Met een dikke buik in Toscane

Reisperiode: 25 juni – 2 juli 2016

DAG 1

Eindelijk, daar gingen we! Na stiekem toch al een paar weekjes aftellen, was het moment daar. Ik was in inmiddels 34 weken zwanger, stond aan het begin van mijn zwangerschapsverlof met een heerlijke week Toscane in het vooruitzicht. Een laatste keer samen genieten, nog even zonder zorgen in onze aankomende rol als papa en mama.

We hadden een mooie vlucht midden op de dag, zodat we op tijd en enigszins uitgerust op onze eerste bestemming – Pisa – zouden arriveren.

Na aankomst op het vliegveld van Pisa, begaven we ons naar de verhuur om ons autootje voor de komende week op te halen. Zoals altijd, duurt zoiets uren, voordat al het papierwerk geregeld is en je eindelijk kunt vertrekken. Het bleek ook nog eens een hilarisch lelijk autootje te zijn, een FIAT Qubo, om precies te zijn. Wel eentje met nog geen 500km op de teller!

Na nog geen 15 minuten rijden kwamen we in hartje Pisa aan, waar onze Bed & Breakfast gelegen was. Ons autootje konden we in de tegenovergelegen straat parkeren voor slechts 9 euro per 24 uur. De Bed & Breakfast bevond zich naast/boven een restaurant en had een typisch Italiaans karakter. De lift was stuk, maar gelukkig werden we geholpen met het sjouwen van de koffers, toen ze het extra gewicht zagen dat ikzelf al mee te sjouwen had..

Bed & Breakfast ‘Il Toscano’

Pure liefde bij de scheve toren 🙂

Onze kamer was klein, maar keek uit op een straat die deze dagen afgesloten was voor verkeer, met daarvoor in de plaats gezellige marktkraampjes en koetsen met paarden die de toeristen vervoerden. Samen met een andere kamer hadden we een gedeelde badkamer en woonkamer. Gek genoeg hebben we onze buren, hoewel ze er wel waren, nooit gezien.

De locatie was subliem! Met de Toren van Pisa op nog geen 30 meter loopafstand, hoefde ik niet veel van mijn toch al kostbare energie te verspillen om toch het hoogtepunt van de stad te kunnen zien. Ook voor de leukste winkeltjes en restaurantjes hoefden we slechts enkele minuten te wandelen.

Na het droppen van onze tassen en een moment van rust op bed, stapten we de deur uit voor een eerste verkenning van de buurt. Het hakt erin zo’n reis, als je een kilootje of 12 extra mee sjouwt. We vonden het dus al snel hoogste tijd voor een een eerste Italiaans ijsje, met wel 4 bolletjes! Want ach, vakantie moet gevierd worden. Bewijsmateriaal ontbreekt, helaas.

Het ijsje bleek uiteindelijk meteen ons voorgerecht, toen we besloten dat het eigenlijk ook al hoogste tijd was om serieus te gaan eten. Dat deden we bij het restaurant naast de ijssalon, waar Dennis naast het verorberen van zijn pizza tegelijkertijd nog even een glimp van een random EK-voetbalwedstrijd kon opvangen.

“Doe maar een grote”, zei Dennis. Dat heeft ‘ie geweten, toen hij een litertje bier voorgeschoteld kreeg.

DAG 2

De tweede dag ging van start met een heerlijk ontbijtje bij onze B&B. Je zou verwachten dat een ontbijt inbegrepen zit bij een accommodatie die zich bed én breakfast noemt, maar dat bleek niet zo. Bij het afrekenen van het alsnog bestelde ontbijt zei de eigenaar met een Italiaans accent: “breakfast doesn’t cost a million dollars!”. We kregen ons het ontbijt alsnog voor niets 🙂

We brachten onze koffers naar de auto, die daar nog tot 17 uur mocht blijven staan, en besloten nog een kleine rondwandeling door Pisa te maken. De kathedraal mochten we helaas niet bezoeken omdat ik iets te zomers gekleed was met m’n ontblote schouders, maar dat mocht de pret niet drukken.

‘Piazza del Duomo’, met de kolossale ‘Cattedrale di Pisa’. Daarachter in mooi (scheef) perspectief de ‘Torre del Pisa’.

We wandelden langs vele souvenirkraampjes, kwamen onderweg een weegschaal tegen op straat () en vervolgden ons rondje via rivier ‘Arno’, terug naar de auto.

Voordat we door konden naar onze volgende accommodatie, moesten we helaas opnieuw even langs de luchthaven, omdat het lampje van de accu van onze huurauto brandde. Hoewel dit alleen betekende dat we onze deur niet van een afstandje konden openen en de radio het niet deed, leek het ons toch beter om het zekere voor het onzekere te nemen.

We hadden nog geen 15 kilometer gereden met de gloednieuwe auto, naar Pisa heen en terug, maar de autoverhuur was helaas iets minder makkelijk. Want wie garandeerde hun dat wij dit niet zelf veroorzaakt hadden? Waarom hadden we dit de dag ervoor niet direct gemeld? Ik probeerde de situatie nog te redden door de ‘zwangerschapskaart’ te spelen en te zeggen dat we de dag ervoor al zo lang hadden moeten wachten en graag snel naar ons hotel wilden en dit niet als een accuut probleem zagen, maar ook dat wilde niet baten.

We konden de auto omruilen, maar zouden pas enkele dagen later weten of we onze borg terug kregen, zodra de auto gerepareerd was en zou blijken dat het inderdaad niet onze schuld was. Na nog meer gezeur bij de balie (door een verzekering die ineens veel duurder bleek dan de dag ervoor), vervolgden we onze weg in een nieuwe auto.

We vervolgden onze weg richting het binnenland van Toscane, waar we een Agriturismo accommodatie hadden geboekt, wat vaak een omgebouwde boerderij of landhuis is, ergens midden op het platteland en tussen de bergen. Het zou nog geen uurtje rijden zijn en onze navigatie app ‘Here’ (tip!) wees ons – net als in de Filippijnen- ook hier feilloos de juiste weg. Doordat ik als bijrijder even wat minder feilloos oplette welke afslag we moesten hebben, belandden we iets te vroeg op een kronkelig bergweggetje.

Voordeel was dat we een alleraardigst lunchtentje tegenkwamen, waar we – samen met de locals – opnieuw van een overheerlijk pastamaaltijd genoten. Voor mij ravioli gevuld met spinazie en ricotta in een saus van gesmolten boter en salie. Zo lekker, dat m’n bordje al half leeg was, voordat ik de kans had om een foto kon maken.

Nog slechts een kilometer of 5 verder kwamen we bij onze accommodatie: Borgo Divino. Een wijn- en olijfolie boerderij die, zo bleek later, pas sinds mei dit jaar open was voor overnachtingen.

In tegenstelling tot ons kamertje in het centrum van Pisa, hadden we nu een zeer riante slaapkamer met wederom een woonkamer die we deelden met een tweede slaapkamer naast ons, en een riante tuin.

Die tuin, daar hebben we uiteindelijk nooit gebruik van gemaakt, het was veel beter vertoeven bij het zwembad. Ook die woonkamer was iets teveel van het goede, de tv op onze slaapkamer deed prima dienst om wat EK-voetbal te kijken zo nu en dan. Maar fijn was het wel, te weten dat je wat extra ruimte hebt voor jezelf.

De rest van de middag bestond uit niet veel meer dan chillen bij het zwembad en genieten van elkaar en het mooie uitzicht om ons heen.

De dag sloten we af met een ‘wel-oké’ maaltijd bij het restaurant van onze boerderij. Hoewel ik fan ben van een beperkte (slechts 3 keuzes per gang) en dagelijks wisselende kaart, besloot ik toch voor dat lekkere stukje vlees te gaan. Maar helaas valt dat ‘lekkere vlees’ toch elke keer weer tegen nu deze, vanwege de groei van die kleine in m’n buik, voorlopig nog even well-done gebakken moet zijn…

DAG 3

Om toch iets rekening te houden met de beperkingen die je als hoogzwangere zou moeten hebben, besloten we om de derde dag rustig te beginnen. Ik althans.

Die rustige start begon in elk geval met het ontbijtbuffet dat voor ons klaar stond. Niet heel uitgebreid, maar wel van alle lekkers voorzien. Van lekkere broodjes tot yoghurt, sappen en taart. Dat alles onder het genot van een uitzicht over de Toscaanse wijnvelden en ons zwembad.

Uiteraard was de rust voor Dennis, maar van korte duur, die besloot een mountainbike te huren en een rondje te gaan fietsen.

De banden moesten even opgepompt worden, het zadel omhoog tot zo ongeveer het einde van de zadelpen en daar ging hij op pad, terwijl ik m’n spullen pakte voor een ochtendje rust aan het zwembad.

M’n badlaken was nog niet uitgespreid, of Dennis kwam alweer bezweet naast me zitten. Na een rondje van zo’n drie kwartier, had hij het al wel gezien. De fiets was eigenlijk veel te klein voor de met kiezels bedekte wegen hier in de omgeving. Als je niet eens fatsoenlijk je gewicht in de strijd kunt gooien bij het beklimmen van een heuvel, dan is de lol er snel vanaf.

Na een frisse douche en een korte duik, besloten we te gaan lunchen. Het was inmiddels al een uur of 1 en we wilden die middag naar Florence.

Een allerminst zuinige salade als lunch.

De rit duurde max een half uur, we parkeerden onze auto op een centrale parkeerplaats in het zuiden van de stad. Door enkel een straat (van een kilometer of 2) uit te lopen, kwamen we bij de Ponte Vecchio. Voor wie ‘m niet kent, een brug waar vroeger veel kleine slagerijen op gevestigd, die hun slachtafval rechtstreeks in rivier de Arno dumpten. Toen de hertog de stank zat was, zijn de slagerijen vervangen door juwelierszaken en die zitten er nu nog.

Florence was alleraardigst. We wandelden rustig door het centrum van de ene naar de andere bezienswaardigheid en kwamen onderweg veel schattige winkeltjes tegen, waaronder een winkel die eruit zag als de werkplaats van Geppetto, de vader van Pinokkio.

We besloten een ijs(je) te gaan eten bij een ijszaakje die ons getipt was. Na deze op adres #1 niet gevonden te hebben en er bij adres #2 achter te komen dat deze nou net op maandagen gesloten was, besloten we bij de eerstvolgende random ijszaak onszelf alsnog tegoed te doen aan een ijs(je).

Nu stond die eerstvolgende ijszaak toevallig op een van de bekendste pleinen en was de bestelling van Dennis al in de maak voordat ik de tijd had om eerst even geduldig het aanbod (en bijbehorende prijzen) te bekijken. Ik besloot dus maar voor hetzelfde te gaan, ofwel de grootste hoorn met drie smaken ijs, waarvoor we vervolgens dus de hoofdprijs betaalden. Een bedrag waar je in Nederland zo’n 10 biertjes voor kunt halen.. Maar ach, YOLO!

Inmiddels hadden we er vanaf de parkeerplaats op Piazzale di Porta Romana, al een flinke wandeling op zitten. Op onze slippers… Toch vervolgden we onze weg met een zeer gevulde maag, op zoek naar een plek waar we de EK-wedstrijd Italië vs. Spanje konden kijken.

M’n rug begon het langzamerhand wat te begeven en een van m’n teentjes lag open omdat hij het schuren van de teenslipper niet meer zo gewend was, toch liepen we nog even door in de hoop een centraal plein tegen te komen waar we op een groot scherm samen met de Italianen de wedstrijd konden kijken.

Cattedrale de Santa Maria del Fiore

De wedstrijd zou om 18 uur van start gaan. Het was inmiddels zo’n 10 minuten voor 6, maar gek genoeg leek het normale leventje in Florence gewoon door te gaan. Geen uitgedoste menigten in het blauw, zoals we in Nederland gewend zijn, slechts een enkel kroegje waar een scherm te vinden was.

Aangekomen bij bovenstaande kathedraal met moeilijke naam, vonden we een Ierse pub met wel twee schermen van aardig formaat, met achterin de hoek op een trap een klein plekje om te zitten. Terwijl Dennis met een biertje in de hand naar de wedstrijd keek, probeerde ik m’n rug en voeten even wat rust te geven op de grond in een hoekje verder achterin de kroeg, waar niemand me zag.

Na afloop van de wedstrijd hadden we nog één activiteit te ondernemen, zonsondergang kijken op de ‘Piazza de Michelangelo’. Opnieuw zo’n 3 kilometer wandelen naar het zuiden van de stad, alwaar we nog een trap van veel treden moesten beklimmen om van bovenaf de stad te kunnen overzien.

Een fietstaxi was ons te duur, dus toch maar weer flink de pas erin om op tijd te zijn voordat de zon onder was.

De Ponte Vecchio onderweg in schemerlicht. 

Samen met vele anderen van de (zoveelste) ondergaande zon genieten.

Toen de zon eenmaal onder was, stroomde het plein leeg en begaven ook wij ons weer naar beneden. Dennis haalde op de weg terug nog even een overheerlijk broodje rauwe ham, terwijl ikzelf nog te vol zat van het enorme ijsje, en m’n diner dus een dagje over sloeg.

Wat ons restte was enkel nog een kleine wandeling terug naar de auto en een ritje huiswaarts. De slippers die ik voor het eerst die dag aan had, waren na de ruim 10 kilometer slenteren wel versleten, maar niets was nog van belang, behalve het weerzien van ons bed.

DAG 4

Na een inspannende dag Florence, was het tijd voor een dagje rust. We hebben op dag vier dan ook niet meer gedaan dan aan het zwembad liggen en onszelf tegoed gedaan aan een heerlijke lunch.

Ik las de benodigde literatuur voor later, terwijl Dennis op een luchtbedje van de zon en het uitzicht genoot. Zo ging de dag langzaam aan ons voorbij..

Met moeite kwamen we de – door onszelf opgelegde – dag rust door, dus gelukkig bood de avond nog een vermakelijk programma.

Er zou die avond een charity diner georganiseerd worden in het restaurant voor zo’n 60 chique hotemetoten met teveel geld op zak, wat uiteindelijk bleek uit de 3 ferrari’s die later die avond pontificaal op de binnenplaats geparkeerd stonden. Voor het gemak van de eigenaar, had hij voor ons een wijnproeverij met diner georganiseerd in de wijnkelder onder het gebouw. Waarschijnlijk zodat we niet in de weg zouden lopen..

We besloten eraan mee te doen, al was ikzelf overgeleverd aan een avond zonder alcoholische versnaperingen. Samen met twee andere stellen, een uit Noorwegen en een uit Duitsland, kregen we eerst een kleine rondleiding door de kelder en mochten daarna aan tafel plaatsnemen.

We kregen 4 gangen, bij elke gang werd een andere wijn geserveerd. Gelukkig hadden we het met de groep erg gezellig, want het eten was helaas niet om over naar huis te schrijven. Gek, want het eten tijdens de lunch en diners van de dagen ervoor hadden prima gesmaakt.

Het groentetaartje uit eigen tuin van de eerste gang werd overruled door de bijgeleverde tomatensaus, de pasta van gang twee met ragout smaakte wat mij betreft naar hondenvoer, de konijn van de derde gang was waarschijnlijk overbejaard geweest zo droog als hij was en de cheesecake als toetje had weinig smaak en was veel te machtig voor de hoeveelheid trek die je na drie gangen nog zou moeten hebben. Daar kwam bij dat de tafel voor zeker 20 man gedekt was, maar wij maar met 6 waren, ikzelf niet meer dan water te drinken kreeg, de wijnglazen niet gewisseld werden na elke nieuwe wijn en we zelf moesten zorgen dat we ons enkele setje bestek veilig stelden voor elke volgende gang.

Het Noorse stel nam het ervan, waarschijnlijk omdat zij in Noorwegen de hoofdprijs betalen voor alcohol. Na het leeg drinken van de restjes uit de 4 flessen, was de Noorse dame zo zat dat ze besloten om een eventueel georganiseerd einde van het diner niet af te wachten en meteen naar bed te gaan. Samen met het Duitse stel sloten we de avond af met nog 1 drankje in de bar, waar Dennis zijn bier geserveerd kreeg in – je raad het al – een wijnglas, zochten ook wij ons bed op.

 DAG 5

Na een dag rust was het tijd voor weer wat culturele inspanning, dus besloten we het stadje Siena te bezoeken. De reisgids vertelde ons dat de woensdagochtend in het teken stond van de markt, dus ging we (redelijk) vroeg op pad.

Siena was ruim een uurtje rijden, wat in realiteit zelfs tegenviel toen bleek dat ze bij afrit ‘Siena Noord’ niet even de moeite hadden genomen om aan te geven dat ‘Siena Zuid’ afgesloten was. Na wat omrijden vonden we uiteindelijk toch de parkeergarage waar we wezen moesten, op een minuut of 5 lopen van het centrale plein van Siena.

 

De markt bleek niet zoveel soeps. We struinden wat rond, kochten wat fruit en liepen weer terug naar het centrale plein ‘Il Campo’.

Wat we niet wisten was dat komende zaterdag de jaarlijkse paardenrennen op het plein gehouden zouden worden. In 90 seconden rennen zo’n 10 paarden dan zo snel mogelijk rondjes over het plein, tot er een de snelste is. Vier dagen voor het event vinden er al activiteiten plaats, waarvan deze dag de eerste was. Zo was er een optocht van de diverse ploegen die deelnamen, was er een oefenronde op het plein (die we net gemist hebben) en werden de paarden onder veel bombarie verdeeld onder de teams. Dat laatste hebben we onder het genot van een lunch aanschouwd op het plein.

De optocht, de met zand geprepareerde renbaan en de verloting van de paarden.

 

De lunch was weer een klein ribje uit ons lijf, wat natuurlijk te verwachten is op zo’n locatie. Je wordt gelokt met betaalbaar eten, maar betaalt voor een cola vervolgens 7 euro en die prijzen stonden niet op de kaart..

Niet getreurd, het was opnieuw een mooie dag en we hadden het prima naar ons zin en we waren immers op vakantie 🙂

De Dom en het Domplein.

We bezochten nog een laatste bezienswaardigheid, de Dom en het bijbehorende plein. De rij voor de entree was lang en ikzelf had steeds vaker behoefte om even te gaan zitten wegens pijnlijke voeten, dus besloten we om ons bezoek aan Siena af te ronden en terug huiswaarts te gaan.

Op de weg terug bezochten we een kleine nederzetting op een heuveltop, die de moeite van het foto’s nemen niet waard was. Terug bij onze accommodatie vond het inmiddels bekende ritueel plaats: chillen bij het zwembad en genieten van een heerlijke avondmaaltijd.

DAG 6

 

Dag 6 was aangebroken, ofwel de dag na de vierde nacht bij Borgo Divino, ofwel onze laatste dag aldaar. We hadden eerder die week een nacht bijgeboekt, maar wel besloten om de laatste twee nachten aan de Toscaanse kust door te brengen.

De rit daarheen wilde we pas tegen het einde van de dag gaan maken, om niet midden op de dag in de hitte te hoeven rijden, dus namen we het er nog even een dagje van bij het zwembad. Wat alleen nog even moest gebeuren was het boeken van ons verblijf voor de komende twee nachten…

Rond een uur of 6 gingen we rijden om zo’n anderhalf uur later in de badplaats Viareggio aan te komen.

Bijna bij de plaats van bestemming aangekomen bedacht Dennis zich dat hij per ongeluk toch het verkeerde hotel geboekt had.. Hoewel het een redelijke bejaardensoos was in het hotel, hadden we wel een kamer met zeezicht, korting op het parkeren en de strandbedden en een zeer vriendelijke eigenaar van het hotel, die ons graag zo goed mogelijk van dienst wilde zijn. Het was al laat, dus wandelden we naar de boulevard om een overheerlijke pizza te eten.

Uiteraard kon een ijsje na afloop van de maaltijd niet ontbreken…

Na het ijsje, doken we moe maar voldaan ons bed in.

DAG 7

De vrijdag ging van start met een ontbijt in het hotel. Deze was niet bij de prijs inbegrepen, maar voor 5 euro p.p. extra leek het ons een goed begin van de dag. Ik heb veel ontbijtbuffetten in hotels ervaren in mijn leven, maar zo slechts als deze nog niet eerder. Nu was het publiek van gemiddeld een jaar of 75 ook niet wat ik gewend was, maar de chemische vruchtensap, tot groen doorgekookte eieren, de droge broodjes, de te sterke cappuccino en de vleeswaren die niet gekoeld lagen, vormden geen aantrekkelijk geheel. We probeerden de lol er maar van in te zien en vertrokken richting het strand.

Na een dagje bakken, wederom temidden van een wat verouderd publiek, namen we een snelle douche in het hotel wandelden we weer over de boulevard op zoek naar een avondmaal.

We aanschouwden de ondergaande zon…

 

… en kozen uiteindelijk een van de vele restaurantjes langs de boulevard.

Ook de avondmaaltijd viel helaas tegen in vergelijking met de dagen ervoor en de Belgen verloren van Wales op het EK. Dennis haalde opnieuw een ijsje om de dag mee af te sluiten en we doken in bed.

 

DAG 8

Het ontbijtbuffet in ons hotel sloegen we de laatste ochtend liever over, dus kozen we voor een heerlijk broodje met koffie bij een koffietentje op de hoek.

 

Nog een paar uurtjes bruin bakken op het strand…

 

… voordat we nog snel even het stadje Lucca bezochten om rond een uur of 8 richting het vliegveld te gaan voor onze vlucht om 22:15 naar Amsterdam.

Na een korte wandeling over de 30 meter brede stadsmuur en de vele gezellig winkelstraatjes, raapte ik m’n laatste energie bijeen om de 230 treden van de Guinigitoren te beklimmen voor een mooi uitzicht over de stad.

 

Nu alleen nog even eten voordat we naar het vliegveld zouden vertrekken. Gelukkig vonden we bij toeval het (naar ons gevoel) beste restaurantje van Lucca met zeer aardige bediening en overheerlijk eten. Of het daadwerkelijk het beste restaurantje was, weten we natuurlijk niet, maar voor ons voldeed het aan alle eisen.

Een Caprese salade als voorgerecht, opnieuw mijn favoriet geworden ravioli met boter en salie als hoofdgerecht en een overheerlijke pana cotta met aardbeiensaus als toetje.

 

Snel na het eten vertrokken we, om onze huurauto in te leveren en op tijd te zijn voor onze vlucht huiswaarts.

Bijna leek ik niet mee te mogen op de vlucht met mijn 35 weken zwangerschap en een verklaring daarvoor die in de koffer in het bagageruim zat, maar aangezien wij als een van de laatsten incheckten en er niet veel tijd meer was voor discussie, lieten ze ons toch door.

 

Opnieuw hadden we op de weg terug 3 stoelen tot ons bezit, maar zelfs door plat te gaan liggen met m’n hoofd op de schoot van Dennis, m’n schoenen uit te trekken en alle mogelijke zithoudingen uit te proberen, kon ik m’n draai niet vinden en had ik dit keer wat veel last van diverse pijntjes en ongemakken door m’n dikke buik.

Een potje of 4 Yahtzee deed wonderen, de 2 uur vliegtijd vloog ineens voorbij.

 

Zo waren we aan einde van een supermooie laatste vakantie samen!