Het is 12 uur. Mees slaapt eindelijk. Ik ga maar eens ontbijten, naar de wc en een wasje draaien. Hoe tijd hebben voor simpele dingen je dag tot een feestje kunnen maken.
Wat als het allemaal even níet meer gaat?
Het lijkt allemaal zo mooi, een baby. Die befaamde 'roze wolk', heerlijk een paar maandjes vrij tijdens je verlof, oneindig veel knuffelen, zoiets moois als borstvoeding geven, de vele kaartjes en cadeau's, genieten van de kleine handjes en teentjes, de eerste lach en elke willekeurige ontwikkeling die je baby doormaakt. In bad doen, flesje geven... Lees verder →
Borstvoeding geven; ofwel pronken met een sportbh maatje XL.
Als rust en regelmaat ver te zoeken zijn…
"Je hebt wel pech met Mees. En Mees heeft ook pech." zei mijn verloskundige, toen ik gisteren voor de laatste controle bij haar langs ging. Ze had nog maar weinig moeders na 6 weken in een toestand als de mijne gezien. Vanaf dag 1 is Mees al onrustig, zowel overdag als tijdens de nachtelijk uren.... Lees verder →
Een Ode aan Opa
Sommige mensen hebben de gave om oud te worden, heel oud. Zoals mijn opa, die dit jaar 96 werd. Ik kan alleen maar hopen dat ik iets van die genen bij me draag en net zo gezond oud mag worden als hem. Opa, een prachtmens. Al sinds ik klein ben, kom ik graag bij Opa... Lees verder →
Hoe een eenvoudig autoritje een ware beproeving kan worden
Soms lijkt het leven stil te staan na de komst van zo'n kleintje, maar niets is minder waar. Alles gaat door. Zo hebben we nog een waslijst aan actiepunten voor ons nieuwe huis (die voornamelijk in het teken staan van geld uitgeven) en is de kerst in aantocht nu we Sinterklaas na een tweede lading... Lees verder →
Nu het gezinsleven serieus wordt…
Het is maandagochtend 19 november. Over 3 dagen ben ik uitgerekend, maar ik denk zomaar dat ik die datum wel eens niet zou kunnen halen. Na een nacht met onverklaarbaar vochtige dekens, heb ik het vermoeden dat m'n vliezen opnieuw zijn ingescheurd, zonder enig vervolgteken in de vorm van weeën. Het scenario waar ik zo bang... Lees verder →
Een liefdesbrief aan Amsterdam
Lieve Stad Amsterdam, Een jaar of 18 was ik, toen we elkaar leerden kennen. Ik ging studeren in Diemen en samenwonen in een sfeerloos flatje op 1-hoog in Osdorp, gevolgd door een - voor die fase in m'n leven - veel te groot grote-mensen-huis in Nieuw Sloten. Het was vooral de auto en de tram... Lees verder →
Soms komt het ook gewoon weer goed
Er zijn van die fases, elke moeder kent ze wel, waarbij je denkt: "help, wanneer gaat dit ooit weer over". Zo leken de verandering voor Jelle de afgelopen tijd wat veel te zijn geworden. Van de baby- naar de peutergroep op de crèche, mamma die een steeds dikkere buik kreeg, een huis dat steeds leger... Lees verder →
