatsen gehalveerd, zorgt voor problemen. Ik zag dat ik niet de enige was die ontelbaar veel rondjes reed..
Ik besloot de huisarts te bellen of deze hele excercitie nog zin had. Met inmiddels 3 plekken die vlak voor mijn neus weggekaapt waren, zag ik de situatie voorlopig niet veranderen en stond ik op het punt om rechtsomkeerd naar huis te gaan. Of om gewoon even bij de huisarts voor de deur stil te gaan staan en te vragen of hij niet gewoon even naast ons in de auto plaats kon nemen. Daarbij liep ik ook tegen het einde van m’n benzine aan en vond ik het voor Jelle inmiddels wel mooi geweest daar achterin die auto.
Hoewel ik over het algemeen niet anders dan lovend ben over mijn tandarts en huisarts daar aan de Herengracht, wil ik hem dit keer graag het advies geven om een nieuwe sollicitatieprocedure in te zetten voor z’n zure receptioniste..!
Ik: “Hallo, ik had 10 minuten geleden een afspraak voor Jelle Verhoeven, maar ik ben al een half uur op zoek naar een parkeerplaats. Ik ben dus helaas iets later.”
Zij: “Ik ken geen Jelle Verhoeven”
Ik: “Om 13:40 staat er een afspraak voor Jelle Verhoeven. Ik ben z’n moeder.”
Zij: “Ik ken geen Jelle Verhoeven”
Ik: “Oké, de naam doet er niet zoveel toe. Ik heb nu een afspraak, maar ik ben helaas te laat”
Zij: “Oh, Jelle Verhoeven, ik weet het alweer. Er is inmiddels iemand anders in zijn plaats gegaan. Tsja, Amsterdam hè, dan weet je dat parkeren een probleem is”.
Ik: “Ja, dat weet ik inderdaad. Daarom was ik hier een half uur geleden ook al, maar had niet gedacht dat het zo lang zou duren”.
Zij: “We zien je wel verschijnen, kan zijn dat je dan iets langer moet wachten”.
Ik: “Ja, oké. Ik ben er zo snel mogelijk”.
Met tranen in m’n ogen van dit onaangename gesprek met deze zure en begriploze mevrouw – want ja die hormonen en vermoeidheid spelen nog steeds parten als het om Jelle gaat – reed ik verder m’n rondes over de grachten. Zie dan de verleiding maar te weerstaan om je auto niet voor heel eventjes op een invalideplek te zetten of een plek voor oplaadbare auto’s.. Eindelijk, om 14:00 uur vond ik een plekje op de Keizersgracht, op slechts vijf minuten loopafstand van m’n huisarts aan de Herengracht. Rond kwart voor 1 was ik van huis vertrokken met een ‘estimated time of travelling’ van 33 minuten, terwijl ik er nu dus bijna anderhalf uur over gedaan had! Voor ‘slechts’ een bezoekje aan de huisarts!
Met de maxi-cosi onder de arm (met inmiddels in totaalgewicht van zo’n 8,5 kilo) snelde ik naar de huisarts, waar ik gek genoeg een vrij jonge dame achter de receptie aantrof. Ik hield de kennismaking zo kort mogelijk en mocht plaatsnemen in de wachtkamer. Terwijl Jelle zat te sjansen met een andere (vrouwelijke) patiënt, kwam de huisarts er al aan! “Jelle Verhoeven!”, riep hij. Ik zei maar ja, want Jelle zelf was te druk om door te hebben dat het zijn beurt al was. Mijn werkelijk alleraardigste huisarts liet meteen blijken dat hij wél begrip had voor het feit dat het parkeren zo lang geduurd had en zei “Je kunt een volgende keer best eerst even een foto per mail sturen, hoor!” GRRRRR! Super fijn, dat een huisarts mee gaat met de moderne technologie, maar had ik daar vandaag eerder aan gedacht! Dat had me een rit van ruim 2 uur en veel frustraties bespaard!
Inmiddels was de zalf die ik in de ochtend op de plekken op Jelle’s hoofd gesmeerd had goed ingetrokken en was de roodheid nagenoeg verdwenen, waardoor mijn bezoekje aan de huisarts ook nog eens een stuk minder urgent voelde dan de bedoeling was.. Zeker niet zo urgent dat ik er een reis als deze voor over had hoeven hebben, als ik dit alles van tevoren had geweten. Nou viel de urgentie sowieso wel mee, maar had ik simpelweg geen andere mogelijkheid binnen de komende anderhalve week om even langs de huisarts te gaan. Dát ik binnen korte termijn even langs moest met Jelle was duidelijk.
Gelukkig is mijn alleraardigste huisarts de moeilijkste niet en schreef hij twee zalfjes voor, ook voor eventuele toekomstige problemen. Daarmee was de afspraak afgerond en kon ik weer gaan. Toen ik via de receptie mijn weg naar buiten zocht, zag ik om het hoekje een oudere dame staan met opgestoken haar en oude-dames-bril, dat was ongetwijfeld die zure dame van het eerdere telefoongesprek geweest! Ik zei kort gedag, nog geen tien minuten na mijn binnenkomst stond ik alweer buiten.
Het enige positieve aan het verhaal was dat de parkeerkosten dit keer meevielen (zeker aangezien ik een vorige keer de gok nam en helemaal niet betaald had en vervolgens een
boete op m’n deurmat vond). Om 14:22 uur zette ik de parkeermeter via mijn ParkMobile app uit, met als enige postieve nieuws dat de parkeerkosten mee vielen door dit korte bezoekje. In totaal 18 minuten, voor ‘slechts’ € 1,75.
Uiteraard moesten we eerste nog langs de apotheek om het recept op te halen. Ik koos vandaag voor een apotheek om de hoek bij ons toekomstige huisje in de Baarsjes, waar ik ons direct inschreef als nieuwe bewoners en een gratis lippenbalsem cadeau kreeg van de aardige mevrouw achter de balie. Die kon ik goed gebruiken, dus dat maakte de dag alweer een beetje goed. Terwijl Jelle inmiddels in de maxi-cosi in slaap was gevallen, deden we snel nog even wat boodschappen bij de MCD supermarkt in Leimuiden en waren we uiteindelijk een uur of 3,5 na ons vertrek uit huis, weer thuis. Na dit alles besloot ik dat een-pizza-uit-de-oven voldoende inspanning was qua bereiding van het avondeten.
Wat een dag. Gelukkig was ons bezoekje geen spoedgeval.. En gelukkig wonen we straks gewoon in Amsterdam en kan zo’n tripje als dit gewoon lekker met Jelle voorop de fiets!
Mamma Liefde 
Geef een reactie